Vandaag bij de huisarts van mijn dochter geweest. Voor de arts was het niet duidelijk of ik toestemming zou geven voor onderzoeken mbt mijn kind. Hem dus duidelijk gemaakt dat ik dus altijd toestemming zal geven als het om de gezonheid van mijn kind zou gaan. Ze was vanmorgen blijkbaar bij hem op controle geweest. Haar gewicht 80.5 kilo. Veel en beel te zwaar voor een meisje van 12 jaar. De arts heeft met vader besproken dat ze wordt doorgestuurd naar het GGZ. Als vader voor vrijdag niets heeft gehoord moet hij zelf contact opnemen. Ik heb de arts op het hart gedrukt om dit goed in de gaten te houden omdat het op deze manier al zo vaak fout is gegaan. De arts vroeg ook hoe dit nou allemaal zo heeft kunnen gebeuren, ja als u het weet dan hoor ik het ook graag! Even later komt er een arts in opleiding bij zitten, hij heeft voornamelijk mijn dochter gezien. Ook tegen hem heeft ze verteld dat ik haar zou mishandelen. De arts in opleiding vroeg of we bekend waren bij veilig thuis, dit beaamde ik. Mag ik uw dossier opvragen? Natuurlijk mag dit, ik heb geen geheimen. Ik vraag hem hoeveel dossiers hij wilt inzien, aangezien ik jnmiddes al een volle map dossiers heb van allerlei hulpinstanties. Ik beloof de arts deze week mijn map met dossiers te brengen zodat zij ze kunnen kopiëren. Een aardige arts en een aardige arts in opleiding, zij beloven mij op de hoogte te houden per mail omtrend de ontwikkelingen van mijn dochter. Dus nu weer in afwachting van.....

Sinds mijn oudste dochter bij haar vader woont is ze zeker 25 tot 30 kg aangekomen! Mijn dochter is altijd al gefixeerd geweest op eten. De snoepje diwnik in huis had verstopte ik altijd in mijn droger. In maart hoorde ik van de hulpverlening dat ze was doorgestuurd naar de kinderarts dit ivm zwaar overgewicht. Drie weken na de eerste afspraak kreeg ik een mail van vader, het ging allemaal goed en was inmiddels al 4 kg afgevallen. Ik dacht nog wat raar want dat lukt een volwassene niet eens! Maar de hulpverlening drukte me op het hart vertrouwen te hebben. Na de zomervakantie had ik nig steeds niets gehoord over de ontwikkelingen rondom mijn dochter. Ik ben zelf naar het ziekenhuis gaan bellen, maar zij mochten geen info geven. Mij werd geadviseerd om een afspraak te maken met de arts en ik kon s'middags al terecht. Toen ik bij de arts zat bleek mij. Dochter sinds april niet meer op controle te zijn geweest! Ze woog in maart 76.4 kg en in april 77.1 kg, ze was dus helemaal niet afgevallen maar juist aangekomen! Er was bloed afgenomen en ze zit in een voorstadia voor diabetes. Haar therapie bestaat uit afvallen en bewegen. Pas in oktober is vader weer op controle geweest bij de kinderarrs nadat de huisarts dit geeist heeft. Ik heb weer contact met de kinderarts om te kijken of ze op controle zijn geweest. Ze zijn geweest maar ze is weer aangekomen en weegt inmiddels 81.5 kg. Op 2 dec had ze weer een nieuwe afspraak staan. Ik wilde deze week bellen maar de arts was mij voor. Ze had contact gehad met de nieuwe huisarts van mijn dochter. Volgens vader was er gezegd dat ik niet wilde dat mijn dochter naar een psycholoog zou gaan. Ik was verbaasd want hij heeft dit nog nooit aan mij gevraagd en ik wil al dat zij sinds haar tweede jaar wordt onderzocht om dat ik voel dat ze iets mankeert, maar hij wilde dit nooit want zijn prinses mankeert niets! Eigenlijk mocht de arts deze informatie niet met mij delen zei ze. Maar ze wilde wel dat ik contact zou opnemen met de nieuwe huisarts of dat ik via de rechtbank een psychologisch  zou afdwingen. Ik vroeg nog naar het gewicht van mijn dochter en ze was weer aangekomen! Ik ben s'middags naar mijn huisarts gegaan om te vragen naar welke huisarts hij is overgestapt. Ze konden geen informatie vinden maar zou het verder uitzoeken. Een half uur later belde ze me terug met het telefoonnummer van de nieuwe huisarts. Ik heb de arts gebeld en kreeg de arts assistente aan de lijn ik heb de situatue uitgelgd en de huisarts een mail gestuurd met mijn toestemming. Ook heb ik een afspraak gemaakt voor morgen om met de arts om de tafel te gaan zitten.

