Borstvoeding, het is een veelbesproken onderwerp. Tijdens mijn zwangerschap vroegen veel mensen of ik het van plan was te gaan geven. Het is goed voor de hechting tussen moeder en kind, het is gewoon héél gezond is voor je kindje en het is ook nog eens handig is omdat je het altijd bij je draagt.  En uiteindelijk scheelt het ook nog eens best wel wat in de kosten ten opzichte van kunstvoeding. Ideaal toch?!

Ruim 10 jaar heeft het geduurd voordat wij spontaan zwanger mochten worden. Al die jaren knaagde Moederdag telkens weer vreselijk aan me als ik al die leuke posts van anderen op social media voorbij zag komen, omdat ik zelf niet wist of onze kinderwens überhaupt ooit nog in vervulling zou gaan. Stiekem heb ik heel wat jaloersheid en verdriet gekend om het gemis van een eigen kindje. Stiekem, omdat ik geen enkele mama haar geluk misgun.

Tijdens mijn zwangerschap kregen mijn man en ik van vrienden een stedentrip kado (ja echt, zulke vrienden bestaan er blijkbaar dus gewoon...ongelooflijk hè?!). We boekten voor het najaar. Dat tripje bleek meer dan welkom, even de gedachten verzetten tijdens een zeer stressvolle periode.

En dan, na een intens nachtje genaamd 'de bevalling', pak ik je mee aan en leg ik je op mijn buik. Doodop omdat ik al 2 nachten overgeslagen heb, lig ik daar met jou op me. Ik ben totaal uitgeput en nog beduusd van deze wereldprestatie (echt, wat mij betreft heeft elke moeder na de bevalling een gouden medaille verdiend) maar wordt meteen overspoeld door een gevoel dat ik op dat moment niet onder woorden kan brengen. Het moedergevoel weet ik nu, een soort oergevoel dat er altijd is geweest maar dat nu ineens in volle glorie naar boven komt.

18 jaar geleden leerde ik mijn man kennen. Al vrij snel wisten we dat we later samen kinderen wilden krijgen. Op de dag dat we elkaar exact 7 jaar kenden trouwden we en zouden we snel aan kinderen gaan "beginnen".