Ik wordt wakker met een katerig gevoel. Tenminste dat denk ik, het is ondertussen al 8 maanden geleden dat ik voor het laatst een katerig gevoel zou kunnen hebben, dus ik baseer mij maar op behaalde resultaten uit het verleden. 

Mijn verlof is vanaf vandaag in gegaan. Rust enzo, genieten enzo, dat is wat ze zeggen. Voor nu voelt t nog even alsof een klein griepje toe gaat slaan, de wallen onder mijn ogen verraden dat die 'rust' nog moet gaan komen. 

'O nee, alsjeblieft zeg!', denk ik luid in mijn hoofd, ondertussen zeg ik 'schatje, ik denk dat deze naam niet echt bij ons kindje past'. Bij het bedenken van namen vervalt hij steeds weer in twee categorieën, namelijk; één of andere kakkerige aristocratische Franse Disney naam of (het spijt me zeer) van die foute goedkope Topper   namen. Iets waar ik ons beide niet persé in zou schalen. Van de andere kant vind hij mijn namen te 'hippie' of gewoonweg te 'raar'. Nou dat vind ik anders al beter bij ons passen dan een kind wat bijna verdoemt is tot het vanaf de geboorte dragen van grote gouden hoepel oorbellen met geblondeerd permanentje en een net te lichte lipstick met een donker randje erom heen.