Mijn dochter ging dus met de hond weg en kwam niet meer terug. Al snel kreeg ik een berichtje van mijn ex. Ik was een slechte moeder en had mijn dochter op straat gezet. Ik heb hem gezegd dat ze de hond ging uitlaten en hij het blijkbaar nodig vond om haar op te halen. Ook heb ik hem gezegd dat hij haar terug moest brengen. Helaas kreeg ik daarna nog meer verwijten ik zou haar hebben mishandeld en zelfs mijn ouders hadden haar mishandeld! De hulpverlening heeft geprobeerd de situatie te verbeteren. Ik ben nog 1x met haar wezen lunchen met de hulpverlener erbij. Dat ging goed! Ze is ook nog 1x bij mij thuis geweest. Mijn kinderen werden om 08.00 bij mij thuis afgezet. Ik kwam net thuis na mijn nachtdienst en wilde even douchen. Toen ik uit de douche kwam liep ze naar buiten waar haar vader stond te wachten. Ze stapte in en reden weg. Weer gebeld met de vraag waarom? Volgens hem was ik weer boos geweest en kon ik mijn handen niet thuis houden. De maanden vliegen voorbij ik krijg weleens berichtjes van haar. Dan stuurt ze kut moeder ik hoop dat je snel in je graf valt ed. Mijn andere 2 kinderen komen nog steeds godzijdank en daar leef ik echt voor. Maar ik merk dat mijn middelste dochter haar zus erg mist. Ze loopt samen met de oudste weg van school en gaat dan naar het huis van vader. School zoekt contact met hem maar hij stuurt ze niet terug naar school. s'Avonds als mijn ex thuis is uit zijn werk mag ik de middelste weer komen ophalen. Inmiddels is de maand mei aangekomen, het is net vakantie geweest en de school is weer begonnen. Ik krijg een telefoontje van de directrice mijn oudste dochter is van school gehaald! Ik kan het niet geloven, hoe kan dat als je beide het ouderlijk gezag hebt! Ik bel de nieuwe school en maak een afspraak met de directrice. Ook daar heeft hij het verhaal opgehangen dat ik mijn kind zou mishandelen. En mijn dochter zit dit ook in geuren en kleuren te vertellen tegen de nieuwe juffen en kindjes op school. Ik heb inmiddels allerlei rapportages van hulpverleners dat ik mijn kinderen niet mishandelt. Alle hulpverleners spreken vol lof over mij dat ik een liefdevolle moeder ben maar ze kunnen niet doen want het is altijd zijn woord tegen het mijne. Ze zeggen in mijn gezicht wel dat vader narcistisch is, maar kunnen in de rapportages hier niets over schrijven. Het is 7 mei en ik breng de meiden naar school, ik zeg nog tegen de middelste blijf op mama wachten om 12.15 want ik moet eerst je zusje ophalen. De hele dag bekruipt mij een vreemd gevoel. Ik haal de jongste op en fiets door naar de volgende locatoe een straat verder. Ze staat er niet! Ik loop naar binnen en vraag aan de juf of ze al weg is, ik kom haar vriendinnetjes tegen en die zeggen dat ze al naar huis is. Onderweg kom ik de dochter van mijn vriendin tegen en vraag of ze haar heeft gezien, helaas ook niet. Ik fiets naar huis daar is ze niet, ik fiets terug naar school ook niet. Snel weer terug naar huis en ik stuur in de groepsapp van haar klas of iemand haar gezien heeft. Helaas niets. Ik pak de auto en rij naar vader. Ik bel aan maar er wordt niet open gedaan. Ik bel nog een paar keer aan en hij doet uiteindelijk open. Ik vertel in paniek dat onze dochter kwijt is, nee hoor is zijn antwoord ze is hier. Ik ben boos waarom heb je me niet gebeld? Ik wil haar zien maar dit mag niet, en de deur