Huisdier

' Mam, waarom hebben wij geen huisdier? Jij hebt vroeger wel huisdieren gehad.'Ja schat, daarom weet ik precies waarom ik geen huisdiertype ben. Je moeder mist die liefde, schatje. Ik gebruik al mijn liefde voor jullie. Waarom mogen wij geen huisdier? Poeh, ik ontwijk al jaren de steeds opnieuw prangende vraag. Het wordt steeds moeilijker om de kids te overtuigen dat ik het echt niet wil. Ik zit niet te wachten op een jong dier, die alles nog moet leren. Of dat mijn mooie boeltje wordt vernield. Ik hoor genoeg gezucht en gekreun van moeders, die toch overstag zijn gegaan om een huisdier te nemen vanwege de kindertjes. Ergens, heb ik me bijna om laten praten. Het werkt ook niet mee dat de vader het ook wel leuk lijkt. 'Oké, welk dier past bij ons?' De kinderen roepen een puppy! Nou jullie zijn nog te lui om een boodschap te doen, laat staan dat jullie 3 keer per dag het hondje gaan uitlaten. Nee, ik zie mezelf al lopen. Inderdaad we passen weleens op Buddy, leuk klein hondje. Twee weken oppassen gaat net, ik ben blij dat na twee weken de hond weer wordt opgehaald. Wie loopt er dus met de hond, ikke natuurlijk. Wel grappig want Buddy is een charmeur, kruipt 's avonds gezellig op schoot. Wanneer hij moet plassen, kruipt hij in mijn nek en begint te likken. In begin wel schattig al die aandacht, maar de boodschap is duidelijk. Tv op pauze en naar buiten. Ik loop in mijn huispakje en een dikke jas rondom de singel. Ja hond aan de riem, zakje ook mee. Vreselijk die zakjes. Buddy is klein, dus de grote boodschap is klein. Ik vraag me af, hoe iemand raapt met een grote hond. Is het zakje groot genoeg? Wel grappig want als je met een hondje loopt spreek je weer totaal andere mensen. Ik merk ook dat ik ook steeds tegen Buddy praat. 'Gaan we zo lekker slapen, je houdt wel je geblaf he, want ik kom toch niet uit bed.' 'Nee, niet mee naar boven, kom op, in je mand. Nou kom hier ik dek je even lekker toe.' Na twee weken oppassen, breng ik het hondje weer fijn terug. Nee, geen schoothondjes voor ons. Dan een kat, smeken mijn kids. Ik grijp mijn kans, want ik voel dat ik op dit moment alles kan krijgen. Ik wil wel een kat, die van de reclame, een Blauwe Rus, past perfect bij de inrichting en het beest is prachtig. Nou, wij alles lezen over het ras... Ik kon zo wel nagaan dat het wel een duur ras is, stel je voor dat hij wordt gejat! Nee, het wordt een huiskat. Gatsie, ja dan verdaag ik aan een kattenbak. Natuurlijk ook een krabpaal. Trouwens een maatje is ook leuk, nemen we twee katten. Oeps, ik merk dat de plannen wel erg veel vorm krijgen. Ondertussen wat kattenliefhebbers gesproken. Hoe zit het met de haren en het vernielen? Die mensen zijn zo verliefd en nemen alles voor lief. Ik niet! Ik twijfel steeds meer. Vader heeft al contact met een fokkerij. Ik hoor hem bellen met het kattenvrouwtje. Ik hoor hem voorzichtig vragen of de prijs voor beide katten is..... Nee, natuurlijk niet meneer! Het gesprek wordt afgebroken. De kinderen kijken met grote ogen. Helaas, het wordt geen blauwe Rus. Oké dan opzoek naar een ander ras. Een naakte kat, speciaal voor mij, haart ook niet uit. Helaas past niet het plaatje. Ik grijp mijn kans en weet dat dit het enige moment is om het tij te keren. Ik zeg heel kinderachtig, dat het niet de afspraak was. Alleen een blauwe Rus en anders niet. Kijk en nu komt mijn schuldgevoel, ik laat me niet kisten. Ik houd mij poot stijf. Geen huisdieren, ik kan het niet. Een cavia, een hamster of een vogel, nou sorry daar heb ik helemaal niks mee. Natuurlijk heb ik het niet over de liefde wat een beest geeft, wat je niet kent mis je ook niet. Ik ben op dit moment de meest kille, stomme moeder ever, maar ik laat het zo. Ben ik nou zo hard? Nee, ik heb een plan voor de zomervakantie. Ze mogen een paar weken dieren opvangen voor vakantiegangers. Het liefst in een kooi.