' Mam, waarom hebben wij geen huisdier? Jij hebt vroeger wel huisdieren gehad.'Ja schat, daarom weet ik precies waarom ik geen huisdiertype ben. Je moeder mist die liefde, schatje. Ik gebruik al mijn liefde voor jullie. Waarom mogen wij geen huisdier? Poeh, ik ontwijk al jaren de steeds opnieuw prangende vraag. Het wordt steeds moeilijker om de kids te overtuigen dat ik het echt niet wil. Ik zit niet te wachten op een jong dier, die alles nog moet leren. Of dat mijn mooie boeltje wordt vernield. Ik hoor genoeg gezucht en gekreun van moeders, die toch overstag zijn gegaan om een huisdier te nemen vanwege de kindertjes. Ergens, heb ik me bijna om laten praten. Het werkt ook niet mee dat de vader het ook wel leuk lijkt. 'Oké, welk dier past bij ons?' De kinderen roepen een puppy! Nou jullie zijn nog te lui om een boodschap te doen, laat staan dat jullie 3 keer per dag het hondje gaan uitlaten. Nee, ik zie mezelf al lopen. Inderdaad we passen weleens op Buddy, leuk klein hondje. Twee weken oppassen gaat net, ik ben blij dat na twee weken de hond weer wordt opgehaald. Wie loopt er dus met de hond, ikke natuurlijk. Wel grappig want Buddy is een charmeur, kruipt 's avonds gezellig op schoot. Wanneer hij moet plassen, kruipt hij in mijn nek en begint te likken. In begin wel schattig al die aandacht, maar de boodschap is duidelijk. Tv op pauze en naar buiten. Ik loop in mijn huispakje en een dikke jas rondom de singel. Ja hond aan de riem, zakje ook mee. Vreselijk die zakjes. Buddy is klein, dus de grote boodschap is klein. Ik vraag me af, hoe iemand raapt met een grote hond. Is het zakje groot genoeg? Wel grappig want als je met een hondje loopt spreek je weer totaal andere mensen. Ik merk ook dat ik ook steeds tegen Buddy praat. 'Gaan we zo lekker slapen, je houdt wel je geblaf he, want ik kom toch niet uit bed.' 'Nee, niet mee naar boven, kom op, in je mand. Nou kom hier ik dek je even lekker toe.' Na twee weken oppassen, breng ik het hondje weer fijn terug. Nee, geen schoothondjes voor ons. Dan een kat, smeken mijn kids. Ik grijp mijn kans, want ik voel dat ik op dit moment alles kan krijgen. Ik wil wel een kat, die van de reclame, een Blauwe Rus, past perfect bij de inrichting en het beest is prachtig. Nou, wij alles lezen over het ras... Ik kon zo wel nagaan dat het wel een duur ras is, stel je voor dat hij wordt gejat! Nee, het wordt een huiskat. Gatsie, ja dan verdaag ik aan een kattenbak. Natuurlijk ook een krabpaal. Trouwens een maatje is ook leuk, nemen we twee katten. Oeps, ik merk dat de plannen wel erg veel vorm krijgen. Ondertussen wat kattenliefhebbers gesproken. Hoe zit het met de haren en het vernielen? Die mensen zijn zo verliefd en nemen alles voor lief. Ik niet! Ik twijfel steeds meer. Vader heeft al contact met een fokkerij. Ik hoor hem bellen met het kattenvrouwtje. Ik hoor hem voorzichtig vragen of de prijs voor beide katten is..... Nee, natuurlijk niet meneer! Het gesprek wordt afgebroken. De kinderen kijken met grote ogen. Helaas, het wordt geen blauwe Rus. Oké dan opzoek naar een ander ras. Een naakte kat, speciaal voor mij, haart ook niet uit. Helaas past niet het plaatje. Ik grijp mijn kans en weet dat dit het enige moment is om het tij te keren. Ik zeg heel kinderachtig, dat het niet de afspraak was. Alleen een blauwe Rus en anders niet. Kijk en nu komt mijn schuldgevoel, ik laat me niet kisten. Ik houd mij poot stijf. Geen huisdieren, ik kan het niet. Een cavia, een hamster of een vogel, nou sorry daar heb ik helemaal niks mee. Natuurlijk heb ik het niet over de liefde wat een beest geeft, wat je niet kent mis je ook niet. Ik ben op dit moment de meest kille, stomme moeder ever, maar ik laat het zo. Ben ik nou zo hard? Nee, ik heb een plan voor de zomervakantie. Ze mogen een paar weken dieren opvangen voor vakantiegangers. Het liefst in een kooi. 

