Als ik een euro kreeg voor iedere keer dat ik mensen de afgelopen tijd: "hopelijk wordt alles snel weer normaal!" heb horen zeggen - dan was ik nu stinkend rijk geweest.Ik begrijp dit verlangen. Ik heb dit namelijk zelf ook een paar keer gezegd. Maar hoe langer ik er over nadenk, hoe onwaarschijnlijker het lijkt. Ik begin zelfs te denken dat het normaal, zoals wij dat kenden, niet meer terug gaat komen.

De Corona-crisis - dit is er een die ik van mijlenver aan zag komen. Niet omdat ik nou zo vooruitstrevend ben hoor. Of iedere ontwikkeling in de wereld op de voet volg. Maar deze, ik voelde 'm aankomen. Weken voordat de eerste Corona-patiënt positief getest werd, ben ik al gaan nagaan wat er precies aan de hand was in de rest van de wereld. Niet uit angst, maar meer uit nieuwsgierigheid. Was het echt zo serieus? Hoe moet ik mij hierbij voelen? Is dit een mediahype (als iemand met een journalistieke achtergrond weet ik - al het nieuws is gekleurd en vertrouw ik nooit blindelings)? What the -bleep- is going on?Al vrij snel gingen er in mijn hoofd alarmbellen rinkelen: dit is serieus.Weken voordat Nederland in thuisisolatie geplaatst werd, begonnen wij al met het voorzichtig inslaan van meer voorraad. Niet onnodig, niet uit paniek, maar gewoon uit voorzorg. Een extra pak luiers hier, een extra pak wc-papier daar, wat blikken soep, wat extra pasta. Steeds een beetje. Zodat we niet wanneer de stap daadwerkelijk gezet werd, tussen de hamsterende mensen hoefden te staan. En wat ben ik achteraf gezien dankbaar voor deze keuze. Want wij hebben inderdaad niet tussen de hamsterende mensen gestaan. Nu zitten we alweer op dag.. dag.. welke dag eigenlijk? Ik weet het niet eens meer. De hele periode van thuisblijven voelt als 1 lange dag waar geen einde aan lijkt te komen.Wat ik wel weet is dat het voor veel ondernemers, waaronder ikzelf, grote gevolgen heeft. Ineens kun je je werk niet meer doen. Alles wat je in de afgelopen tijd hebt opgebouwd, wordt ineens onder je voeten vandaan gerukt. We leefden in een schijnveiligheid, dat blijkt wel. Nu alles zo ineen stort.Dat neemt niet weg dat ik nog steeds in kansen denk, en niet in problemen. Ik benut iedere minuut die ik heb. De meeste kostbare minuten gaan naar hem- en ik zie hem opbloeien. De tijd met zijn drietjes doet hem zo ontzettend goed. Hij praat ineens in volzinnen (wait, what? jij was gister toch nog een baby?). Hij is vrolijker, meegaander, en wil de hele dag wel met ons spelen. Prachtig om te zien. Maar werken? Daar is ineens veel minder tijd voor. En ik zie het bedrijf waar ik zoveel liefde ingestopt heb voor mijn ogen in elkaar storten (niet echt natuurlijk, maar zo voelt het wel). Ik kan geen fotoshoots meer doen. Ik kan niet de deur uit om bij andere mensen een deur in te gaan. Ik loop bevallingen mis. Ik kan ouders geen foto's cadeau doen van de eerste, rauwe momenten met hun baby. En dat vind ik verschrikkelijk. Voor deze ouders, maar ook wel een beetje voor mezelf. Hetgeen dat mij zoveel energie geeft, waar ik zoveel voldoening uithaal (na een jarenlange zoektocht eindelijk gevonden) - mag ik nu niet meer doen. En dat doet pijn.Maar, ik heb de afgelopen jaren ook geleerd dat je zelf in de hand hebt hoe je in (lastige) situaties reageert. En ik kies ervoor om om te denken. Dat gaat met vallen en opstaan (ik ben ook niet perfect), maar het lukt.Ik denk om. En zo heb ik omgedacht naar manier om toch foto's te maken van mama's met hun kindje(s): FaceTime. Ik ging van:

✨