1 jaar geleden
Je bent nog maar 9...
Min hart breekt in duizend stukjes en ik kan niet anders dan met je mee huilen. Hier midden op het schoolplein...
Wat heb je het moeilijk. Je bent nog maar 9 en je moet je weg zien te vinden tussen jezelf blijven en erbij willen horen. Je bent zo puur en dat zit je nu net zo in de weg. Je begrijpt helemaal niks van dat meiden gedoe. De ene dag zijn het je beste vriendinnen en de dag erna zitten ze je belachelijk te maken. Daar snap ik al niks van, laat staan als je nog maar 9 bent.....
Vanmorgen ging het even niet zo lekker. Ik sprak je ergens op aan en dat was op dat moment even de druppel. En dat snap ik...Je hebt hier nu al ruim een jaar mee te maken en in dat jaar ben je ontzettend gegroeid en kan je er wat beter mee omgaan. Maar het is en blijft natuurlijk vervelend en niet te begrijpen.
Je breekt en zegt dat iedereen op school weet wie je bent en dat iedereen je raar en stom vind. ' Ik ben nutteloos'. En ik breek op dat moment met je mee....
En dan staan we daar, midden op het schoolplein... Ik vertel je dat me dat heel verdrietig maakt en huil zachtjes met je mee.
Het liefst had ik je meegenomen naar huis in een poging alles beter te maken, maar ik weet dat dat niet kan. En hoe hard ook, jij moet hiermee om leren gaan. En dat kan alleen door er niet voor weg te lopen, leren voor jezelf op te komen en voor jezelf te kiezen. En dat die je al, met vallen en opstaan.
Je bent nog maar 9 en je moet jezelf dan weten te herpakken om naar binnen te gaan. Maar je doet het en ik ben zo trots op je. Ik kijk je met een gebroken hart na...
Vechtend tegen de tranen fiets ik snel naar huis en nog voor ik de deur open heb, barst ik in huilen uit....
