Nooit meer zwanger

Mijn zwangere buik, bij 16 weken was hij echt zichtbaar voor anderen (al kon het ook nog steeds door als foodbelly). Ik zag hem natuurlijk al veel eerder, althans dat maakte ik mezelf wijs. Daar stond ik dan met mijn 12 weken zwangerschapsbuikje, ervan overtuigd dat je de baby met de grootte van een pruim al kon zien. Meerdere malen vragend aan mijn partner of hij het ook al aan me zag. 

Tegen het einde van mijn zwangerschap was mijn buik echt enorm. Een watermeloen was er niets bij. Hoe vaak ik niet heb moeten uitleggen dat het toch echt maar één baby was. In opmerkingen zoals: “Koester je buik, je gaat hem straks echt missen!” kon ik me toen totaal niet vinden. Het enige wat ik kon denken was: helemaal niet, ze moet eruit! Maar nu begrijp ik het pas echt. 



Nooit meer in spanning een zwangerschapstest afwachten.Nooit meer trapjes voelen. Nooit meer pronken met mijn buik. Nooit meer bivakkeren op de wc omdat je anders steeds op en neer moet. Nooit meer ongegeneerd de ene zak na de andere zak chips naar binnen werken.Nooit meer de telefoon bij de hand houden om elk schopje vast te leggen. Nooit meer ongevraagd handen op mijn buik van vreemden (dit heb ik overigens nooit erg gevonden, ik was zo trots). En zo kan ik nog wel even doorgaan, maar ik denk dat het duidelijk is. 

Een keuze die ik niet zelf heb gemaakt, maar voor mij is gemaakt door mijn baarmoederverwijdering. En wat had iedereen gelijk! Koester je buik, je gaat hem straks echt missen. Liefs,Claudia