Vandaag waren we met ons zoontje van 3 in de mediawinkel toen hij ineens moest plassen. Aangezien hij net zindelijk is is de nood dan ook hoog. Een medewerker aangeschoten en die verwees ons netjes naar de klantentoilet bij de klantenservice. Dit betekende met zoonlief op de arm de hele verdieping over, een trap af, weer een hele winkel door, bij de info balie vragen, naar buiten moeten, 3 deuren verder een bomvolle klantenservice binnenlopen. En dat alles hard aanmoedigend nasr mijn zoontje op zijn plas goed op te houden. Gelukkig was de wc goed aangegeven en had de eerste medewerker ons er direct al op gewezen dat er geld in moest. Met 50 cent race in naar de deur en terwijl ik mijn 50 cent muntje in de deur duw probeer ik de deur open te krijgen. Dit lukt niet en paniekerig kijk ik om me heen. De medewerkster achter de balie verteld van een afstand "hij is defect". Als ik reageer dat mijn muntje er al inzit krijg ik een snauw "er hangt ook een briefje op". Ja inderdaad bij hoede inspectie zie ik dag ik na mijn hardloop race met een kind op de arm het met dunne pen geschreven briefje wat ver boven mijn ooghoogte hangt (ok ik ben wat klein van stuk) over het hoofd heb gezien. Ik leg me neer bij het verlies van de 50 cent en herstel mijn zoektocht nasr een toilet snel. "Is er nergens anders een toilet waar hij op kan?" "U kunt bij het Rembrandt theater proberen". Dus ik weer in sprint naar buiten richting Rembrandt theater om bijna voor de deur te beseffen dat die gesloten is. Ondertussen was ik supertrots dat mijn zoontje het nog steeds opgehouden had maar werd zijn "mama ik moet plassen" steeds wanhopiger. Met geen andere opties meer voor handen was ik blij met een zoon ipv een dochter en heb ik hem op straat laten plassen. Met intens schuldgevoel dst ik hem dst aan moest doen met zn blote billen op straat en ergens ook nog het zinnetje: Hoe leren we de jeugd dat wildplassen niet mag?! ........

We begonnen het jaar met de gesprekken wel of niet een tweede en wanneer is het juiste moment. Er is bij ons beide altijd de wens geweest voor 2 kinderen en financieel stonden we er weer wat beter voor. Na pittige jaren zaten we ook beiden weer goed in ons vel en leek de tijd rijp. Natuurlijk was er altijd de gedachte: We zijn blij met wat we hebben en moeten we dan het lot tarten, kan het niet alleen maar tegenvallen en natuurlijk was er zeker voor mij ook geen baanzekerheid dus het bleef ook financieel een gok. We besloten het aan het lot over te laten en in het nieuwe jaar de anticonceptie te laten voor wat het was.....

Op dit moment zitten we nog in de pittige eerste maanden na de geboorte van onze dochter en wanneer de muren op me afkomen of ik omval van slaap lees ik de blogs op mamaplaats als tijdsverdrijf, om mijn eigen zorgen te relativeren of om steun te vinden in het feit dat ik niet alleen sta. Steeds meer begint het weer te kriebelen om het schrijven van mijn eigen blogs weer op te pakken. Niet meer op mijn eigen website maar iets anoniemer via mamaplaats zodat ik ook de laatste remmingen om iemand te kwetsen van me af kan schudden tijdens het schrijven. Maar waarmee te beginnen??

Ondanks dat ik veel zelf thuis ben heb ik steeds vaker dingen waarvoor ik oppas voor mijn zoontje nodig heb. Wegens onze financiële situatie en ook omdat het maar incidenteel en onregelmatig is is een kinderdagopvang of gastouder geen optie. Dan kom je al snel uit op familie. Zowel mijn ouders als mijn schoonmoeder wonen een eind rijden van ons vandaan, maar als het echt nodig is zijn ze beiden bereid te komen. Waar mijn ouders beide 3 of 4 dagen werken (en daarnaast nog 1 vaste dag oppassen op de 3 kinderen van mijn zus) heeft mijn schoonmoeder minder verplichtingen en is dus flexibeler. Toch ben ik als het om oppas gaat geneigd eerder mijn moeder te vragen ondanks dat ik weet dat ze hiervoor vrij moet vragen of haar vrije dag op te geven.

En hoe ervaar ik het moederschap: geweldig, pittig, lastig, onzeker maar meer dan de moeite waard. De eerste maanden waren 1 grote achtbaan van emoties, met in de toppen de roze wolk en in de dalen de onzekerheid, de onmacht en de wanhoop. Rustig aan worden de dalen minder diep, je krijgt iets meer vertrouwen in jezelf als ouder maar gelukkig blijven de toppen even hoog. De momenten van onzekerheid blijven, maar je scala aan mogelijke oplossingen wordt groter en je vertrouwen in een goede afloop ook.