Het nieuwe normaal - Corona Column

Als ik een euro kreeg voor iedere keer dat ik mensen de afgelopen tijd: "hopelijk wordt alles snel weer normaal!" heb horen zeggen - dan was ik nu stinkend rijk geweest.Ik begrijp dit verlangen. Ik heb dit namelijk zelf ook een paar keer gezegd. Maar hoe langer ik er over nadenk, hoe onwaarschijnlijker het lijkt. Ik begin zelfs te denken dat het normaal, zoals wij dat kenden, niet meer terug gaat komen.

Ik denk dat wij een nieuw normaal krijgen. Sterker nog; ik hoop dat wij een nieuw normaal krijgen. Want ons oude normaal heeft ons uiteindelijk in deze positie gebracht. We zaten in een sneltrein die maar 1 kant op ging. De verkeerde. En alle waarschuwingssignalen werden genegeerd. De aarde heeft ons meerdere malen verzocht: stop, keer om, sla een andere weg in.Maar de mensheid ging gewoon door. Door met meer. Door met beter. Door met vernielen. En toen kwam 2020. Het jaar dat begon met de grootste bosbranden die onze wereld ooit gezien heeft. Wat mij betreft het startsein van een jaar waarin we de helft nog niet gezien hebben. We staan aan het begin. Moeder natuur heeft voor ons aan de noodrem getrokken. En nu zitten we allemaal thuis.

Ik wou dat ik kon zeggen dat ik een van die mensen ben die zich heeft ingezet voor een betere wereld. Eigenlijk dacht ik ook dat ik een van die mensen was. Ik eet geen vlees, al jaren niet meer. Ik eet zelfs grotendeels vegan door allergieën. Koop het liefst biologisch en recycle al ons afval. Wij pakken bijna nooit het vliegtuig. Ik douche niet lang. Trek liever een warme trui aan dan dat de verwarming aan gaat. En pak liever de fiets dan de auto.En toch..

Toch heb ik hier ook een rol in gespeeld. Met het kopen van fast fashion. Het shoppen bij grote (online) warenhuizen en non-sustainable merken. Het constant bevredigen van behoeftes met 1 druk op de knop. Nieuwe schoenen nodig? Zo besteld. Zin in chocola? Ach, de supermarkt is toch maar 5 minuten lopen.

Deze crisis heeft mij doen inzien dat ik misschien dacht dat ik onder het groepje "wereldverbeteraars" viel - maar dat dat helemaal niet zo is. En dat ik, net als de rest van de wereld, mijn gedrag nog eens flink onder de loep moet nemen.

Want op deze wereld leeft mijn kind. Op deze wereld is zijn toekomst. Op deze wereld wil ik dat zijn toekomst is. Onze kinderen. Zij zijn de toekomst. Maar zonder leefbare planeet, zijn zij die toekomst niet zeker.

Ik wil mijn kind die toekomst geven. Ik ga voor een nieuw normaal.En jij?