Zondagavond, we komen thuis. Ik ben versteend van de kou, en ik heb stijve benen van het lopen, 10.000 stappen gelopen. De hele dag bereid ik mijn kids voor: Morgen weer naar school, jullie gaan vroeg op bed. Denk eraan morgen begint school weer. Nee, vanavond even niks, morgen gaan jullie naar school. Het mantra begint op een dreigement te lijken. Ik heb namelijk andere plannen. Een warm bad met magnesium, totale ontspanning en opwarmen. Ik heb trek, dus schijfjes komkommertje met aioli en wat tapenade en dippers als snack. Muziekje aan en ontspannen maar. Ik heb net de kamer opgeruimd voor een mooi Insta plaatje. Wat een weldaad, ik baad in luxe en wellness. Heerlijk, want morgen begint de school. Mijn mannetje regelt de kids. Nou vergeet het perfecte maar. Ik lig nog geen drie minuten in bad of mijn dochter staat voor mijn neus en graait een stuk komkommer uit het bakje. Ik leg uit dat ze naar d'r vader moet en ook moet opschieten, want morgen begint school! Mevrouwtje blijft dralen en nummer twee staat nu ook voor mijn neus. Ik had de deur op slot moeten draaien, zucht. Is ook niet alles, want dan staan ze hele tijd voor de deur verhalen te gillen. Ja hoor! bakje komkommer is nu leeg. Gelukkig staat er nog tapenade, lusten ze niet. Wat! beginnen ze aan mijn bakje dippers. Natuurlijk, ik hoor nu alle belevenissen van vandaag, normaal moet je alles uit ze trekken. Zit ik met 's middags met een kopje thee klaar. Hoe was het vandaag op school? Het enige wat ik hoor is goed of saai. Binnen 5 minuten is het cliché theemoment voorbij en een pak koek leeg, en weg zijn ze. Nu staan ze aan mijn bad de hele vakantie op te lepelen, als ik ze niet onderbreek komt de preek van vanmorgen als na betrachting ook voorbij. Gelukkig komt daddy in actie en de me-time kan beginnen. Ik kijk naar de lege bakjes en de tapenade en aioli. Moet ik nu vingers gebruiken als dipper? Ik roep, vanuit mijn wellness kuip met het zweet op mijn hoofd van het hete bad, dat iemand even wat dippers moet brengen! Helaas, geen gehoor. Herkenbaar? 

Thuisonderwijs. Hoe gaat dat bij jullie thuis? Zo gaat het bij mij? Wat een start van het nieuwe jaar. Nieuwjaarsdag werd ik geveld door griep. Griep? Het lijkt net of het niet meer bestaat. Ja, de griep is er ook nog. Ik wist het pas zeker door Corona uit te sluiten. Ik was behoorlijk ziek. Ik heb 4 dagen geslapen, koude rillingen, spierpijn, geen eetlust, verkouden hoofdpijn en oververmoeid. Na een pak paracetamol, voel ik me op de vijfde dag weer wat beter. Gewoon uitzieken is het advies. Uitzieken met thuisonderwijs! Ik heb twee leerlingen! Allereerst wil ik de Frits Bode school een compliment geven voor de goede organisatie van het thuisonderwijs. De leerlingen weten precies, hoe en wat ze moeten doen. Instructie via een YouTube video, en voilà, beginnen maar. Bij de eerste Lockdown was alles nog spannend, leuk en nieuw. We zaten om 8.30 gewassen en gekleed gereed. Ik kijk nu op de klok en het is half tien. Eén leerling ligt nog in bed, vakantie modes en de ander zit al vanaf 8 uur voor de televisie. Ik vraag me af, hoe laat het thuisonderwijs begint…. Ik weet dat ik vandaag de juf ben, dus ik moet schakelen, ziek of niet. Het begint allemaal met schakelen. Zodra ze werkelijk aan een taak moeten beginnen of overschakelen naar een ander taak, dan krijg ik weerstand te horen, waar je als ouder helemaal niet op zit te wachten. Mijn jongste manipuleert er op los. Hij zit werkelijk de hele dag aan de onderhandelingstafel. Wanneer is het pauze? Ik moet eerst nog even op het rooster kijken? Ja, dat ga ik echt niet allemaal doen. Ik snap er niks van! Als ik overal op in zou gaan, dan was ik bijna de helft van de lestijd in conclaaf. Gezond en wel ben ik een lastige tegenstander, maar nu niet, ik heb griep. Ik zie niet eens kans om eten te koken. Ik kies voor de weg van de minste weerstand, zo min mogelijk frustratie opbouwen. Prioriteit voor mij is uitzieken in een fijne, rustige omgeving. Het is de beste manier. Eigenlijk een tip voor alle ouders. Werken in een fijne rustige omgeving. Er bestaan nou eenmaal super ouders, maar dat geldt niet voor alle ouders. Ik weet het, het lijkt soms of iedereen opeens kan overschakelen naar een Mees Kees of Juf Roos. Leuk als je het kan, vooral doen! Ik richt me tot ouders die ook moeite hebben met schakelen. Ik begin met het moeilijkste deel: Zorg voor een fijne sfeer. Kies het juiste moment voor onderwijs. Nou, hoor ik gelijk ouders mopperen, maar hoe dan? Ik heb 4 man aan de tafel zitten en ook mijn baan erbij. Ze krijgen het werk nooit af! Ik ben de hele dag taken, roosters, programma 's aan het opstarten, nakijken en controleren. Moet ik ook nog pedagogisch motiveren voor de fijne sfeer. Niks gaat vanzelf. Relax! adem in, adem uit, vanavond lig je gewoon weer in bed en is deze dag voorbij, klaar voor een nieuwe dag!

