De bizarre rollercoaster: “is onze dochter echt een dochter?”

Op 11 mei 2020 is ons tweede kindje geboren. Onze mooie dochter Amy. Na een inleiding op zondag 10 mei is Amy na een snelle bevalling van 4 uur en een kwartier geboren.

De bevalling ging zo voorspoedig dat de roze wolk waar wij op zaten alleen maar groter werd. Omdat ik lekker naar huis wilde en wilde gaan genieten van ons complete gezinnetje ben ik super snel gaan douchen en plassen zodat we groen licht kregen om te gaan.

Amy werd nagekeken en ook toen hadden we nog geen idee in wat voor rollercoaster we terecht zouden komen. Ze was namelijk geslaagd en de verpleegkundige zou nog even de papieren komen brengen. We zaten dus volledig klaar om te gaan.

Niet al te lang daarna kwam de arts die de check had gedaan terug met een collega. Of we Amy nog even wilde uitkleden want ze had toch om een second opinion gevraagd. Het enige wat ze zei was dat ze samen constateerde dat haar clitoris wat vergroot was. Wat dit betekende of kon betekenen geen idee. Vervolgens is dit zo nog 2 of 3 keer gebeurd. De kinderarts die als laatste kwam kijken maakte er foto’s van zodat zij dit direct op te kamer bij ons telefonisch kon bespreken met de endocrinoloog (hormoonarts). Hier kwam uit dat Amy van de buitenkant in ieder geval anatomisch zeker een meisje is. Echter de twijfel was of dit van binnen ook zo was of dat er wellicht andere problemen zouden zijn rondom haar nieren. Omdat de grote op het randje zat van wat mocht hebben ze besloten bloed af te nemen om het testosteron gehalte na te kijken. Want zei de kinderarts: “Better save than sorry”. Wel werd verteld dat mijn man haar nog niet mocht gaan aangeven bij de gemeente, omdat haar geslacht dus wellicht nog niet duidelijk was. Daarna mochten we (3 uur later dan gepland) eindelijk naar huis.

De volgende dag werd ik gebeld door de kinderarts. Ze hebben meerdere dingen nagekeken. Het eerste stofje was in orde, opluchting nummer 1. Toen kwam testosteron aan bod. Dit was aan de hogere kant, shit. Wat betekent dat? Alsnog hadden we geen idee, maar wel werd gezegd dat wij de dag erna naar het ziekenhuis moesten voor een echo van haar onderbuik. Hier zou worden gekeken of zij van binnen ook echt een meisje is en of haar nieren er goed uit zagen. Van alles schiet door mijn hoofd. Maar, ik houd mijn hoofd koel, want kijk nou wat voor moois ik in mijn armen heb liggen. Wij houden onvoorwaardelijk veel van haar, wat er ook uit de tests zou komen. Maar hoe je met zoiets om zou gaan? Geen idee. Op dat moment besluit ik even een potje te gaan janken op de slaapkamer en mezelf te herpakken. Want je druk maken kan altijd nog, wanneer het echt nodig is.

De volgende ochtend gingen we met de nog geen 48 uur oude Amy naar het ziekenhuis voor een echo. Daar sta je dan, als moeder, naast je dochter die een echo krijgt om te kijken of zij alles heeft wat een meisje zou moeten hebben. Misselijk, met een brok in mijn keel, stond ik mezelf groot te houden. Dit verwacht je niet. Je houdt met van alles rekening. Zeker in deze tijden van Corona, maar niet met dit.

De echo wordt gestart. Met een hartslag van 120 kijk ik toe. Bas mocht helaas niet mee naar binnen, vanwege de maatregelen. Die zat zenuwachtig in de wachtkamer te wachten. Ik kijk naar het scherm. Ik hoor de radioloog zeggen: “Daar zie ik in ieder geval haar baarmoeder.. en 1 eierstok, even zoeken naar de tweede..” Ik kon wel janken van blijdschap, door deze rollercoaster hoeven wij, en zeker zij dus niet te gaan. Onze dochter is ECHT onze dochter. Nu werden haar nieren nagekeken. Ook deze zagen er goed uit.

Bas kreeg groen licht om naar de gemeente te gaan. Hoe fijn was dat. De arts zou ons nog even bellen de dag erna als de overige uitslagen binnen waren. Pas op dat moment gaf zij ons de uitleg dat de verhoogde waarde van Amy haar testosteron zou kunnen komen doordat het bloed was is afgenomen ook deels nog van mij was. De laatste uitslagen waren ook goed, gelukkig!

Over 5 weken moeten we nog 1 keer terug voor een laatste controle om te zien of de waarde gedaald is. De opluchting is groot, maar ergens wachten we nog steeds af.

De eerste dagen van mijn kraamweek waren dus erg spannend. En gelukkig is dat afgelopen met een sisser.

En ondertussen….: We genieten volop van onze mooie meid Amy! De roze wolk laat ons door alles heen zweven. Cody is een hele trotse grote broer en Amy is een heel tevreden baby.