De afgelopen tijd zijn we weer in een wat rustiger vaarwater gekomen. Hoewel dat wel lekker is, zorgt dat ook voor wat minder schrijfvoer voor de blog. We hebben er daarom ook voor gekozen om vanaf nu om de week te gaan schrijven. Vandaar dus ook wat verlate paas vreugde. Perfecte timing, nu het Sahara zand en z'n lekkere warme wind het land weer verlaat en we weer een paar dagen met regen binnen moeten wachten.

Zoals Acda en de Munnik ooit al zongen “Zaterdag is de mooiste dag van de week”. Voor ons is het de helft van de tijd maar het begin van het weekend, maar staan we als nog op met een wekker. Want op de zaterdag komt de familie met z’n allen bij elkaar om samen te ontbijten.

Afgelopen week waren Chris en ik al weer zeven jaar samen. De dag zelf was ons beiden een beetje ontglipt. Ik feliciteerde hem in de avond pas met ons zes jaar samen zijn en hij verbeterde mij met zo'n 365 dagen. In al die jaren zijn we in totaal vier keer verhuisd, waarvan gelukkig maar één keer samen, hebben we twee werelddelen, acht landen bezocht voor nog veel meer vakanties samen.

Het was weer even stil aan onze kant. Deze keer niet door groot, levensveranderd nieuws maar door een griepje en miscommunicatie. Kan natuurlijk gebeuren, en gezien we een week ziek op de bank hebben gelegen en een week hebben moeten bijkomen van de griep (we zijn schijnbaar echte oude lullen geworden) is er ook niet veel gebeurd dat de moeite waard is om te delen.

De bussen naar de stad zitten weer bomvol, als rode, witte en gele sardientjes in een blik, en de lucht ruikt naar Jean Paul Gaultier, Drakkar Noir en gebakken ei. Het is onmiskenbaar, de carnaval is weer begonnen.

Eindelijk zijn we thuis en kunnen we weer op de bank neerploffen. Een halve wereldreis verder en een hele drukke dag, allemaal in het teken van een baby. Maar deze keer niet die van ons, nee, die van mijn tweelingbroer en zijn vrouw. Die buik van haar groeit gestaag, dus het was hoog tijd voor een babyshower!

Deze week staat in het teken van de Nationale Voorleesdagen. We zijn allebei gek op lezen. Chris gaat met gemak in een week door een dikke pil, en waar ik tegenwoordig het geduld niet meer lijk te hebben voor meer dan een tijdschrift, neem ik alle tijd als het op voorlezen aan komt.

Zo. Het deeg voor de wafels voor de winter picnic van morgen staat te rijzen in de oven. Ideale moment om weer eens te beginnen met een blog. Want daar zijn we weer, die twee mannen en die vrouw die eind vorig jaar plots zo stil werden.

Afgelopen week hebben we helaas na een eerste goeie echo met een kloppend hartje, een tweede echo gehad waar het hartje weer gestopt was met kloppen. De komende weken nemen we even tijd met z'n drietjes om alles een plek te geven en te kijken hoe we van hieruit verder willen gaan. In het nieuwe jaar zullen we weer hier terug komen.