2 maanden geleden
Een gebed zonder eind…
Een gebed zonder eind. Van het kastje naar de muur.
Een eerste blog. Altijd moeilijk om te beginnen. Want waar start je nou als je zoveel wil vertellen. Zoveel al mee gemaakt, maar ook nog zoveel op de planning. We zitten er midden in en er lijkt geen einde te komen.
Laten we maar gewoon bij het begin beginnen. We zijn vrij jong ouders geworden vorig jaar. Mijn man 24 en ik 22. Beide wilde we graag een kindje krijgen en na lang dromen kregen we dan eindelijk die positieve test. De zwangerschap was geen feest, maar te doen. Zou ik het nog een keer doen? Denk t niet. Ik roep altijd “sla die negen maanden wel over, bevallen kan ik nog wel 10 keer doen, maar zwanger zijn nooit meer!”
Zoals gezegd een prima bevalling gehad. Zou bijna zeggen een droombevalling. Ingeleid savonds dmv een ballonnetje en de volgende dag aan de wee-opwekkers. Savonds om 17:15 geboren na ongeveer een uurtje persen. Cody was van prima formaat en deed het eigenlijk gelijk heel goed.
Tot een maand of 5 hebben wij echt op een roze (of blauwe…) wolk geleefd. Tuurlijk zaten er pittige momenten tussen, maar alles ging zoals het moest gaan. Cody was een rustig baby, huilde alleen als hij iets nodig had. Heel rustig en tevreden. Hij ging vrij snel naar het kinderdagverblijf, omdat wij beide ook weer moesten gaan werken. Hier merkte we al dat hij wat meer ziek begon te worden, verkouden. Niet gek natuurlijk, kinderdagverblijf staat erom bekend natuurlijk.
Toen Cody 5 maanden was heeft hij zijn eerste pseudokroep aanval gehad. We wilde net naar bed gaan en gingen nog even bij hem kijken of hij een flesje wilde. Ik deed de deur open en schrok me kapot. Ons kleine jochie lag daar naar adem te happen in zn bed. Helemaal schor, bezweet en snel piepend aan het ademen. Hij had geen eens kracht meer om te huilen of überhaupt te drinken. Ik trok m uit zn bed en belde gelijk de huisartsenpost. Die hoorde aan de telefoon zijn ademhaling en hoest en zei gelijk dat ze een ambulance zou sturen, dit zodat we hem zo min mogelijk zouden laten inspannen. Daar schrik je natuurlijk van. Een ambulance… het is toch ernstiger dan ik had verwacht.
De ambulance was er vrij rap en onderzochten hem. Ze zeiden al vrij snel hun vermoedens (pseudokroep) en gaven hem een kapje met medicatie. En toen kwam het bericht dat we met de ambulance naar het ziekenhuis moesten want hij moest toch wel even verder gecheckt worden. De hele rit ging maar 1 ding door mn hoofd.
Lag ik daar maar in plaats van hem…
Eenmaal in het ziekenhuis bleek dat de medicatie via het kapje goed zijn werk aan het doen was. Cody kon weer beter ademen en er kon zelfs een lach vanaf. Ik kan je zeggen, papa en mama konden ook eindelijk weer een beetje ademen. De volgende ochtend konden we gewoon weer naar huis met tips om te stomen en te spoelen. Dit zou het allemaal oplossen.
Enige wat we niet wisten was dat dit nog maar het begin was van een einde lange ziekenhuis periode en problemen die ineens uit de grond kwamen.
