De voor ons zo gevreesde 20-weken echo

Inmiddels hebben we de 20-weken echo alweer even echter de rug. En gelukkig was alles helemaal in orde. Onze kleine is helemaal goedgekeurd, en gezond en wel!

Maar oh wat was het spannend zeg! We knepen hem echt heel erg. Ondanks dat de placenta aan de achterkant zit, dus hardtsikke gunstig. En ik de kleine al een aantal weken voel, en ook die morgen heb gevoeld.

Dat de baby leeft, wil nog niet gelijk zeggen dat hij/zij ook helemaal 100% gezond is natuurlijk. Bij Jaime was de 13-weken echo immers ook helemaal goed, en niks aan de hand. Dus veel vertrouwen had ik niet.

En wederom allebei met eigen auto naar het ziekenhuis gekomen, omdat mijn partner aan het werk was (ik had vrij genomen, omdat ik dan langer onderweg zou zijn dan aan het werk). Ik zei nog op voorhand, ik hoop niet dat dat een slecht voorteken is. Aangezien we met de 20-weken echo van Jaime ook allebei met eigen auto naar het ziekenhuis kwamen.

En gelukkig werden we weer iets eerder naar binnen geroepen, dan dat we de afspraak hadden. En al snel mocht ik weer op die bank gaan liggen.

En al snel werd er een kloppend hartje gezien! Dat was denk ik voor ons nog de allergrootste opluchting. De echoscopiste nam ook de tijd voor ons, heel fijn. En stap voor stap werd onze kleine helemaal van top tot teen nagekeken. En bij elk deel dat goed was, kwam er een stuk opluchting bij. En uiteindelijk is hij/zij helemaal goed gekeurd, met alles erop en eraan, helemaal gezond! Wat meer kunnen we ons nog wensen.

De angst en de trauma van de 20-weken echo van Jaime, waar werd ontdekt dat Jaime in mijn buik was overleden, was toch best heel groot. Ondanks dat we wel wisten dat dit kleintje wel leeft, omdat ik al beweging had gevoeld de afgelopen weken, en zelfs deze ochtend nog.

Als ze soms wat extra aan het meten en kijken was, of iets langer stil bleef, of zei, daar gaan we straks weer even verder bij kijken dan hielden wij onze adem wel in. Want jemig, er zou toch nog iets aan de hand kunnen zijn Maar gelukkig bleek al onze angsten ongegrond, en konden we steeds weer opgelucht adem halen. Tot het einde aan toe bleef het voor ons spannend.

In de auto onderweg naar huis had ik nog wel even kortstondig een groot schuldgevoel richting Jaime, dat ik blij was dat alles nu helemaal goed was, en dit kleintje helemaal gezond was. Ik vond het niet fair naar Jaime toe, dat ik blij en opgelucht was. Gelukkig duurde dat gevoel maar kort.

Nu we wisten dat ons kleintje helemaal door de keuring gekomen was, viel er een hele last van onze schouders af. Een gezond kindje onderweg, wat kun je je dan nog meer wensen?

Het was, alsof, en zo voelde het voor ons beiden, dat er allemaal puzzelstukjes op hun plek vielen. Alsof we het allemaal eindelijk goed voor elkaar hebben, zoals het moet zijn. Want die week/weken waren we ook druk bezig met de aanschaf van een nieuwe auto, omdat die van mij op het punt staat om te begeven. En dat wil je niet, zeker niet als je 130 km op een dag rijdt van en naar werk, en met een kind, en nog eentje onderweg. Dat hadden we ook nu voor elkaar. Nog een last van onze schouders. Het voelde voor ons alsof we vastliepen, tot dat moment, en we nu weer vooruit konden.

En onze lieve Jack was bijna jarig, inmiddels alweer 3 jaar geworden. Dus daar moest ook het één en ander voor geregeld en gekocht worden. Traktaties gemaakt. Dat had ik ook allemaal af, voor zover dat kon.

Dus wij zijn toen gelukkig met een super goed gevoel dat (drukke verjaardags)weekend in gegaan!

Hoewel ik nu nog steeds niet echt vertrouwen heb in een goede afloop (ook mede door mijn werk weet ik natuurlijk heel goed wat er, ook later in de zwangerschap, nog steeds allemaal mis kan gaan), geeft het wel rust dat ik de baby al sinds de 20 weken echo zeker elke dag meerdere malen voel. Hij/zij is een echte kleine druktemaker. En hoe bijzonder, mijn partner heeft afgelopen week ook voor het eerst beweging gevoeld!

En nu, toch die babykamer in orde gaan maken! Want ook dit kindje verdient het beste!

Lees ook: Wanneer goed, ook goed genoeg kan zijn.