Alleenstaande moeder: nooit verwacht

En toch, bijna 2 jaar geleden alweer, konden wij niet anders dan knopen doorhakken en er een punt achter zetten.

We waren onszelf verloren in ons huwelijk. Ik was niet meer de Carmen die ik wilde zijn. Ik was moeder, maar ik was de gevreesde "legging dragende, te grote trui dragende, geen make up dragende, knot op mijn hoofd" moeder geworden. Ik woog veel te veel, en ik zorgde niet voor mezelf.

Mijn sociale leven had een enorme knauw gekregen. Ik had zo goed als geen vriendinnen meer. Behalve 1tje, die er altijd, door regen en door wind voor mij is geweest. Ook een alleenstaande moeder, dus ik wist gelijk wie ik moest inschakelen toen voor mij hetzelfde te gebeuren stond.

Ik heb in de maanden tijdens de scheiding erg veel onzekerheid gekend. We woonden in een vrije sector woning, ik had geen inschrijfjaren voor sociale huur, en verdiende niet genoeg om anders te gaan huren. Ik zou toch niet straks op straat staan met mijn kindjes, of bij mijn ouders terug moeten gaan wonen? Dat wilde ik hun, mezelf en m'n kindjes niet aan doen.

Met enorm veel steun om mij heen van vrienden waarvan ik dacht ze niet te hebben, mijn allerliefste ouders en zus, heb ik me een weg door deze moeilijke fase heen geslagen.

Met mijn minimale salaris, waar ik 28 uur in de week voor werkte, heb ik het voor elkaar gekregen de vrije sector woning in mijn eentje te blijven houden. Ik heb het enorm rustig aan moeten doen. Boodschappen doen werd een creativiteit. Hoe kan ik toch elke avond eten op tafel zetten voor zo min mogelijk geld? En als ik dan een keer wat leuks wilde doen voor mijn kindjes of mezelf, dan merkte ik dat gelijk aan het einde van de maand. Ieder dubbeltje heb ik om moeten keren. Want in de vrije sector is er nul financiële hulp.

Inmiddels ben ik ruim een jaar verder sinds ik het huurcontract in mijn eentje heb. Ik ben in die tijd 26 kilo afgevallen. Ik leef gezonder. Ik heb sinds maart een enorm fijne, goed betaalde baan. Een mooie toekomst die ik daar kan opbouwen. Ik kan opklimmen uit het diepste dal. En dit doe ik met opgeheven hoofd. Want waar ik ooit dacht het nooit te kunnen in mijn eentje, sta ik hier. Mijn kindjes, mijn trots, mijn leven. We hebben hele lage downs, maar ook enorm hoge ups. We zijn een team. Mama, Cody en Amy.

Vandaag vertelde ik mijn collega hierover. Zij raadde mij aan om hier een blog over te schrijven. Omdat er naar haar idee te veel vrouwen zijn die het idee hebben of krijgen toegesproken het nooit te redden alleen. Ze gaf mij het grootste compliment: "jij bent een inspiratie! Jij bent bewijs dat vrouwen gewoon keiharde bikkels zijn!" 

Bij deze ❤️ Cijfer jezelf niet weg, jij mag er zijn!