Het is zover. We gaan het doen. Het bord gaat in de tuin. Aaaahhhh.... Waar beginnen we aan?! De eerste schreden worden gezet op het lange pad dat verhuizen heet. Dat begint natuurlijk met de verkoop van ons eigen huis. Na de afspraak met de fotograaf drie keer verzet te hebben, konden we er niet langer onderuit. Maar tjongejonge wat valt dat tegen! Even het huis 'leeg' maken zodat het 'lekker ruimtelijk' op de foto kan. Een ware verschrikking. Nooit geweten hoeveel zooi we in huis hebben! En al helemaal niet hoeveel losse spulletjes door het huis verspreid staan. En om dat dan allemaal weg te toveren... Want: waar moet dat dan naartoe, lieve makelaar?!

Met het zweet op mijn voorhoofd sprint ik met dreumes onder de arm de deur uit. Na besluitloos door het huis te hebben gedrenteld, vertwijfeld checkend of zoonlief nog steeds een gelukkige indruk maakt. De hele nacht een spugend kind, en net op het moment dat de volgende ochtend die belangrijke presentatie op het programma staat. Te lang blijf ik 's ochtends twijfelen of ik alles af moet blazen, maar aangezien zoonlief schaterlachend in de box zit, besluit ik het erop te wagen. Schuldbewust schuif ik een paracetamolletje naar binnen...

Ode aan de man. Dat hoor je hier wellicht niet vaak. Meestal lezen we een klaagzang over hoe zwaar wij werkende vrouwen we het hebben. Omdat alles, maar dan ook alles, op óns bordje komt. Maar bij ons thuis is dit geenszins het geval. Ik ben gezegend met een man-die-alles-kan (nou ja, dat is natuurlijk ook niet helemaal waar… maar nu wijk ik af).
In mijn werk zijn er periodes dat het druk is. En dat betekent: lange, lange, lange dagen maken. Ik kom vaak laat thuis, op tijdstippen dat de kinderen al in bed liggen. Niets is dan zo fijn als een man die de kinderen ophaalt van de BSO, in bad doet, eten kookt en in bed legt. Wanneer ik na zo’n lange dag eindelijk binnen stuiter, is het huis doorgaans zeer ordentelijk en liggen de kleine schaapjes onberispelijk in hun bedjes. Niets anders dan een applausje waard, zeg ik!