Ondanks dat mama doodsbang voor de tandarts is, word het tijd dat de meiden kennis maken met onze tandarts. Gelukkig een hele fijne meneer.

Spannend, we gaan zonder kinderwagen met de trein naar Amsterdam. Naar nichtje M. en babyneefje M in de zandbak spelen in het Sarphati park. Voor de tweeling allebei een eigen rugzakje met eten+drinken en tekenspulletjes in gepakt, mama's rugzak gevuld met verschoon spulletjes/extra schone kleren/extra eten/een foto toestel (zo'n leuke polaroid ding) en iphone met het reisschema geprogrammeerd.

Daar sta je dan, in je nieuwe huis. Een prachtige nieuwbouw eengezinswoning net aan de rand van de binnenstad. Alles lekker op loopafstand en misschien binnenkort fietsafstand (we zijn opzoek naar een bakfiets voor de tweeling aangezien ik het dood eng vind om er 1 voorop en 1 achterop de fiets te moeten zetten, in mijn hoofd valt die fiets om met 1 kind er nog op met bloed en uitstekende botten, jaja soms ben ik een doemdenker ;) ik ben op de hoogte) en alles makkelijk bereikbaar qua openbaar vervoer. Opleverdatum is bekend, de plannen liggen klaar om te klussen en het oppasschema is klaar. De verhuizing loopt op zich soepel, met wat kleine tegenslagen maar ach dat is nou eenmaal. Om vervolgens lekker in het nieuwe huis te leven/wonen en genieten (inmiddels alweer 3 weken)..

Rond deze dagen word iedereen altijd zo lekker emo en krijgen we een gevoel van samenhorigheid. Ook al is dit gevoel vaak lekker nep en alleen onder het mom van "Kerst".

Doordat mijn twins met 30 weken en 5 dagen via een keizersnee ter wereld zijn gekomen staan ze onder extra controle bij de PandaPoli. Ze zijn inmiddels 2 jaar en echt deugnietjes dus we krijgen gelukkig steeds minder controle momenten. Begin november hadden we weer een afspraak met hun eigen kinderarts, wat wij dit keer wel fijn vonden want Nova heeft al sinds ongeveer een jaar 24/7 een snot/loop neus. Echt dat soort snot die de hele dag uit haar neus liep.
Zo gezegd zo gedaan, haar arts vond het idd wel nodig om even bij de KNO arts haar neus te laten nakijken. En ja hoor Madammetje heeft een vergroot neus amandel dus die moet geknipt worden.
Een week later was het zo ver. Melden om 8 uur 's ochtends met een nuchter kind bij het ziekenhuis. Ze vond gelukkig alles prima, spannend en leuk waardoor mijn moederhart weer gerust was :D..
Papa ging mee de OK in, want mama zou echt in tranen uitbarsten want achteraf vertelde papa dat ze flink moest huilen van het narcose mondkapje.
Toen ze terug kwam naar de uitslaapkamer liep ik haar tegemoet, meteen wilde ze natuurlijk meteen bij mama. Ze wilde absoluut niet in dat ziekenhuisbedje liggen alleen bij mama, gelukkig viel ze na 10 minuten in slaap dus kon ik haar in dat bedje leggen aangezien ze tegenwoordig al ruim 12 kilo weegt. Na 1,5 uur slapen kwam de verpleger zeggen dat ze om kwart voor 11 gewekt werd zodat ze iets kon drinken of eten en dan om half 12 naar huis mocht.
Dus wij al helemaal blij, maar we hadden te vroeg gejuicht. Nova wilde namelijk niets drinken of eten nadat we haar hadden wakker gemaakt. Ze deed van alles rennen op de gang, spelen in de speelhoek, boekje lezen en de mama & papa overal mee naar toe trekken maar eten of drinken NEE!! zei ze dan luid en duidelijk.
Gelukkig zag de verpleger dat ze gewoon weigerde te eten maar verder wel weer gewoon de oude was. Dus ondanks dat ze niets had gegeten of gedronken mocht ze mee naar huis.

Het begon allemaal na het koken.. Terwijl papa de twins entertainend zorgt mama voor avond eten. Zo gezegd zo gedaan. Nou ben ik een stiekem een grote fan van Dr. Phil ( ja erg, ik weet het) Dus tijdens het koken, heb ik vaak op mijn iphone de uitzending aan staan. Heerlijk ontspannen koken zonder de twins om me heen en Dr Phil op de achtergrond. Helaas pindakaas, papa kon de twins niet aan ( ze zijn zoo vervelend aan het doen, niets is goed; zegt hij ) Dus vervolgens komen ze de keuken in gestormd en meneer loopt weg waardoor mijn dochter aan het hoesje van mijn telefoon trekt en pats!! Daar ligt mijn geliefde iphone met Dr Phil, face down op de grond.. Met het hart in mijn keel raap ik mijn iphone op, draai hem in slowmotion om en ja hoor heel het scherm in diggelen. Dus mama even boos, kids met papa de keuken uit gestuurd, even een gil eruit gooien en snel verder koken want er moet natuurlijk nog steeds gegeten worden. Na een nachtje rustig slapen, ben ik alweer gekalmeerd. Het is immers maar een object en mijn dochter had niets dus eind goed al goed, die iphone laat ik wel maken.

Daar zit je dan ondergekotst en een ziek meisje op schoot, wat een fijne manier om wakker te worden.