wordt dicht gedaan. Huilend loop ik terug naar mijn auto en bel de hulpverlening. Ze is vrij vandaag ik krijg iemand anders te spreken en moet wachten tot morgen! Donderdag wordt ik gebeld, de hulpverleenster komt morgen met mijn dochter na schooltijd vrijdagochtend krijg ik een berichtje ik kom vanmiddag alleen want ze wilt niet mee komen ze is er nog niet aan toe! Ik ben boos wat heeft een kind van 10 jaar te zeggen zeker omdat er niets is voorgevallen. Helaas wordt de afspraak afgezegd 10 minuten van te voren. De man van de hulpverleenster zit bij de huisarts. Heel vervelend maar ik heb hulp nodig. Ze appt me dat ze in het weekend komt ookal is ze vrij. s'Avonds om 22.30 krijg ik weer een bericht ik kan niet komen van het weekend want mijn man ligt in het ziekenhuis. Maandag aan de telefoon de zaak wordt uit handen gegeven aan een wijkteam want ze kunnen niets meer betekenen. Bij het wijkteam begint het ook moeizaam. De hulpverleenster is ziek afspraken gaan constant niet door enz enz. Uiteindelijk breekt de zomervakantie aan. Het wijkteam is er eindelijk in geslaagd dat mijn dochter gaat bellen. Ik heb de hele avond op haar telefoontje gewacht maar tevergeefs. Dit geef ik weer door. Vader heeft inmiddels tegen iedere hulpverleenster een klacht ingedient dat ze partijdig zijn. De zomervakantie gaat voorbij en de kinderen moeten naar school. Ik krijg om 10.30 een email van vader de middelste is van school gehaald! De grond zakt onder mijn voeten vandaan. Ik bel de school en ze waren net zo verbaasd. Zij kregen s'morgens een telefoontje met de mededeling dat ze niet meer op school kwam. Direct de advocaat gebeld en de hulpverlening. Weer niemand die niets doet of kan doen. Mijn jongste wilt niet meer naar vader. Ze heeft een gesprek gehad met de hulpverlening. Papa, zijn vriendin en mijn zussen praten altijd slecht over mama! Ze zeggen dat ze papavlekken hebben omdat ze niet van mama houden, maar ik heb mamavlekken hoor! Ik moet op de trap zitten als ik lief praat over mama. Ik kan wel janken als ik dat hoor. Ook is ze bang dat zij straks ook van school wordt gehaald. Ik besluit dat ik haar bij mij houdt. Ik haal haar eerder op op de dagen dat ze bij hem hoort te zijn. In de eerste week van september begint ze toch haar zussen erg te missen. Ik vraag jaar of ze naar haar vader wilt. Dit wilt ze voor haar zussen. Ik mail haar vader dat ze 2 sept opgehaald mag worden om 17.30 en dat ze 4 sept om 19.00 thuis moet zijn. Hij komt om 17.50 aan met 2 auto's. Ik ben toevallig buiten met de jongste. Haar zussen komen op haar afgerend. Ik moet haar dragen het is blijkbaar even te veel voor haar. Ze zet tegen haar vader dat ze niet meer mee wilt. Haar vader is niet blik en ze beginnen haar te pushen. Ik zeg als jullie zo doen gaat ze helemaal niet mee! Vader fluisterd iets in het oor van mijn middelste dochter en zij loopt naar de auto van zijn vriendin. Zijn vriendin begint mij te filmen en ik loop naar haar toe om te zeggen dat ik daar niet van gediend ben. Hij begint te schreeuwen laat mijn verloofde met rust, ik loop weg bij de auto want ik ben geen vechtersbaas. Een achterbuurman loopt voorbij en observeert wat er gebeurd. Terwijl ik terug naar mijn huis loop met mijn jongste nog in mijn armen springt mijn oudste op mijn rug. Mijn ex begint aan de jongste te trekken terwijl mijn oudste