Een poosje geleden heb ik een blog geschreven over de neerwaartse spiraal waarin ik terecht ben gekomen tijdens mijn tweede zwangerschap. Ik merkte al vrij snel in de zwangerschap dat ik nergens van kon genieten. Ik maakte ruzie met mensen die dichtbij stonden en het liefst lag ik de hele dag in bed te slapen. Ik wist wel dat ik gevoelig was voor veranderingen in mijn gemoedstoestand maar ik had nog nooit eerder de diagnose depressie gehad. Dankzij de verloskundige werd ik doorgestuurd naar de psychiater en daaruit kwam al vrij snel de diagnose prenatale zwangerschapsdepressie.

Men denkt regelmatig dat een keizersnede de makkelijkste weg is om te bevallen. Je hebt niet hoeven puffen en persen en bent niet uitgescheurd of geknipt van onderen. Na twee keizersnedes mag ik mezelf wel een ervaringsdeskundige noemen. En ik kan je vertellen dat het zeker niet zo rooskleurig is als men vaker denkt.

Ruim 2 jaar zit ik gedeeltelijk ziek thuis. In de zwangerschap van mijn tweede kindje voelde ik me steeds minder lekker in mijn vel. Huilbuien namen de overhand en de dingen waar ik altijd zo van genoot gaven me geen voldoening meer. Ik belandde steeds verder in een neerwaartse spiraal.