Het was donderdag en ik moest ongesteld worden, 's avonds dacht ik, het zal dan in de nacht wel komen. Vrijdag dacht ik, hm.... vreemd.. ik ben altijd heel regelmatig ongesteld, ik zou bijna zeggen op de minuut af. Ik maakte nog het grapje, straks ben ik zwanger haha. Mijn man: nou dat hoop ik toch niet. Zaterdag, in mijn achterhoofd wist ik het al, ik heb tot kwart voor 5 gewacht of mijn menstruatie nog op gang kwam, toen nog maar snel voor sluitingstijd naar de winkel om een test te kopen en ook maar gelijk foliumzuur. Ik app mijn man hoe laat hij thuis is van het werk. Hij zegt dat het een latertje word. KAK! Ik app hem en zeg dat ik een zwangerschapstest heb gekocht omdat ik het niet vertrouw. Hij moet lachen en zegt nou laat maar weten. Ik zeg ja daaaag dit ga ik niet in mijn eentje klaren, ik wil dat je er bij bent. Oke schat dan moet je nog een aantal uren wachten. Om 22 uur app ik hem of hij al in de buurt rijdt, mijn blaas stond op standje overstromen. Rond 23 uur ben ik thuis. KAK! Nog even volhouden! 

Begin juni 2017 zaten wij in het UMCG op de afdeling klinische genetica. Ons hoofd vol met informatie maar de beslissing of we nou wel of geen kindje zouden willen moeten we toch echt zelf nemen. We schuiven het voorlopig nog maar even opzij... 

Al vanaf dat ik nog een jong meisje was hebben mijn ouders mij verteld dat ik "drager van het downsyndroom" ben. Ik zou een verhoogd risico hebben op een kindje met het downsyndroom. Dit heb ik altijd in mijn achterhoofd gehouden en wist nooit zeker of ik wel kinderen zou willen. Soms sprak ik er met mensen over en dan zei er wel eens iemand, maar als je het niet wil, dan laat je het toch gewoon weg halen. Verbijsterend gewoon! Alsof het een verrotte appel is die je even in de kliko mikt.