34 met kanker.

34, moeder van een zoontje van 5, ondernemer en hartstikke fit. Tenminste dat dachten we. De klachten begonnen begin van dit jaar, toch maar even snel naar de dokter. Daar werd ik meteen gerustgesteld. "Bloed bij de ontlasting kan heel veel betekenen. Maar darmkanker op deze leeftijd zien we echt bijna nooit", werd er gezegd. Dus met een gerust hart weer naar huis.

De klachten bleven aanhouden dus toch nog eens terug. Bloed laten prikken en wat verdere onderzoeken lieten niks geks zien. Nog steeds geen reden tot paniek. Het thuisfront bleef aandringen op verder onderzoek. Vooral omdat mijn vader wél jong darmkanker kreeg. 20 jaar later dan ik maar toch. Na wat telefoontjes en wat licht aandringen stond de coloscopie gepland.

Daar werd meteen duidelijk dat het niet meer om iets kleins ging. Ik werd doorgestuurd naar het Catharina in Eindhoven want op deze kleine poli konden ze niet veel doen. Waar bij de mensen in mijn omgeving lichte paniek ontstond was ik de rust zelve. Geen paniek joh komt allemaal goed. Op naar het Catharina om gerust gesteld te worden. Little did I know.

Route 217. Met een glimlach naar de balie om te checken welke kant dat precies op was. De sfeer sloeg om naar een gezicht vol medelijden toen ze mij de route doorgaf. F*ck ik moet naar het kankerinstituut? Mijn hartslag versnelde en ik grapte nog dat ik beter naar afdeling cardiologie kon gaan als het zo doorging. Sarcasme, zelfspot en een tikkie grove humor is een beetje mijn ding om door moeilijk situaties heen te komen. De minuten in de wachtkamer waren overigens wel de langste minuten van dit jaar.

De oncoloog keek dwars door mijn geforceerde glimlach heen en vroeg of ik me toch stiekem niet heel veel zorgen maakte. Toen brak ik. Het zal toch niet zo zijn dat ik kanker heb? En Pim dan? Hij is pas 5! Alle sluizen gingen open. Ze maakte meteen haar agenda leeg om zelf naar de verdachte poliep te gaan kijken. Opluchting! Ik grapte op de groepsapp naar mijn vriendinnen dat Patty Brard weer aan de klysma mocht. De zorgen verdwenen weer even naar de achtergrond. Hop die tafel op en gerustgesteld naar huis. Dat was het doel. Het tegenovergestelde gebeurde. Er werd met spoed een MRI aangevraagd en een specialist werd in de kamer geroepen. Ik mocht me weer aankleden en moest wachten in de wachtkamer. Toen we vervolgens in een kleine ruimte geroepen werden met 2 artsen wisten we genoeg. Ik heb kanker.