There we go again..

Al maanden lopen we in het ziekenhuis vanwege onze kinderwens. Na vele onderzoeken kwamen we tot de conclusie: mijn eisprong is er bijna nooit, wat een zwangerschap ingewikkeld maakt. We zouden gaan starten met medicatie, zodra alle lichten op groen zouden staan. Eind maart zouden de laatste onderzoeken besproken worden. Spannend!

Maar toen werd het januari. Ik besloot eens wat eerder te starten met LH testen en tot m’n verbazing werd de test voor het eerst in mijn leven donker. En met donker bedoel ik: zeer zeker positief! Zou het dan toch kunnen? Het was wel erg vroeg in de cyclus, wat de kansen niet perse vergroot, maar het leek toch echt op een eisprong! Eind van de maand kwam dan toch die verrotte menstruatie, vroeger nog dan normaal zelfs.. Het zal wel een foutje geweest zijn, dacht ik.

Het werd februari. Opnieuw besloot ik vanaf CD 7 te gaan testen: een lichte test, niet anders dan anders. Pech gehad, kansen voorbij, verder afwachten op het ziekenhuis dus… 

Maar op dag 11 had ik dan toch weer een knaltest. Hoe kan dat nou? Maandenlang niets en ineens twee rondes achter elkaar? Kan bijna niet, maar goed…

Het werd maart. De dagen vlogen voorbij en ik startte met mijn nieuwe baan. Niet echt het moment om zwanger te zijn, zeker niet met het idee in ons achterhoofd dat de HG waarschijnlijk weer zou gaan opspelen. 12 dagen na de positieve ovulatietest besloot ik een zwangerschapstest te doen: negatief. Gelukkig, dan kon ik in ieder geval goed starten bij m’n nieuwe baan. 

8 maart: Sef kreeg buikgriep. Dagenlang spuugde hij alles onder en stonden we met zakjes klaar om elk moment zijn kots te kunnen vangen. 10 maart werd ik ook ziek, spugen hoefde ik niet gelukkig, maar kotsmisselijk was ik wel. Ik zei nog tegen Robert: ik hoef niet nog een kind hoor, ik weet weer even hoe HG voelt. Little did we know… 

3 dagen later testte ik positief. Waarom ik testte? Geen idee, ik voelde me niet meer ziek en had een week eerder immers nog negatief getest… Ik droomde al dagen dat ik zwanger was van een meisje, ik denk daarom. 

Mijn eerste reactie: ‘Dat kan niet!’ Robert reageerde: ‘Toch wel dus…’ 

De dagen gingen voorbij, de HG bleef weg. We besloten het weekend samen te genieten van het idee dat ik zwanger was en het te delen met onze ouders, zodat zij konden helpen met Sef als het nodig was. Na het weekend belden we de verloskundige en het ziekenhuis. Het HG voorbereidingsplan moest immers gestart worden. Het ging wat stroever dan verwacht, maar uiteindelijk kon ik beginnen met de medicatie. 

Vanaf woensdag was ik echter zo misselijk, dat ik, ondanks de medicatie, niet meer in staat was te eten en drinken. Snel takelde ik af, kreeg ik meer lichamelijke klachten en begonnen ook prikkels weer teveel worden. Ik slikte een extra tabletje, maar zelfs daarmee lukte het niet om iets te eten of drinken. Ik voelde de HG weer allesoverheersend worden. 

Vrijdag moest ik werken, maar nadat ik mijzelf bij elkaar had geraapt, gedoucht en aangekleed, wilde ik weggaan en viel ik bijna flauw. Ik had intense hoofdpijn en kon niets anders meer dan huilen. Ik meldde me ziek en belde de verloskundige: het werd tijd voor opname. 

Gelukkig konden we dezelfde dag nog terecht. Eerst bloedprikken, toen langs de gynaecoloog en daarna door voor infuus. Alles was goed, al had ik zeker wat behoefte aan vocht. Gedurende het infuus voelde ik mij weer iets meer mens en kon ik zelf weer wat cola drinken. 

Maar het bleek voor niets. Net voordat we naar huis gingen, begon ik te bloeden. In de auto belde ik de verloskundige, maar aan alles voelde ik al: dit zit niet goed. 

We brachten Sef naar opa en oma, haalden voor onszelf wat te eten en huilden onze ogen uit ons hoofd. ‘s Avonds verloor ik ons zo gewenste kindje, waarna we samen in bed lagen tot we onze ogen niet meer open konden houden. 

Een ding wisten we zeker: dit voorlopig niet nog een keer. Een kindje is zo gewenst, maar die verrotte HG kunnen we niet aan ✨