Het is goed dat ik mijn zonnebril op heb, zodat ik een beetje kan maskeren dat ik vechtend tegen mijn tranen naar huis loop.

Wat heb je het moeilijk. Je bent nog maar 9 en je moet je weg zien te vinden tussen jezelf blijven en erbij willen horen. Je bent zo puur en dat zit je nu net zo in de weg. Je begrijpt helemaal niks van dat meiden gedoe. De ene dag zijn het je beste vriendinnen en de dag erna zitten ze je belachelijk te maken. Daar snap ik al niks van, laat staan als je nog maar 9 bent.....

Wat was ze blij! Ze zou van groep 4 samen met haar 2 beste vriendinnen naar groep 5 gaan. En wat waren ze alledrie blij! (Mijn dochter zit op een school waar de klassen niet elk jaar hetzelfde blijven.)

En ik wil niets liever dan die geweldige mama voor ze zijn. Lief, geduldig, grappig, zorgzaam en zichzelf. Maar ik kan het niet. Niet allemaal tegelijk....

En niet zomaar mensen. De mensen die het dichtst bij me staan... Mijn kinderen, mijn vriend en mijn ouders. En toch voel ik me eenzamer dan ooit.

Ik sta op het punt om te gaan douchen, zodat ik een keer op tijd naar bed kan gaan. Een keer een goede lange nachtrust zal me goed doen. Maar niets van dat, voordat ik het door heb lig ik in mijn nakie op bed te huilen. Ik voel me hulpeloos, machteloos en niet begrepen. Ik weet zelf niet eens meer wat ik met mezelf aan moet en begin me serieus af te vragen hoe ik mijn kinderen in godsnaam op een goede wijze op kan voeden als ik zelf in zo'n erbarmelijke staat bevind. 

Ik blijf rondlopen met het idee om volledig open kaart te spelen. Ga ik HET vertellen aan mijn schoonfamilie? Voor mij een grote stap en ik kan de gevolgen ook totaal niet inschatten. Hoe gaat dit vallen? Is er begrip? Of ga ik van buitenbeentje naar zwart schaap?