Gister avond ben ik op tijd gaan slapen, 39 weken en 4 dagen zwanger. vol verwachting van ons eerste kindje. Vanaf 5 uur wordt ik wakker zoals wel vaker de laatste dagen. Ik pak mijn telefoon en open mijn app van het AD. Vol afschuw lees ik de berichten over wat zich die nacht in Parijs heeft afgespeeld. Waarom? waarom doet de wereld mekaar zoveel pijn? waarom moet de wereld kapot? En dan realiseer ik me dat dit kleine meisje in mij straks opgroeit in deze verrotte wereld. Een wereld met zoveel haat. Dit is al heel lang niet meer de wereld waarin ik ben opgegroeid. Sterker nog het lijkt er in de verste verte niet op. Het Sinterklaas feest waar ik als kind zo naar uit keek, waarvan ik me zo goed kon voorstellen dat ik hier later een feest van zou maken met mijn kinderen. Ik vraag me af hoe lang dit feest nog bestaat. In deze wereld met zoveel haat, waar iedereen zich gepasseerd voelt, gediscrimineerd, waarin alle mooie dingen kapot gemaakt worden. Het verspreiden van haat gaat als een lopend vuurtje maar waarom? waarom kiezen we er niet voor met z'n allen voor het verspreide van liefde? Het is toch veel mooier om met elkaar gelukkig te zijn? om dit te delen met anderen? Hoe zou het zijn als iedereen nou eens zijn best deed om de wereld om ons heen iets mooier te maken, elkaar te respecteren juist omdat we zo verschillend zijn. De wereld mooier maken voor de toekomst van onze kinderen... Zou liefde het kunnen winnen van haat?

Zaterdag avond en de mannen zijn op stap. Ik zit met mijn kop thee en laptop aan de eettafel. Tot zo'n 6 weken terug had ik me daar ontzettend rot over gevoeld. Ik denk zelfs een beetje jaloers! Niet omdat ik het ze niet gun maar meer omdat ik het zo erg miste en ook wel weer eens een avondje op stap wilde. Maar vanavond maakt het me niks uit.... Ik vind het heerlijk even tijd voor mezelf, lekker op de bank met een dekentje en de hondjes. Gek hoe dat werkt, je hoofd, je lichaam, hormonen. Er werd me al regelmatig ingefluisterd dat de behoefte om op stap te gaan, een wijntje te drinken of een sigaretje te roken zou afnemen. Ik moet toegeven dat ik me dan nu ook een echte huismus voel, heerlijk vind ik het. Wie had dat gedacht. In plaats van uit te kijken naar mijn eerste stap avondje waar ik weer helemaal los zou kunnen gaan kijk ik nu uit naar de gezellige donkere avonden met ons gezinnetje. Kaarsjes aan, borrelhapjes op tafel heerlijk lijkt me dat! Ik begin me steeds meer mama te voelen en heb geaccepteerd dat ook ik een hele stap maak in het leven. Ik kan oprecht zeggen dat ik er helemaal klaar voor ben, en die stap avondjes.... die komen er heus wel weer maar voorlopig ga ik eerst genieten van al het moois wat mij te wachten staat.

Totaal in mezelf gekeerd, moe en nergens zin in. Herkenbaar...? Ik zit in de 35e week van mijn zwangerschap die ik overigens super heb doorstaan ( eigenlijk mag ik dus niet klagen). Deze laatste weken vallen me dan ook best zwaar. Heel erg moe, nergens zin in maar je tegelijkertijd enorm vervelen. Het huis is al gepoetst en alles is gereed om de kleine meid te ontvangen. Hoe kom je het beste deze laatste weken door? Ik kan toch moeilijk elke dag weer opnieuw het huis stofzuigen en dweilen tot het moment daar is? Op de bank liggen met filmpje daar kan ik niet van genieten want dan voel ik me enorm nutteloos en lui. een middag slaapje doe ik af en toe wel maar wil daar niet te veel aan wennen anders kom ik s'avonds weer moeilijk in slaap. De verloskundige heeft maar weer eens bloed afgenomen om te kijken of het misschien daar aan kan liggen. Dit hoor ik volgende week.

Met een kop thee zit ik aan de keukentafel, er spoken zoveel gedachtes door mijn hoofd dat ik niet in de gaten heb dat ik al een kwartier naar de muur zit te staren. Ik ben nu 34 weken zwanger en normaal gesproken zou rond deze tijd je verlof ingaan. Helaas is mijn contract niet verlengd en zit ik al een aantal maanden thuis. Ik heb daarom alle spullen voor de baby al in huis en het babykamertje is ook af. Andere zwangere vrouwen vertellen altijd al dat die laatste weken een eeuwigheid duren... nou ik kan je vertellen als je alles al af hebt dan klopt dat ook wel. Ik heb dan ook alle tijd om in gedachten verzonken te raken.