In mijn vorige blogs hebben jullie kunnen lezen hoe mijn wereld, mijn gedachten, mijn stemming ontzettend donker werden. Ik belande in een zware depressie tijdens mijn zwangerschap. En het was zo erg, dat dit reden was om me vanaf 38 weken in te gaan leiden. Dus met precies 38 weken zwanger werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Er werd gevoeld of ik al in te leiden was, maar helaas, mijn baarmoedermond was nog niet verstreken en nog heel erg stug. Er werd begonnen met primen. Er worden dan vaginaal pilletjes ingebracht die ervoor moeten zorgen dat de baarmoedermond verweekt, er wee activiteit opgestart wordt en er ontsluiting ontstaat zodat ze je kunnen inleiden. Dit gebeurde 3x per dag, 4 dagen lang. Mijn lijf had nogal een harde duw nodig om het klaar te maken voor het bevallen. De 3e dag, ’s avonds laat had ik flinke, pijnlijke voorweeën. Er werd gezegd dat de volgende ochtend gestart zou worden met het vliezen breken en de wee opwekkers gestart zouden worden. Echter die ochtend toen de verloskundige weer kwam en voelde zei deze, het is nog te stug we gaan door met primen. Ik brak, ik kon niet meer. Ik liep al te lang op mijn tandvlees en ze hadden de vorige dag gezegd dat het vandaag echt zou gebeuren, en nu toch niet? Mijn baarmoeder kan toch niet ineens weer dichtgaan? Maar er was niks aan te doen.

Ik werd dus verwezen naar de pop poli zoals jullie in mijn vorige blog konden lezen. Preventief was het idee, maar het bleek ook echt nodig. Al snel merkte ik namelijk dat ik somber werd, zag alles negatief, kon niet genieten van de zwangerschap, voelde me depressief en sloot mezelf het liefst op. Gelukkig was ik doorgestuurd en konden ze er wat mee. De pop poli was de enige plek waar ik echt eerlijk was over hoe somber ik me precies voelde. Tegen de buitenwereld hield ik de schijn op. Want hoe vertel je dat je depressief bent terwijl je zwanger bent. Hoe kan ik nu depressief zijn nu mijn grootste wens uit komt? Ik wordt een moeder .

Ik heb al vanaf dat ik me kan herinneren een hele sterke kinderwens. Als er vroeger werd gevraagd, wat wil je later worden? Dan was mijn antwoord altijd: moeder! De wens was al heel jong, heel sterk aanwezig. Zo sterk dat ik als tiener wel eens met jaloezie naar programma’s keek over zwanger zijn en bevallen. In juni 2014 ging mijn partner voor me op zijn knieën. September 2015 zouden we gaan trouwen. We besloten om vanaf 3 maanden voordat we gingen trouwen te proberen of we een kindje konden krijgen. Ik dacht namelijk, als ik dan in één keer zwanger wordt, wat toch nooit gebeurd, dan is er nog niks te zien, dan pas ik nog in mijn trouwjurk.

Wie ben ik?