Ik snap het niet, toen ik in 2009 zwanger was van mijn 1ste kindje las ik toevallig een stukje over stamcellen opslaan in het blad the quest. Ik ben me er meteen in gaan verdiepen en heb toen bij de bevalling stamcellen af laten nemen. Ook bij mijn 2de kindje in 2013 heb ik dat laten doen. Die keuze was snel gemaakt. Ik heb bij alle 2 mijn zwangerschappen een andere verloskundige praktijk gehad. Jammer genoeg werd ik bij alle 2 niet geinformeerd over het opslaan van stamcellen. Steeds als er een bekende van mij zwanger is vertel ik over de mogelijkheid die je hebt (echter wel tegen betaling) om dat te doen. Ik doe dat heel graag, maar vind het zo jammer dat zwangere vrouwen niet geinformeerd worden. Ik ken moeders waar ik aan vertel dat wij stamcellen hebben opgeslagen, zeggen dat ze er nog nooit van hebben gehoord en als ze het zouden geweten hebben daar ook voor gekozen zouden hebben. Een gemiste kans! Hopelijk hebben we het nooit nodig, maar mocht het zo zijn hebben wij het gelukkig.

2 jaar geleden zijn we verhuisd naar een ander dorp. Een dorp waar we niets of niemand kenden. Ik heb erg moeten wennen en nog steeds mis ik mijn oude dorpje, waar ik vandaan kom, maar als we dan zoals vandaag even een kleine wandeling in onze 'achtertuin' maken vergeet ik spontaan mijn heimwee en geniet ik met volle teugen van al het mooi's. Wat wonen we hier toch heerlijk in de natuur. Felice vind het ook heerlijk en kan geen genoeg krijgen van de bloempjes ;-)

Aangezien zwanger zijn niet mijn hobby is, hebben we besloten om het bij 2 kindjes te houden. Dus ik wilde zo veel mogelijk "genieten" van de laatste keer zwanger zijn. Ik heb me toen ook voorgenomen om zoveel mogelijk te genieten van onze baby. Bij de eerste heb ik dat ook gedaan maar niet geheel bewust. Ik vond het geweldig als hij weer iets geleerd had en het kon niet snel genoeg gaan... 

Om half 3 in de nacht werd ik wakker en had wat krampen. Naar de wc gegaan en een grote boodschap. Toen weer terug mijn bedje in gekropen. Om half 4 heb ik vriendlief wakker gemaakt met de mededeling dat het begonnen was. Hij meteen zijn moeder gebeld, want die zou Mike opvangen. Ondertussen ook de vk gebeld, de weeën kwamen vanaf het begin al om de 5 min. Schoonmoeder was er denk ik rond 4 uur. We staan in onze slaapkamer te overleggen hoe, wat, waar met Mike en ik moet ineens spugen en plas heel mijn broek vol. Mike daarna wakker gemaakt, geknuffeld en mee gegaan met oma. Om half 5 was de vk er is tot half 7 gebleven. Ik had helaas pas 2 cm ontsluiting, dus afgesproken met de vk dat ik maar een bad moest nemen en dat ze om half 10 terug zouden komen. Voordat ik in bad ging heb ik nog meer moeten spugen. Ik kon niets meer binnen houden. Vervolgens een klein uur in bad gezeten en toen was ik er klaar mee. Ik wilde er uit. Dus eruit en weer op bed. Ondertussen waren de weeën zo heftig dat mijn vriend de vk gebeld heeft met de vraag of ze eerder konden komen. Om 9 uur was de vk er. Net voordat ze me inwendig wilde onderzoeken, braken spontaan mijn vliezen. Ik had 5cm ontsluiting ondertussen. Dus tussen de weeën door aangekleed, naar beneden de auto in op weg naar het ziekenhuis. De vk zei dat we toch wel moesten opschieten. Om 09.40 waren we op de verloskamers. Ik moest van de vk even gaan plassen zodat mijn blaas goed leeg zou zijn. Ik naar de wc. Op de wc hoefde ik niet te plassen, maar had poepdrang. Ik moest meteen van de wc afkomen en werd onderzocht. Ja hoor 10 cm ontsluiting. Ik mocht gaan persen! Het was 9.50 uur. En om 10.50 uur is Felice geboren. Man, man, man, wat deed dat zeer!! Pfff. ( mijn vorige bevalling heb ik niets gevoeld i.v.m. de ruggenprik ) nu dus een bevalling zonder enige pijnbestrijding. Nooit meer!!. Ik ben niet geknipt, maar gescheurd. ( 30 hechtingen! )... Respect voor alle mama's, wat een kanjers.

Telkens als ik de was van mijn dochter aan de lijn hang voel ik me gelukkig. Ik zeg net tegen de buuf: "wie had het ooit gedacht he dat er roze kleertjes aan de lijn zouden hangen".