Een aantal weken geleden kregen we het nieuws waar we al zo lang op hadden gehoopt. Net nadat we alles al weer ingeslagen hadden voor een nieuwe poging proberen en testen, kwam na eerst een negatieve test, toch die positieve test. Totaal onverwacht maar zo ontzettend blij dat het er toch mocht zijn. Nu we weer een aantal weken verder zijn, wilde we toch delen dat het niet heeft mogen aflopen zoals we hoopte.

We waren even een weekje weg. Een week radiostilte. En voor het geval mensen zich zorgen maakte en het van het ergste uit gingen; ja, sander heeft inderdaad een auto-ongeluk gehad.

Als Sander gelukkig is wordt hij een echte Martha Steward en moet en zal ie bakken. Koekjes, cakes, taarten en wafels vliegen je in die momenten langs de oren en eindigen uiteindelijk veel te vaak in je mond. Of Sander de afgelopen tijd in een goede bui was? Als ik de weegschaal mag geloven wel.

De afgelopen weken zijn we soms wat later geweest dan dat de meeste verwachten. Je zou bijna kunnen zeggen dat we wat over tijd zijn. Maar zoek er niet te veel achter. Zowel Chris als ik zijn wat drukker geweest met alle dingen buiten de blog om, waardoor deze blog schrijven soms op een gedeelde eerste plek komt. Nu we weer in wat rustiger vaarwater komen, kunnen we hopelijk weer elke week op tijd online komen.

De afgelopen paar weken hebben via alle kanalen allemaal nieuwe volgers ons weten te vinden. Super leuk om te zien dat na 66 (na deze 67) blogs zo veel mensen elke week meelezen. Als iedereen die ons volgt ook echt leest, zitten er dit weekend weer meer dan 500 mensen met telefoon of laptop op schoot dit te lezen. En ik weet zeker dat vooral de accounts zoals Padel023 en Freefollowers200 al helemaal (net als mijn schoonouders) op het puntje van hun stoel zitten te wachten.

“Zijn het vrienden van je? Zijn het bekende of familie?”. Zodra ik vertel dat ik draagmoeder wil zijn voor Sander en Chris zijn dit de eerste vragen die ik hoor. En ja, inmiddels zijn Sander en Chris vrienden, en nee ik kende ze niet voor dit proces. Waarom dan juist deze twee? Dat is een makkelijke vraag voor mij.

We zijn nu al zo’n driekwart jaar verder nadat we Maartje hebben leren kennen. Na een reis van meer dan drie jaar en een wens die nog ouder is zijn we eindelijk op een plek waar we ons zeker voelen in onze toekomst met een kind. Maartje is inmiddels zo goed als familie voor ons, papieren zijn getekend en gesprekken zijn gehouden. Nu wij bezig zijn met de relatie tussen ons drieën (en aanhang natuurlijk!) te verbeteren kunnen we een beetje ontspannen.

Vorig weekend was het eindelijk weer zo ver. Ons neefje kwam weer eens logeren. En hoewel wij niet zoals hijzelf al twee weken van te voren was begonnen met het maken van een eigen afstreepkalender, keken we er stiekem nog meer naar uit dan hijzelf.

Zoals (bijna) elke week het afgelopen jaar postte wij afgelopen zondag een blog. Weliswaar later dan de bedoeling was, maar goed, hij kwam online. Ons van geen kwaad bewust kabbelde onze avond rustig tot een eind, gevolgd door een heerlijk nacht slaap. Sander moest de maandag weer werken, hij vroeg uit bed, snel snel, haast haast, file vermeden, HOERA! Met een goed humeur betrad hij de kleedkamer op werk (het kreng kent geen ochtendhumeur) en checkte nog even snel zijn mail; bleken we een reactie op onze blog te hebben gekregen. Een reactie die hem voor het eerst ochtendhumeur bezorgde, dat we satanisten waren en nog meer van dat soort haatdragende onzin.