Eindelijk rust in de tent...

Voor een bezige bij, zoals ik, is het soms vrij lastig om rust te vinden. Sinds ik Little J. op de wereld heb gezet, lijk ik over bergen energie te beschikken. Alhoewel ik een drukker leven heb gekregen in de jaren, ken ik de vermoeidheid, zoals jonge ouders die soms ervaren, niet. Slapeloze nachten hebben wij eigenlijk nooit gekend. Little J. sliep vanaf zijn thuiskomst praktisch meteen hele nachten door en Little T. kwam hooguit voor één voeding ’s nachts en sliep daarna altijd weer netjes verder. Overdag ontbrak het me ook nooit aan rust, want zowel Little J. als Little T. waren gek op slapen. Vooral bij Little J. zijn de middagdutjes nog lang in stand gebleven.

Naarmate de jongens ouder worden, krijg ik weer steeds meer tijd voor mezelf te besteden. Die tijd benut ik dan ook graag met leuke dingen. Zo ben ik weer lekker gaan sporten, doe ik een cursus Spaans om mijn Spaans van de middelbare school weer op te krikken, plan ik leuke dingen met mijn gezin en probeer ik ook nog vaak af te spreken met vrienden en familie. Buiten mijn leuke baan, hoef ik me dus nooit te vervelen.

Mijn valkuil is dat ik alles altijd erg fanatiek aanpak. Sporten wordt een soort obsessie waarbij ik elke sessie weer mijn grenzen probeer te verleggen. Op een gegeven moment liep ik 3 x 10km per week hard, naast 3x per week vrij fanatiek krachttraining te doen. Als ik aan mijn Spaans begin, weet ik niet meer van ophouden en daarnaast probeer ik thuis uiteraard ook alles in goede banen te leiden en alles om ons onregelmatige leven heen te plannen.

Maar opeens is het daar na al die jaren...Moe, moe, moe.... Nee, niet eens echt lichamelijk, maar gewoon moe van het piekeren. Gebeurtenissen in mijn directe omgeving die momenteel dusdanig veel impact maken dat ik gewoon een soort uit balans ben. Gebeurtenissen die mij ook herinneren aan het feit dat ik volgende maand weer een check-up heb om te kijken of de ingreep naar aanleiding van mijn afwijkende PAP uitslag het gewenste effect heeft gehad. Veel reden tot piekeren en dus minder goed slapen.

Nadat ik 2 weken geleden een hele dag voor mal op de bank heb gelegen, heb ik er even voor gekozen om het rustiger aan te doen. Niet mezelf verplichten om alles thuis maar voor elkaar te krijgen, niet verplicht 3x per week sporten als het soms niet helemaal in mijn planning past, niet op mijn enige vrije avond ook nog eens 4 uur Spaans volgen als de kinderen eindelijk in bed liggen. En het werkt. Ik heb nu gewoon 2 weken niks gedaan en ik krijg weer meer energie. Wat fijn. Thuis laat ik de boel soms de boel en voer ik gewoon even niet zoveel uit. Ik verheug me op onze heerlijke vakantie en ik hoop over een maand of 2 alleen maar positief nieuws te krijgen. Ik heb de afgelopen week 2 boeken uitgelezen en kijk ’s avonds ter ontspanning de serie “Broadchurch”, een aanrader. Al die verplichtingen die ik mezelf oplegde, slaan nergens op. Niets lijkt nu belangrijker dan genieten van het leven. Alleen maar iets doen omdat het leuk is en niet omdat het moet. En natuurlijk vergeet ik de praktische klusjes niet, maar ook die schuif ik makkelijker een dagje of weekje op.

Afgelopen week mocht ik naar Atlanta. Dinsdag vloog ik aan het eind van de middag richting deze stad in Amerika. Diep in de nacht, Nederlandse tijd, kwam ik aan. Ik koos er een keer voor om meteen te gaan douchen en slapen in plaats van nog een borrel te drinken met mijn collega’s. Volledig uitgerust werd ik wakker, na zo’n 9 uur slapen. Na een heerlijk ontbijtje ging ik, net als altijd in Amerika, “boodschappen” doen. Met de metro richting shopping mall om daar voor leuke prijzen mooie spullen te scoren. Nadat ik bij de drogist mijn voorraden weer had aangevuld, hield ik het snel voor gezien. Ik vond het allemaal niet zo interessant in de winkels en was ook totaal niet in de stemming. Normaal gesproken zou ik net zo lang door zijn gegaan totdat ik wel iets had gevonden. Want uiteindelijk vind je natuurlijk altijd wel iets leuks ;-). Ik koos nu voor rust.

Ik keerde na 2 uurtjes alweer terug in mijn hotelkamer en besloot heerlijk verder te lezen in mijn boek en een serie te kijken op mijn Ipad en ik was waarachtig zo ontspannen, dat het me ook nog lukte om 3 uurtjes te slapen voor mijn nachtvlucht naar huis. Zelfs aan boord lukte het me om 1,5 uur te slapen tijdens mijn pauze en eigenlijk kwam ik best uitgerust in Nederland aan.

Een vertraging had er helaas wel voor gezorgd dat ik eigenlijk moest haasten om de zwemles van Little J. te kunnen bijwonen. Ook daar maakte ik me maar niet al te druk over. Dan maar een weekje geen zwemles. Uiteindelijk zorgde onze lieve gastouder ervoor dat Little J. op tijd bij zijn zwemles kon zijn en ik het daar van haar over kon nemen. Zo gezegd, zo gedaan.

Inmiddels ben ik alweer 2 dagen terug in Nederland en ik ben eigenlijk niet echt moe geweest van de jetlag. Over anderhalve week mag ik naar Houston. Mijn laatste reis voordat ik 4 weken zomervakantie heb. Ik heb er zin in. Ik ben niet moe meer en ik ga aankomende week gewoon weer eens sporten en wellicht een uurtje Spaans doen, als het me uitkomt. Na 36 jaar heb ik eindelijk eens leren luisteren naar mijn lichaam. Eindelijk rust in de tent....