Mijn 1e Moederdag

Ruim 10 jaar heeft het geduurd voordat wij spontaan zwanger mochten worden. Al die jaren knaagde Moederdag telkens weer vreselijk aan me als ik al die leuke posts van anderen op social media voorbij zag komen, omdat ik zelf niet wist of onze kinderwens überhaupt ooit nog in vervulling zou gaan. Stiekem heb ik heel wat jaloersheid en verdriet gekend om het gemis van een eigen kindje. Stiekem, omdat ik geen enkele mama haar geluk misgun.

Vandaag was mijn 1e Moederdag. Ik had geen hoge verwachtingen, maar was wel heel benieuwd wat er komen zou. Na 3 slechte nachten, vanwege een fikse verkoudheid van Tim en mezelf, lag ik vanochtend gebroken in mijn bed. Ik mocht uitslapen en daar keek ik naar uit. Papa deed de 1e voeding en goedbedoeld legde hij daarna de kleine bij ons in bed. Vanaf dat moment deed ik (alweer) nauwelijks nog een oog dicht.

Vol verwachting kwam ik beneden en daar zag ik tatatataaa....niks verrassends. Omdat mijn man nogal van een geintje houdt, dacht ik dat de verrassing later nog zou komen. Dus, ik liet me niet kennen en zei niks. Uren heb ik gewacht en er gebeurde niks. Van binnen vrat het me op, hoe kan hij dit nou vergeten? Zo'n belangrijke dag, waar ik al 10 jaar naar uitkijk... Je eerste Moederdag kun je tenslotte maar een keer vieren, hij zal toch wel iets geregeld hebben??

De lieve berichtjes van vrienden bleven binnen stromen dat ik lekker moest genieten van mijn eerste Moederdag. Ik werd stiller en stiller en barstte uiteindelijk in tranen uit. De gebroken nachten, slaapgebrek en gewoon de frustratie braken me op. Ik vertelde mijn partner dat ik er écht héél erg van baalde. Ik had geen duur kado verwacht, dat vind ik helemaal niet nodig, maar ik had op zijn minst íets verwacht. Een mooie foto of iets geknutseld met een handafdrukje ofzo, het maakt helemaal niet uit. Maar op zo'n manier had ik nooit gedacht om deze dag te gaan ervaren.

Ik troostte me met de gedachte dat de lach op het gezicht van mijn kleine jongen het allerbelangrijkste is. Ik bedoel, eerder was ik de wanhoop nabij wat zwanger worden betreft en nu loop ik te zeuren over dat ik geen kadootje heb gehad. Hoe ontzettend blij ik ook ben met ons mannetje, na het zoveelste niet-fit-moment was ik wel klaar met de dag vandaag. Moe en teleurgesteld heb ik geprobeerd nog iets van de dag te maken. Uiteindelijk ben ik vanmiddag terug naar bed toe gegaan en heb ik mezelf in slaap gehuild. Enerzijds enorm dankbaar dat ik Moederdag voortaan mág vieren en anderzijds omdat ik dat stukje extra waardering wel had geapprecieerd...zeker na zo'n zware dagen en nachten in mijn eentje. Gelukkig mag de kleine vannacht bij opa en oma blijven slapen, omdat ze zien dat het me enorm opbreekt allemaal. Dus al met al heb ik toch nog een mooi kadootje gekregen.

Mijn partner heeft het niet vervelend bedoeld. Omdat ik eerder de uitspraak heb gedaan over deze dag, dat het een dag is waarop kinderen iets moeten doen voor oma en niet de kleinkinderen, had mijn partner dat geïnterpreteerd dat hij niks hoefde te doen. En dat dat over een paar jaar wel zou komen als Tim groot genoeg is. Jammer vind ik dat, maar misschien heb ik dus zelf dubbele signalen afgegeven. In elk geval is het voor hem een gemiste kans in mijn ogen. Hij baalt. En ik? Ik ga nu heerlijk genieten van een goede nachtrust.

Hebben jullie ook weleens negatieve ervaringen gehad in soortgelijke situaties? Ik ben zeer benieuwd!