Ik moest eruit. Ik merk aan álles in mijn lijf dat ik weg moet. Ik ben graag buiten met de meiden, ik reis graag, ik onderneem veel. En nu zitten we al maanden thuis. Ik merk aan Indy, onze kleuter van 4,5, dat ook zij moeite krijgt met alles. Ze is nog ongeduldiger dan ze al was, het lontje wordt korter en de verveling is aardig toegeslagen. Stop daar zusje Bodi van 15 maanden bij en je begrijpt dat onze kleuter het wel eens fijner heeft gehad thuis, want Bodi vraagt gewoon veel aandacht en als grote zus moet je dan toch vaak even wachten.  Een paar weken geleden kwam ik na mijn rondje hardlopen in de ochtend thuis. De zon scheen, het was fris buiten. Voordat ik de douche in vloog riep ik 'iedereen klaar zo, we gaan weg. Naar het strand, het bos, boeit me niet. We gaaaaan!' 

Bij haar 1e en 2e verjaardag had ik nog volledig vrije keuze in het thema van haar verjaardag, maar nu onze lieve eigenwijze peuter een kleuter wordt is het over met de pret voor mama. Toen Indy 1 werd koos ik voor een Unicorn taart en pasteltinten, toen ze 2 werd was het thema Intwo the wild en werd het een junglefeestje met hardroze tijgers, groene Monstera bladeren en wat goud. Voor haar 3e verjaardag wilde Indy heel graag regenboogkleurtjes en een eenhoorntaart met lollies en regenboogjes. Ik maakte een fantastische ballonnenboog in mooie zachte regenboog pasteltintjes en paste de rest erop aan. Ik kan helemaal losgaan met de voorbereidingen en ik vind het oprecht leuk om het huis mooi te versieren. 

It'a a wrap! Afgelopen weekend fotografeerde ik Bodi's cakesmash. Echt elk kindje wat bij mij komt smashen gaat he-le-maal los in het badje. Bodi? Not so much 😂 Bodi is meer van het grote werk; zwembaden, meertjes, de zee. Badjes zijn voor baby's....

Ook mijn kleinste meisje wordt groot. Ook al is ze nog een ukkie (met ruim 10 maanden zit ze nog altijd in maatje 68), ze wordt volgende maand toch echt al 1! 

En zo is het alweer augustus. Het is duidelijk dat ik chronisch tijd tekort kom. Ik wil zoveel, ik moet zoveel. En soms lukt er maar weinig. Over een paar weken is het zover. Dan wordt Indy echt 4 jaar. Aan het begin van de Corona tijd romantiseerde ik het beeld van lekker veel thuis met de meisjes. Toegegeven, we hebben het heel fijn gehad. Maar de laatste paar weken is het soms een strijd met ons kleine temperamentvolle meisje. En nu het bijna zover is, dat ze straks dagelijks naar school gaat... heb ik weer zo’n melancholisch gevoel. Ik kijk uit naar de dagen met Bodi alleen, omdat zij dat ook verdient. Net zoals Indy altijd heeft gehad. Maar jeetje wat ga ik Indy missen zeg! Indy heeft er gelukkig heel veel zin in. Dagelijks stelt ze de vraag hoe lang het nog duurt voordat ze naar school gaat. Wenuurtje ging niet door, maar ze mocht op het plein wel kennismaken met haar juf en in haar klas kijken. Waar een paar andere meisjes het hard op een gillen zette, liep Indy met een big smile zo met de juf mee naar binnen! 

De liefste zusjes