mij keelt. Mijn jongste schreeuwt en klampt zich om me heen. Mijn ex trekt een hele pluk haar uit mijn hoofd en trekt zo jard aan de jongste dat ze uit mijn armen glipt. Ze word de auto in gesmeten, ze schreeuwt mama mama en komt de auto uit gerent. Mijn oudste pakt jaar en smijt haar terig de auto in. Ze gooien de deur dicht en scheuren weg. De buurvrouw is inmiddels ook naar buiten gekomen door het lawaai. Ze ziet de losse plukken haar en zegt me de politie te bellen. Ik ga eerst overdtuur naar binnen en bel mijn moeder. Daarna bel ik mijn beste vriendin, ze zegt nee ik had een voorgevoel toen ik je straat passeerde maar ben doorgereden omdat ik al laat was. Mijn buurvrouw komt aan de deur en zegt me dat ik even met haar mee moet. Bij haar thuis bel ik de politie, die zeggen hewoon mevrouw wat wilt u dat wij doen? Stomverbaasd de politie wilt niet doen! Ik bel het crisisteam van de hulpverlening. Zij kunnen ook niets doen, maandag wordt ik terug gebeld. Het hele weekend voel ik me depri, ik spendeer zoveel mogelijk tijd bij mijn beste vriendin en haar gezin om maar niet alleen te zijn. Zondag 19.00 mijn hart zit in mijn keel ze is er niet, om 19.20 gaat dan toch de deurbel daar is ze mijn kleine meid. Ze begint te huilen want ze heeft een schram op haar bil die heeft ze overgehouden van afgelopen vrijdag. Ik maak er foto's van. Ik vraag of het verder wel leuk was en dat was het want zij mocht bepalen welke leuke dingen ze gingen doen. Ik besluit na de actie van vrijdag dat ze helemaal niet meer naar vader gaat tot de nieuwe rechtszaak in oktober. Na een paar weken krijg ik bericht van de advocaat ik moet de jongste laten gaan anders krijg ik problemen in de rechtbank. Ze gaat dus weer op de dagen dat ze naar haar vader moet! Eind oktober zitten we weer in de rechtszaal, er wordt verplichte mediation opgelegd. Dit is de derde mediator waar we naar toe moeten! Twee weken later zitten we bij de mediator. Mw vraagt of het klopt dat ze de tweede mediator is, ik antwoord nou eigenlijk de derde. Ze vraagt me wat ik kom doen en wat ik wil. Ik zeg het enige wat ik wil is mijn kinderen zien, maar mijn ex houdt dat tegen! Ze vraagt me hoe lang heb je ze niet gezien, ik zeg de oudste 16 maanden en de middelste 6 maanden. Ze schrikt hiervan! Ik zrg nog kinderen blijven altijd loyaal aan beide ouders, zelfs kinderen met drugsverslaafde ouders willen nog het liefst bij hun ouders blijven! Ze praat met vader en hij ontkent alles, hij zegr dat hij de kinderen stimuleert tot contact maar dat ze zelf niet willen! Inmiddels is vader met zijn gezinnetje 20 minuten bij mij vandaan gaan wonen. De mediator vraagt hem of hij dit heeft overlegt met mij. Vader raakt duidelijk geirriteerd en zegt dat dit niet nodig is ( vader is notaris) De mediator zegt ja hoor jullie hebben beide het ouderlijk gezag dus je moet altijd overleggen, ook voor het van school halen van de kinderen dit had hij nooit mogen doen. Het wordt een wellis nietes spelletje tussen hem en mij. De mediator heeft daar geen zin in enzegt dat ze wilt nadenken of ze onze zaak wel wilt aannemen. Op donderdag krijg ik een email dat ze onze zaak niet wilt aannemen. Ik mail mijn advocaat. Ik wil dat de rechtbank nu een raadsonderzoek gaat doen. Zijn advocaat vraagt weer om een nieuwe mediator! Ik moet nu nog wachten op bericht van de rechtbank.

