DEEL 3: Een gebed zonder eind

Deel 3, moederdag. De dag die een geheel eigen deel krijgt. Verdient zou ik eigenlijk ook niet willen zeggen, want wat zou ik deze dag graag willen vergeten.

Ik hoor je denken, “waarom zou je je eerste moederdag willen vergeten?” Als je mij dat ik de ochtend ook had gezegd had ik inderdaad je voor gek verklaard. Waarom zou je inderdaad je eerste moederdag willen vergeten. 

De ochtend begon fijn. Cody was gelukkig weer helemaal de oude na de pseudokroep aanvallen en kwam gezellig samen met papa een ontbijtje brengen. Daarna zijn we gaan douchen en aankleden. Het was warm die dag, vooral in ons kleine appartementje. We waren dus vooral niet van plan om veel te ondernemen. 

Cody sliep veel die dag. Niet gek met die warmte dachten we. In de ochtend had hij nog zijn flesje gedronken. De laatste niet helemaal leeg, maar dat gebeurde weleens vaker. Hij begon wat te mopperen en ik legde hem daarom maar bij me neer. Ik schat dat dit rond een uur of half 12 was. Hij viel bij me in slaap en zou hebben we gezeten tot een uur of half 4/4 uur. 

Hij was nog niet wakker geworden en dat zat me toch niet lekker. Normaal kwam hij stipt op de minuut om de 3 of 4 uur voor een flesje, maar nu niet. 

Ik begon me een beetje zorgen te maken. En zei tegen papa dat hij snel wat moest gaan drinken. Met die warmte helemaal. Ik besloot daarom om hem wakker te maken, papa was zijn flesje aan het maken. Cody wilde niet echt wakker worden, maar dat is wel eens vaker als hij diep ligt te slapen. Vaak helpt een flesje dan wel om hem wakker te krijgen. 

Ik begon de fles te geven en na 1 slok stopte hij eigenlijk al en duwde de fles weg. Misschien toch geen honger..? Hij was compleet nat van het zweet dus besloten we om hem uit te kleden. “Dan maar even alleen in je luier, het is ook zo warm hier. “ dachten we. 

Ik begon zn romper uit te trekken en zette hem iets rechtop. 1 armpje eruit en toen begon het meest ondenkbare…

Ik kan het papa nog steeds horen zeggen. Woorden die keer op keer door mijn hoofd spoken als ik je aan het omkleden ben. Want hij werd inderdaad helemaal blauw. Uit het niets. Snel riep ik dat papa 112 moest bellen en trok ik zijn romper snel uit. Uit reflex (en nog een beetje ehbo) begon ik op zijn rug te slaan. Als er iets vast zat, geen idee wat, dan zou dit ervoor moeten zorgen dat het los komt. Ondertussen begin ik tegen de alarmcentrale te praten. 

De mevrouw geeft aan dat ik hem aan papa moet geven en precies moet omschrijven wat ik zie. Tijdens het overgeven naar papa begint hij te hoesten en begint het blauwe langzaam minder te worden. Mooi roze wordt ie niet. Eerder lijkbleek met hele donkere kringen rondom zijn ogen. Dit beschrijf ik dan ook aan de alarmcentrale. Samen met de mevrouw moet ik zijn ademhaling bekijken en telkens roepen als hij ademt. Het duurt even een paar tellen, maar dan zie ik zijn ademhaling. 

Tijdens de ademhalingscontrole merk ik dat hij telkens wegvalt. De mevrouw geeft aan dat het noodzaak is om hem wakker te houden en telkens om de paar tellen zijn ademhaling en kleur door te geven. Ook geeft ze aan dat ze onderweg zijn. Ik weet nog goed dat ze zei we zijn er bijna, maar schrik niet. 

De alarmcentrale geeft aan dat zodra ik sirens hoor ik naar buiten moet en op de galarij moet gaan staan zodat ze zien waar ze heen moeten. Eindelijk hoor ik sirenes. Ik ren naar buiten en zeg tegen papa dat hij gelijk moet roepen als er iets veranderd. Daar komen ze, ondanks de waarschuwing schrik ik me kapot. 2 ambulances en 2 politiewagens komen met gillende sirenes aangestormd. We wonen midden in het winkelcentrum en zie dus ook veel mensen verschrikt en (natuurlijk) nieuwsgierig kijken. Ik begin als een gek te zwaaien en gelukkig zien ze me al snel. 

Tijdens dat hij dat verteld hoor ik een helikopter heel laag overvliegen. Normaal gesproken ben ik een echte 112-ramptoerist en heb ik dan ook meerdere apps op mn telefoon die een melding geven bij een 112 melding in de buurt. Ik voel me telefoon dan ook meermaals trillen bij de hulpdiensten die zijn opgeroepen voor ons. Ik kan die meldingen nog steeds voor me zien, met ons adres. 

Het traumateam wordt opgehaald door 1 van de politieagenten en komen vervolgens binnen. Ze gaan ook aan de slag met Cody. Eindelijk wordt ik dan geroepen ik kan bij hem komen kijken, maar wel kort, want we gaan door naar het ziekenhuis. Papa wordt aan het werk gezet om noodzakelijke spullen te pakken. 

Ik loop naar de bank waar ik hem voor het laatst heb achtergelaten. Overal staat apparatuur en liggen medische spullen. Ik kijk richting de bank en zie hem liggen, met zijn lievelingsknuffel en bewegende armpjes en benen. 

Wat kunnen die paar woorden je gelukkig maken. Hij is er weer. Woorden waar ik bijna niet meer op durfde te hopen. De trauma arts verteld dat we naar het ziekenhuis gaan met hem en dat hij daar verder gecontroleerd zal gaan worden. Dit mag via de ambulance en hoeft dus niet in de helikopter, gelukkig maar. Hij is stabiel genoeg om dus met de ambulance te rijden. Papa komt ondertussen aan met de maxicosi en daar leggen we Cody in samen met de apparatuur om hem heen. De ambulancebroeder biedt aan hem te dragen en geeft ook aan dat er heel veel mensen buiten staan te kijken. Had ik dat verwacht? Jazeker, we wonen op 1 van de drukste plekken van het dorp, waar dit ook (gelukkig) niet dagelijks gebeurd.