Terwijl Senn in de ambulance onderweg was naar het WKZ, pakten wij onze auto. En reden wij er achteraan. Tegen de tijd dat we daar aankwamen, lag hij al geintubeerd en al op zijn veel te grote bed op de Kinder Intensive Care. Maar ik kon niet meer huilen. Mijn tranen waren op. Ik keek naar mijn kind, en ik zag alleen maar slangetjes. En het voelde alsof ik niet meer op deze wereld was. Ik ben een kamer in het Ronald Mc Donald huis gaan regelen. Geregeld dat er voor de andere kinderen oppas was. En school, de school van mijn dochter moest weten dat ze morgen niet zou komen. Alle praktische dingen, ik regelde het allemaal. Alsof het niks was. Gevoelloos. Alles uitgeschakeld. Mezelf beschermen tegen wat er nog zou komen. Onze wereld stond stil. Maar die van anderen ging door. Onwerkelijk en zo verdrietig.

3 januari. Senn was precies een maand oud. En ineens verkouden. Hij dronk zijn flesjes nog helemaal leeg, sliep goed. Alleen die verkoudheid zat me niet lekker. Toen ik zag dat hij ook zijn buikje begon in te trekken heb ik naar de huisartsenpost gebeld. We moesten komen en ze hebben hem gecheckt. Ook de kinderarts moest er even naar kijken. Want hij had inderdaad intrekkingen en ook een stridor (hoorbare ademhaling). De arts gaf aan, dat ze hem zouden gaan opnemen. En hem aan de monitor wouden observeren. Dat was schrikken. Maar op dit moment het allerbeste voor hem. We werden naar een kamertje gebracht, en hij werd gewogen en gemeten. Hij werd aan de monitor gelegd en er werd een infuus geprikt. Achteraf gezien, wisten ze waarschijnlijk al wat hij had. Want waarom anders zo snel een infuus? En diep van binnen, wist ik het natuurlijk ook al wel.

Na een best pittige zwangerschap, met zwangerschaps diabetes en een bacterie waardoor ik een week lang in het ziekenhuis lag, was ik blij dat de bevalling er aan kwam! Ons derde kindje. Een totale verrassing! Maar zo ontzettend welkom. Ik was er zo klaar mee. Ik sliep niet meer, had last van mijn bekken en huilde mezelf in slaap om vervolgens na een uur weer wakker te worden. De verloskundige gaf aan met 38 weken een doorverwijzing te geven voor het ziekenhuis. Ik was zo blij! Want ik had verwacht dat ze de baby gingen halen. Maar niets was minder waar. De afspraak werd pas ingepland bij 39 weken en ze waren niet van plan in te leiden. Want ook al had ik zelf nog zoveel last en was ik totaal uitgeput met ook nog een dochter van 5 en een zoon van bijna 2, de baby zat nog prima!