Daar gaan we weer. Weer een nacht oneindig op en af lopen in de dressing en ter afwisseling ook maar wat rondjes rond het keukeneiland. Soms lachen we ermee of proberen dat toch, zeggen dat de vloer daar zeker als eerste vervangen moet worden. Weer zo'n nacht vol ontroostbaar huilen en met momenten zelfs krijsen van de pijn. Weer zo'n nacht, waarvan we gehoopt hadden deze keer eens gespaard te blijven. Helaas. Ook dit schrijf ik 's nachts. Nadat ze snikkend en moe gehuild in slaap is gevallen en nu rechtop, lekker warm tegen mij aan ligt te slapen.