In april 2015 wist ik het zeker ik ging scheiden! Nadat mijn inmiddels ex-man in 2012 vreemd was gegaan heb ik nooit het vertrouwen in hem terug gevonden. Iedere keer kreeg ik toch weer signalen dat er iets niet klopte. Na een weekend doorgebracht te hebben bij mijn beste vriendin wist ik zeker ik ging scheiden. In het weekend bij mijn vriendin voelde ik me voor het eerst sinds 10 jaar weer echt ontspannen. Ik kwam op zondag thuis met mijn 3 dochters, en heb de hele dag geen woord gewisseld met mijn ex-man. s'Avonds toen de kinderen op bed lagen zei ik tegen hem dat ik wilde scheiden. Hij wilde dit absoluut niet. Hij werkte altijd van 06.00 en kwam pas rond 22.00 thuis. Sliep 2 dagen in de week niet thuis en ik was altijd alleen. Ineens wilde hij drastisch het roer omgooien. Zei vaker thuis te kunnen zijn, wilde samen leuke dingen doen. Maar voor mij was de koek op! Maandagochtend hebben we samen de kinderen naar school gebracht en hij bleef thuis. Hij zat me constant te pushen om leuke dingen te doen. Het enige dat ik kon zeggen was waarom nu wel en de afgelopen jaren niet. Na de middag ben ik terug gereden naar mijn beste vriendin. Ik heb hem gezegd dat ik op woensdag terug zou zijn want dan zou hij niet thuis zijn. Toen ik op woensdag thuis kwam waten de meiden boos op mij. Jij bent degene die papa verdrietig maakt en hij wilt scheiden. Het enige dat ik tegen de kinderen zei was als mama niet gelukkig is kan ik jullie ook niet gelukkig maken. Op vrijdag belde mijn ex-man of ik thuis was want veilig thuis zou zo bij ons langs komen. Stom verbaasd was ik want wat moet veilig thuis bij mij komen doen. Na 15.15 toen de kinderen thuis qaren stonden ze idd ook op de stoep. Ze hadden een anonieme melding gekregen dat ik mijn kinderen zou mishandelen. Ik was er meteen van overtuigd dat mijn ex hier achter zat. Hij heeft altijd gezegd als jij bij mij weggaat maak ik je helemaal kapot. Veilig thuis vond dat wij niet meer samen in 1 huis mochten zijn. Ik ging in de weekenden naar mijn vriendin en hij doordeweeks naar volgens hem een hotel. Het werd weekend en ik pakte mijn spullen om naar mijn vriendin te gaan. Toen ik bij mijn vriendin was kreeg ik foto's doorgestuurd van mijn buren. De vrouw waar hij toen mee vreemd was gegaan zat in mijn huis! Zie je nu wel ik was niet gek zoals hij altijd tegen mij zei! Ik confronteerde hem daarmee en ze was gewoon een vriendin. Mijn kinderen waren niet te genieten als ik thuis was. Duidelijk was hoe hij ze tegen mij opstookte. Alleen mijn jongste toen 5 jaar was blij om mij te zien. Mijn oudste ging toen 10 jaar ging steeds verder in haar gedrag naar mij toe. Er kwamen allerlei hulpinstanties in huis om te kijken of ik mijn kinderen niet mishandelde. Vanaf dag 1 ben ik tegenover hun eerlijk geweest en heb gezegd dat ik mijn oudste weleens een opvoedkundige tik heb gegeven (wat denk ik weleens iedere moeder heeft gedaan als een kind echt te ver gaat) Ik weet dat het tegenwoordig via de wet verboden is. Mijn dochter ging hier ook steeds verder in en begon op school te vertellen dat ze werd mishandeld door mij en haar vader beaamde dit ook keer op keer. Na 3 maanden was het zomervakantie. Ik had de kinderen maar moest werken (ik werkte toen alleen nachten 4 achter elkaar) Mijn kinderen waren bij mijn ouders (waar ik na jaren gelukkig weer contact mee had want dit mocht ook niet van hem) Toen ik ze kwam ophalen deed mijn oudste dochter heel raar en ik wist dat er iets aan de hand was. Eenmaal thuis gekomen stapte ze uit de auto en zei ik ga de hond uitlaten. Ik zeg nog tegen haar dit is niet nodig want dat heb ik gedaan voordat we naar huis gingen. Toch liep ze weg met de hond en ik heb haar daarna nooit meer terug gezien.