Mijn huis- en autosleutel liggen in het middelste laadje van het gangkastje. Opladers, zaklampen, oude telefoons en oordopjes liggen in de zogenoemde ‘elektronica-la’. Mijn keukenhand- en theedoeken liggen netjes opgevouwen, kleur bij kleur in een van de kastjes in de keuken. De kleding la in onze slaapkamer is gevuld met T-shirts, netjes opgevouwen, op soort (lang/korte mouw) en kleur, Marie Kondo-style.De plastic kinderbekers hebben een vaste plek in de keukenkast: in de meest rechter rij staan de gekleurde Ikea bekers opgestapeld als ook de 3d-bekers. De rij ernaast is een rij die ik duld…een rij met bekers in verschillende vormen en maten… het went. Daarnaast een rij grote stenen mokken, even groot, waar ik graag mijn thee uit drink. Vervolgens twee nette kleinere gele en twee groene koffiemokken van hetzelfde type, voor gasten. De laatste rij bevat vier gelijke blauwe theemokken uit het huishouden van Menno. Over de plek en volgorde van de glazen in een ander keukenkastje is ook nagedacht. Verandert iemand de indeling dan raak ik geïrriteerd, hoewel ik echt mijn best doe het niet belangrijk te vinden.

Bij mij werkt het eigenlijk altijd hetzelfde. Als ik in gewicht aankom omdat ik een chocolaatje teveel heb gehad ben ik verontwaardigd dat enkel door één chocolaatje (ok, misschien twee) de weegschaal gelijk een paar tienden erbij optelt. Mijn reactie is dan altijd ‘nouuuu, laaat, dan maar!’ Dan ga ik chips eten of neem een extra boterham met een dikke laag Nutella. Want, het heeft toch allemaal geen zin. Maar als ik succesvol ben en op de weegschaal een lager cijfer zie dan verwacht of gehoopt, dan slaat de euforie toe. ‘Ooooh, dan kan ik wel iets minder salade eten en heus wel een bakje chips vanavond bij de televisie…en dat chocolaatje tussendoor, enkel voor de smaak, kan makkelijk.’ En dat kan ook, echt. Maar dan blijven de getallen op de weegschaal wel gelijk. En dan lijd ik dus aan het fenomeen stilstand.

Vanaf het moment dat ik de knop heb omgezet, ben ik weer begonnen met de ademhalingsoefeningen van Wim Hof. Hij is de man die rustig onder ijs doorzwemt en daardoor ook wel de ice man wordt genoemd.

Sinds ik moeder ben kamp ik met verschillende persoonlijkheden. Soms jubel ik net zoals Julian en overstem ik zijn gezang met mijn eigen theatrale toonladders. Andere keren komt het verwende kind in mij naar boven en verlaag ik me tot zijn niveau door het bord 'Mens erger je niet' omver te gooien als ik van hem verlies.