'Vandaag geen beeld!' ….. Hoor ik mezelf zeggen. 'jullie zijn verslaafd' Roep ik al swipend vanaf mijn telefoon. 'Jullie luisteren voor de meter niet, ik moet alles vijf keer herhalen'. Ik ben dus het type moeder, wie zou voorkomen dat het 'beeld' haar huishouden zou overnemen. 'Nee, ik begin niet aan spelcomputers, 't kind wil dan niks anders meer spelen. Kinderen moeten naar buiten of lekker bouwen en knutselen. Het brein moet gestimuleerd worden met prikkels en veel ervaring, zodat ze hun talenten ontdekken en zich verdrinken in spel en fantasie'……. Serieus? Nee, een beetje overdreven, maar goed, de intentie was er. Het woord 'beeld' heeft in ons gezin een grote betekenis: alle apparaten met een scherm, t.v. tablet, mobiel etc. We kunnen er niet om heen. Onze kinderen groeien op met steeds meer beeld. Mijn kinderen hebben allebei een tablet, met heel veel spelletjes. De oudste heeft ook nog een mobiel, zonder nummer, want zo kan ze beter Tik Toks en foto's maken. YouTube mag alleen op de vaste pc in de keuken. Ik kan dan namelijk volgen wat ze kijken. Binnen de kortste keren natuurlijk met een koptelefoon op, want ik werd gek van dat vreselijke commentaar van die vloggers. Hoge piepstemmetjes of irritant gelach galmt constant door ons huis. We hebben wel één regel, zodra er wordt gevloekt, swipen we door. Nou ze kunnen blijven swipen. Jammer, heel vaak wordt de naam van onze Verlosser en Redder niet heilig genoemd. Ze kijken ook graag Netflix en spelen het liefst de hele dag online, het begint nu wel de spuigaten uit te lopen. Als ik vraag aan de jongste: ' Wil je even de tafel dekken? we gaan zo eten.' Krijg ik geen reactie. Ik spreek nu in gebiedende taal: Dek de tafel! 'Ja, is goed moe' ….. Vervolgens blijft hij DOORSPELEN. Serieus? Ik moet dan hem toe lopen en in zijn beeld gaan staan, voordat ik weer contact heb en hij weet wat ik vraag. Ik kan zeggen of roepen wat ik wil, het komt niet binnen. Vervolgens staat meneertje op en presteert om met één hand de tafel te dekken en in de andere houdt hij de tablet vast en blindelings dekt hij de tafel zonder van het beeld op te kijken. Of ze nemen dat apparaat mee naar de w.c! Ja, dit gebeurt echt! Zorgelijk, ik krijg gelijk het verwijt dat ik ook nog wel juffrouw ben…wacht maar als die van jullie zo oud zijn! Natuurlijk, noem ik nu de momenten dat het ook kan. Weekend of vakantie, lekker chillen op je eigen manier. De rest van de week gebruiken we een Family link. Ideaal. Mijn man is de beheerder. Zodra ze een spel willen downloaden, moet hij het eerst goedkeuren. Hij bestuurt de tablets vanaf zijn telefoon. Hij ziet wat ze spelen. We hebben een tijdslimiet ingesteld. Door de week, 2 uur per dag. Na een uur komt er een pauze van 20 minuten. Vanaf 7.30 tot 19.30 kan er gespeeld worden en daarna is het Bedtijd. Het gaat allemaal vanzelf, de tablet vergrendeld. Het beeld wordt zwart met een duidelijke boodschap: Bedtijd of Tijd voor een pauze! Hoef ik niks voor te doen. Ik hoor direct aan het gegil of gezucht, wanneer de tablet wordt vergrendeld. Brutaal? Eén druk op de knop, weg speeltijd. Zodra ze virtueel spelen, hoor ik ze niet. Nee, ze zitten of liggen in hun eigen bubbel, maar zodra het beeld is uitgeschakeld, dan begint het….. Elkaar verdragen, ho maar. Elkaar helpen, samen spelen. NEE, het tegenovergestelde! Kijk en dan kom ik in actie, ik bedenk heel concreet wat ze anders kunnen doen. Playmobil, lego of knutselen. Heel pedagogisch denk je misschien, maar als ik daar geen zin in heb, zeg ik dat héél snel moeten stoppen anders krijgen ze een beeldverbod. Nou, dat is duidelijke taal, begrijpen ze direct, ze dammen gelijk in. Ik moet ze dus letterlijk motiveren om iets anders te ondernemen. Ik heb inmiddels geleerd om het goed in te zetten, wanneer het mij uit komt. Wil ik in bad, of krijg ik visite, dan krijgen ze een uurtje bonustijd. Mijn kids hoor je niet. Kortom, wij kunnen niet meer zonder beeld, ik ook niet. Natuurlijk komt straks het moment dat ik ook word gelinkt aan Family link…… Kan ik straks ook bonustijd verdienen of wordt mijn schermtijd ook beperkt of vergrendeld.

