Snap
  • Zwanger
  • #zwanger
  • #zwangerschapsdepressie
  • #blog
  • #zwangerschap
  • #zwartewolk

De eerste zwangerschap deel 2

Ik werd dus verwezen naar de pop poli zoals jullie in mijn vorige blog konden lezen. Preventief was het idee, maar het bleek ook echt nodig. Al snel merkte ik namelijk dat ik somber werd, zag alles negatief, kon niet genieten van de zwangerschap, voelde me depressief en sloot mezelf het liefst op. Gelukkig was ik doorgestuurd en konden ze er wat mee. De pop poli was de enige plek waar ik echt eerlijk was over hoe somber ik me precies voelde. Tegen de buitenwereld hield ik de schijn op. Want hoe vertel je dat je depressief bent terwijl je zwanger bent. Hoe kan ik nu depressief zijn nu mijn grootste wens uit komt? Ik wordt een moeder .

Ik schaamde me, want welke vrouw voelt zich nu niet gelukkig als ze zwanger is. Welke vrouw kan er nou niet genieten van het wonder dat in je buik groeit, van het vooruitzicht straks een kind te hebben, een klein baby’tje in je armen, maar oh wat voelde ik me ongelukkig. En alleen. Ik voelde vreselijk eenzaam al had ik nog zoveel mensen om me heen.

Toen ik halverwege de zwangerschap was, verhuisden we naar ons nieuwe huis, in een nieuwe plaats, waar ik weinig of geen sociaal netwerk had. Mijn man werkt in de zorg en werkte veel avonden. Ik sloot mezelf op. Hele dagen, avonden in het donker, tv aan, onder een deken op de bank.

Vanuit het ziekenhuis werd mijn medicatie voor mijn depressie steeds opgehoogd, en dit hielp, maar steeds maar een beetje en maar voor een korte periode. Ik vertelde aan mijn man, mijn ouders en schoonouders wel dat het niet zo goed ging en dat mijn medicatie verhoogd werd, maar dit was het eigenlijk ook. Verder sloot ik mezelf op. Mezelf vreselijk schulden voelen omdat ik mij zo voelde, want ik dacht dit is niet normaal, dit hoort niet, je bent nu al geen goede moeder en ga zo maar door. En ik was als de dood dat ik ons kindje, als het geboren was, de schuld zou gaan geven over hoe ik me voelde. Want het was, omdat ik zwanger was, dat ik zo depressief werd. De hormonen zorgden ervoor dat mijn wereld en mijn gedachten zo zwart werden.