Dat ik je zo zou missen

Mijn lieve kleuter.

We doen het ondertussen al even met zijn 2e. Niet meer dat gezin zoals het ooit was. Ik heb ervoor gekozen hier niks over te delen. Daar sta ik nog steeds achter dus dat zal zo blijven. Toch deel ik regelmatig hoe intens ik Pim kan missen. Hoe “gewoon” het altijd voelde om hem constant om me heen te hebben daar kan ik nu alleen maar naar verlangen.

Het vindt zijn weg en alles krijgt een plek. Met een lach en een traan en dat is oké. It’s a bumpy ride was een redelijk understatement. Langzaam hebben we onze weg samen gevonden en werd de tijd samen juist dierbaarder dan ooit. Kon ik hem op momenten achter het behang plakken en zwaai ik hem heus wel is lachend uit als we 3 uur slaap in 3 nachten meepikte. Tot de basisschool kwam. Hij blij en ik nog blijer. Dacht ik tenminste. Riep overal net iets te hard dat alle vlaggen uitgingen als deze jongen 4 werd. Hop naar school met die handel want hij was er zo aan toe. Boy was i wrong! Niet dat aan toe gedeelte hoor, hij vindt het namelijk heerlijk op school. Maar ik mis hem. Ik mis hem om het weekend en nu ook nog al die doordeweekse dagen. Die kwam even binnen.

Schreef er eerder al een post over en daar kwamen zoveel lieve berichtjes op van mama’s in dezelfde situatie. Ik gun hem de wereld en verzet elke berg die nodig is. Hoop dat hij zijn hele basisschool tijd met een grote glimlach naar binnenloopt. Zijn tijd bij papa en mama voor altijd op beide plekken even leuk vindt. En ik? Ik knuffel hem ‘s avonds net even langer dan nodig, lees dat extra boekje terwijl ik eigenlijk geen Borre meer kan zien, speel toch die extra aflevering van onze Freek Vonk af, vertel hem 100.000x hoe trots ik op hem ben en hoeveel ik van hem hou en hoop dat hij er ooit achterkomt dat de maan verder is dan Duitsland. Want mam jij houdt van mij tot aan de maan hè, nou ik hou gewoon van jou tot aan Duitsland en dat is nog verder. Ik reken hem goed vriend🤍