Mijn bevalling die eindigde in een baarmoederverwijdering

Het begon allemaal in Vietnam. Ik was behoorlijk ziek geworden en de familie van mijn vriend had de lokale medicijnman ingeschakeld. Naast dat ik ziek was vanwege een griepje, gaf hij mij ook meteen de diagnose dat ik moeilijk kinderen zou kunnen krijgen. Dit was bijna onmogelijk. Hij zag het aan mijn voeten.Niet al te serieus nemend maar toch gewaarschuwd en bezorgd zijn wij in Nederland naar het ziekenhuis gegaan. Ik was al bekend met een onregelmatige eisprong, PCOS. Omdat wij graag kinderen wilden hebben besloten wij er gewoon meteen voor te gaan. Dit betekende een traject met ovulatie-inductie doormiddel van prikjes. Na de eerste eisprong bleek ik zwanger. Het geluk lachte ons toe!De zwangerschap verliep voorspoedig. Ik had vrijwel geen kwaaltjes en een mooie ronde buik. Op 11 februari 2020, na 40 weken en 3 dagen zwanger, begonnen de weeën. Het was 12 uur 's nachts en mijn vriend lag nog te slapen. Samen hebben wij mijn moeder en daarna de verloskundige gebeld om 03:00. En ja hoor! Het was zo ver. In de ochtend vertrokken wij naar het ziekenhuis toen ik genoeg ontsluiting had. Na 40 minuten geperst te hebben had ik om 16:25 onze prachtige dochter Miya Lynn op mijn borst. Helaas werd ze al gauw weggehaald want ik stopte niet met bloeden. Alarmbellen gingen af en er werd een heel team bij elkaar geroepen. Ikzelf was niet zo bezorgd, het kon me op dat moment écht allemaal gestolen worden. Mijn geluk was zo groot. Ongeveer een halfuur en anderhalf liter bloed verder was het eindelijk gestopt. De volgende dag kon ik zonder problemen naar huis.Het leek wel een droom de eerste eerste dagen. Zo verliefd op onze dochter. Het enige wat we deden was naar haar kijken. Na één week ging de kraamhulp weg en moesten we het weer alleen doen. Dat ging erg goed. Ik had besloten om tijdens de kraamperiode goed uit te rusten en op dit moment visite te ontvangen.Twee weken na mijn bevalling zou er een kennis op kraamvisite komen. Tien minuten van te voren ging ik even mijn make-up bijwerken. Opeens voelde ik iets stromen beneden. Toen ik op de wc ging zitten zag ik dat het allemaal bloed was, het hield niet op. Ik riep mijn vriend die erop stond om 112 te bellen. “Nee joh, doe niet zo gek! Zo erg is het vast niet, bel maar de verloskundige.” Antwoordde ik nuchter. De verloskunde arriveerde na ongeveer 15 minuten. Ze zag het bloed en belde gelijk de ambulance. Ik had geen pijn, en voelde me nog niet zwak. Lachend ben ik nog de ambulance ingegaan. Het ritje van Lelystad naar Harderwijk leek wel een eeuwigheid te duren. De laatste 5 minuten werd ik onwel en raakte ik in shock. Ik was liters bloed verloren. Eenmaal in Harderwijk ben ik onder narcose gegaan en hebben zij geprobeerd met ballonnetjes mijn baarmoeder schoon te maken. Helaas is dit niet gelukt. Ik werd wakker gemaakt met de mededeling dat ze per direct mijn baarmoeder moesten verwijderen. Ik heb het uitgeschreeuwd, gesmeekt of ze niets meer konden proberen. Mijn vriend belde mijn moeder en die heeft me gesmeekt om akkoord te gaan. Het moment dat hij mijn dochter in mijn armen legde en zei “Schat, we zijn genoeg als gezin van drie. Alsjeblieft Miya heeft haar moeder nodig.” was voor mij de doorslag. “Oke, haal hem er dan maar uit”. 

Twee dagen later werd ik wakker op de Intensive Care. Tijdens de verwijdering van mijn baarmoeder zijn mijn nieren ermee gestopt omdat ik teveel zakken bloed en plasma toegediend heb gekregen. 30 kilo zwaarder door het vocht. In de spiegel kijken deed ik niet, daar zag ik een andere vrouw. Doktoren en verpleegkundigen konden mij zelfs niet herkennen aan oude foto's. Ik kon niks meer zelf. Bewegen, eten en niet zelf naar de wc gaan. Vol met infusen. Het was een nachtmerrie. Niet de kraamperiode waar wij van gedroomd hadden. Gelukkig mocht ik op de kraamafdeling slapen in het ziekenhuis zodat ik dicht bij mijn dochter was. Ik gaf tenslotte nog borstvoeding. Zusters hebben mij zelfs nog gekolfd toen ik aan de beademing lag. Na twee weken was ik het zat. Er kwam maar geen goed nieuws en er was geen vooruitgang. Ik wilde naar huis. Ik heb gesmeekt, gedreigd om gewoon weg te lopen. Uiteindelijk hebben ze me maar naar huis gestuurd omdat ze ook bang waren dat ik anders misschien in een postnatale depressie zou raken. 

Eenmaal thuis kon ik nog amper de trap op. Ik ben gaan slapen en mijn schoonzusje was in mijn kamer. Een uur later schrok ik hoestend wakker. Ik kon niet meer stoppen met hoesten en kreeg amper lucht. Mijn schoonzusje heeft snel mijn vriend gebeld en mijn schoonmoeder gehaald. Met zijn drieën hebben ze mij overgehaald om toch maar weer naar het ziekenhuis te gaan.

Hoestend bij de spoedeisende hulp aankomen in deze tijden is allesbehalve fijn. Ze vonden het risico van Corona te groot en daarom moest ik een mondkapje op en werd ik gelijk getest. Ik had geen corona maar vocht in mijn longen en hartfalen. Omdat ik amper nog lucht kreeg werd ik weer in een roes gebracht en aan de beademing. 

De volgende dag werd ik wakker. Ik was die nacht gelukkig 10 kilo vocht kwijtgeraakt. Mijn nieren begonnen eindelijk weer te werken. Vanaf toen is het steeds sneller beter gegaan en was ik binnen 5 dagen 30 kilo kwijt. Na een week mocht ik naar huis. Wel met de mededeling dat ik een behoorlijke schade heb opgelopen en ik nog een lange herstelperiode te gaan had.

Toen ik een paar weken thuis was kreeg ik te horen dat het slecht ging met mijn moeder. Door Corona konden wij een tijd niet langs omdat zij zwaar hartpatiënt is, een risicogroep. Toen ik hoorde dat het er niet goed uit zag ben ik bij haar gebleven. Zij praatte jammer genoeg voornamelijk nog wartaal door gebrek aan zuurstof. Wel herkende ze elke keer mijn dochter. Dat was zo mooi om te zien. Ze bleef maar praten over de baby. Op een gegeven moment dacht ze zelfs dat het haar baby was. Een week later is zij overleden.

 Het zijn dramatische tijden geweest. Het mooiste en slechtste jaar tegelijk. Een jaar van het geluk van nieuw leven en aan de andere kant rouw. Ik ben ontzettend blij dat mijn sterke moeder mijn (enige) dochter nog heeft mogen ontmoeten.


Fysiek gaat het gelukkig beter met mij en proberen we als gezin van drie zoveel mogelijk met elkaar te genieten.