Mijn zwangere buik, bij 16 weken was hij echt zichtbaar voor anderen (al kon het ook nog steeds door als foodbelly). Ik zag hem natuurlijk al veel eerder, althans dat maakte ik mezelf wijs. Daar stond ik dan met mijn 12 weken zwangerschapsbuikje, ervan overtuigd dat je de baby met de grootte van een pruim al kon zien. Meerdere malen vragend aan mijn partner of hij het ook al aan me zag. 

Verliefd op melkbadjes!

Het begon allemaal in Vietnam. Ik was behoorlijk ziek geworden en de familie van mijn vriend had de lokale medicijnman ingeschakeld. Naast dat ik ziek was vanwege een griepje, gaf hij mij ook meteen de diagnose dat ik moeilijk kinderen zou kunnen krijgen. Dit was bijna onmogelijk. Hij zag het aan mijn voeten.Niet al te serieus nemend maar toch gewaarschuwd en bezorgd zijn wij in Nederland naar het ziekenhuis gegaan. Ik was al bekend met een onregelmatige eisprong, PCOS. Omdat wij graag kinderen wilden hebben besloten wij er gewoon meteen voor te gaan. Dit betekende een traject met ovulatie-inductie doormiddel van prikjes. Na de eerste eisprong bleek ik zwanger. Het geluk lachte ons toe!De zwangerschap verliep voorspoedig. Ik had vrijwel geen kwaaltjes en een mooie ronde buik. Op 11 februari 2020, na 40 weken en 3 dagen zwanger, begonnen de weeën. Het was 12 uur 's nachts en mijn vriend lag nog te slapen. Samen hebben wij mijn moeder en daarna de verloskundige gebeld om 03:00. En ja hoor! Het was zo ver. In de ochtend vertrokken wij naar het ziekenhuis toen ik genoeg ontsluiting had. Na 40 minuten geperst te hebben had ik om 16:25 onze prachtige dochter Miya Lynn op mijn borst. Helaas werd ze al gauw weggehaald want ik stopte niet met bloeden. Alarmbellen gingen af en er werd een heel team bij elkaar geroepen. Ikzelf was niet zo bezorgd, het kon me op dat moment écht allemaal gestolen worden. Mijn geluk was zo groot. Ongeveer een halfuur en anderhalf liter bloed verder was het eindelijk gestopt. De volgende dag kon ik zonder problemen naar huis.Het leek wel een droom de eerste eerste dagen. Zo verliefd op onze dochter. Het enige wat we deden was naar haar kijken. Na één week ging de kraamhulp weg en moesten we het weer alleen doen. Dat ging erg goed. Ik had besloten om tijdens de kraamperiode goed uit te rusten en op dit moment visite te ontvangen.Twee weken na mijn bevalling zou er een kennis op kraamvisite komen. Tien minuten van te voren ging ik even mijn make-up bijwerken. Opeens voelde ik iets stromen beneden. Toen ik op de wc ging zitten zag ik dat het allemaal bloed was, het hield niet op. Ik riep mijn vriend die erop stond om 112 te bellen. “Nee joh, doe niet zo gek! Zo erg is het vast niet, bel maar de verloskundige.” Antwoordde ik nuchter. De verloskunde arriveerde na ongeveer 15 minuten. Ze zag het bloed en belde gelijk de ambulance. Ik had geen pijn, en voelde me nog niet zwak. Lachend ben ik nog de ambulance ingegaan. Het ritje van Lelystad naar Harderwijk leek wel een eeuwigheid te duren. De laatste 5 minuten werd ik onwel en raakte ik in shock. Ik was liters bloed verloren. Eenmaal in Harderwijk ben ik onder narcose gegaan en hebben zij geprobeerd met ballonnetjes mijn baarmoeder schoon te maken. Helaas is dit niet gelukt. Ik werd wakker gemaakt met de mededeling dat ze per direct mijn baarmoeder moesten verwijderen. Ik heb het uitgeschreeuwd, gesmeekt of ze niets meer konden proberen. Mijn vriend belde mijn moeder en die heeft me gesmeekt om akkoord te gaan. Het moment dat hij mijn dochter in mijn armen legde en zei “Schat, we zijn genoeg als gezin van drie. Alsjeblieft Miya heeft haar moeder nodig.” was voor mij de doorslag. “Oke, haal hem er dan maar uit”.