De eerste zwangerschap deel 3

In mijn vorige blogs hebben jullie kunnen lezen hoe mijn wereld, mijn gedachten, mijn stemming ontzettend donker werden. Ik belande in een zware depressie tijdens mijn zwangerschap. En het was zo erg, dat dit reden was om me vanaf 38 weken in te gaan leiden. Dus met precies 38 weken zwanger werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Er werd gevoeld of ik al in te leiden was, maar helaas, mijn baarmoedermond was nog niet verstreken en nog heel erg stug. Er werd begonnen met primen. Er worden dan vaginaal pilletjes ingebracht die ervoor moeten zorgen dat de baarmoedermond verweekt, er wee activiteit opgestart wordt en er ontsluiting ontstaat zodat ze je kunnen inleiden. Dit gebeurde 3x per dag, 4 dagen lang. Mijn lijf had nogal een harde duw nodig om het klaar te maken voor het bevallen. De 3e dag, ’s avonds laat had ik flinke, pijnlijke voorweeën. Er werd gezegd dat de volgende ochtend gestart zou worden met het vliezen breken en de wee opwekkers gestart zouden worden. Echter die ochtend toen de verloskundige weer kwam en voelde zei deze, het is nog te stug we gaan door met primen. Ik brak, ik kon niet meer. Ik liep al te lang op mijn tandvlees en ze hadden de vorige dag gezegd dat het vandaag echt zou gebeuren, en nu toch niet? Mijn baarmoeder kan toch niet ineens weer dichtgaan? Maar er was niks aan te doen.

De 5e dag was het dan eindelijk zover. Mijn vliezen werden gebroken en de wee opwekkers werden aangesloten. Om half 10 werden mijn vliezen gebroken, om 10 uur de wee opwekkers aangesloten, en rond 11 uur werd de ruggenprik gezet. Rond half 1 kwam de verloskundige kijken hoe ver ik was, 4 centimeter. Ze zou om 15 uur terug komen. Toen ze de kamer uit was verging ik van de pijn, ik wist niet waar ik het zoeken moest en had constant weeën. Om 1 uur heb ik mijn man op de bel laten drukken, ze kwamen controleren en ik was klaar om te gaan persen! Ze deden het infuus met de wee opwekkers lager en op het moment dat ik mocht gaan persen vielen mijn weeën weg. Ik heb een uur over het persen gedaan. Ik was op het punt dat ik dacht ik kan niet meer, dit is klaar en toen besloot ik dat ze eruit moest komen. Ik zette alles op alles en toen was ze er met 2x persen uit. Een roze, warm, klein meisje werd op mijn borst gelegd en ze keek me met grote ogen aan.

En als een wonder vanuit de hemel, braken de donkere wolken door en ging de zon schijnen. Die donkere wolken die de hele zwangerschap over me heen hadden gehangen, die verdwenen als sneeuw voor de zon op het moment dat ik mijn dochter op mijn borst kreeg.