Dit moment was gisteravond......ik vind het een mooi plaatje. Het was eigenlijk Me-time, maar het werd al snel Familie-time.

Tjonge tjonge, wat ben ik chagrijnig, drie brandblaren verder, beneden verdieping een grote puinhoop, overal gereedschap wat een zooi! Inmiddels, al veel te laat! Je hebt van die dagen. Ik kreeg een prachtige design lamp van een vriendin. Mooie grote smoky glazen lamp met heel veel pegeltjes, heel erg dankbaar! Ik zie de bui ook al hangen, want die lamp moet ook nog aan het plafond. Na een werkdag-ren-je-rot! boodschappen doen en mijn nieuwe krulborstel ophalen. Yes, ik kan niet wachten om uit te proberen! Stelt manlief voor om na de kost de geweldige lamp op te hangen. Ik overweeg de voor en de tegens. oké, laten we het maar gelijk doen, anders blijft het erbij. Tijdens het koken, snel mijn geweldige krulborstel uitproberen, want na de kost begint het circus. Ja hoor, de kost is op, het zakt bij mij in de benen, veel te veel gegeten. Ik verdaag op de bank; Had je dat gedacht? Nee, er moet nog een super ingewikkelde lamp aan het plafond. Boren in plafond, geen goede boor natuurlijk, buurman erbij halen. Daar staan we dan op de keukentafel. Dochter lief schijnt met een zaklamp bij, danst ondertussen een Tik Tok. Het licht vliegt alle kanten op. Wat een gemier. Voor mijn gevoel heb ik die lamp al tig keer anders proberen vast te houden. Ik merk dat het nog wel even gaat duren. Een pakje wordt een vrachtje. Ik voel mijn bovenarmen verslappen. Ik houd de lamp niet, wisselen! Ik kan het veel sneller! Houd maar op, boven mijn hoofd werken is ook niet te doen. Mentaal spreek ik mezelf toe, dat het zo klaar is. niet zeuren, hoe doen andere mensen dit? Ja hoor, valt er zo'n akelig klein, mini schroefje op de grond. Sta ik daar met de inmiddels loodzware lamp van glas te wachten. Manlief en kinderen kruipend door de keuken, opzoek naar dat rot schroefje. Ik word gillend gek! Ik scheld in mezelf, ik wist dat dit zou gebeuren, ik wist het! Gelukkig, de lamp hangt, er stroomt weer kracht door mijn armen. Moet de lamp weer los! want het is stroomdraadje hangt te slap. Ik kan het niet meer verdragen, het stoom komt uit mijn oren. Ik kijk naar de klok, het is veel te laat, de kinderen lopen ook nog ongewassen rond. Ik commandeer dat ze tanden moeten poetsen, ik krijg weinig respons, natuurlijk. Ik sta nog steeds op de keukentafel met de inmiddels mega zware hanglamp en nu moet de lamp ook nog schoon, vette zweet vingerafdrukken er af poetsen en 30 fragiele pegels, met mini haakjes vast maken. Au, verrek, verbrand ik me drie keer aan die hete gloei lampjes. Ik ben er nu helemaal klaar mee! Ik zwijg, 's avonds klussen na een drukke dag is gewoon niks voor mij. Sommige mensen leven dan op, en kunnen de wereld aan, nou ik niet. Ik geniet inmiddels wel van de prachtige lamp, super mooie sfeer. Ik hoor wel eens opmerken, na een moeilijke opgave: Wat een bevalling! Ik begrijp het helemaal. Als je eenmaal begonnen, kan je niet meer terug.

Hoi allemaal,