2 maanden geleden
DEEL 2: een gebed zonder eind…
Een dag om nooit te vergeten, hoe graag ik dat eigenlijk zou willen…
Na de pseudokroep aanval moest onze kleine man flink herstellen. Het duurde even voor hij weer terug kon naar het kinderdagverblijf, maar toen hij daar weer was merkte je gelijk dat dit hem ook weer goed deed.
Na een aantal weken weer op het kinderdagverblijf, kregen we een gesprek over de ontwikkeling van Cody. Hij blijkt achter te lopen op de lijn en lijkt slecht contact te maken. Dingen die we zelf deels ook gemerkt hadden, maar niet wat erg opviel. Elk kind is anders natuurlijk. Er werd aangeraden om een fysio mee te laten kijken en hier gingen we mee akkoord. Een extra oog kan natuurlijk nooit geen kwaad hiermee.
De fysio kwam al vrij snel met het bericht dat het haar slim leek om de kinderarts erbij te halen. Ze vond toch dat hij wat slapjes aanvoelde en inderdaad wat achterliep. Zo gezegd, zo gedaan. Het ziekenhuis kwam erbij en controle na controle kwam. Maar toen was de vraag, wat gaan we doen?
Wat is het plan?
Tussen de controles in het ziekenhuis heeft Cody opnieuw een pseudokroep aanval gehad. Hij is toen opnieuw afgevoerd met de ambulance en weer naar huis gestuurd met neusoplossing en tips om te stomen. 2 keer een ambulance in 2 maanden tijd… 2 keer te veel als je het mij vraagt.
Na flink wat controles, zonder echt nog een duidelijke plan, en de twee ambulances kwam dan eindelijk de dag waar je als moeder naaruit kijkt. MOEDERDAG! Mijn eerste moederdag… wat keek ik hier naaruit. Gezellig met zn drieën, lekker hapje eten, kadootjes, knuffelen. Wat wil je nog meer op zon dag. Een dag om nooit te vergeten. Zo’n dag had ik ook graag gewild en die heb ik gekregen, een dag om nooit meer te vergeten. Al zou ik dat toch graag willen… daar in deel 3 meer over. Deze dag verdient namelijk een geheel eigen deel.
Een dag om nooit te vergeten, hoe graag ik dat eigenlijk zou willen…
