Een donkerpaarse wolk, voor de tweede keer

Daar gaan we weer. Weer een nacht oneindig op en af lopen in de dressing en ter afwisseling ook maar wat rondjes rond het keukeneiland. Soms lachen we ermee of proberen dat toch, zeggen dat de vloer daar zeker als eerste vervangen moet worden. Weer zo'n nacht vol ontroostbaar huilen en met momenten zelfs krijsen van de pijn. Weer zo'n nacht, waarvan we gehoopt hadden deze keer eens gespaard te blijven. Helaas. Ook dit schrijf ik 's nachts. Nadat ze snikkend en moe gehuild in slaap is gevallen en nu rechtop, lekker warm tegen mij aan ligt te slapen.

Ons verhaal

Augustus 2019, ons zoontje wordt geboren. Al vanaf het begin is duidelijk dat het een pittig, alert kindje is. Laat zeer duidelijk merken als hij honger heeft, is (voor een newborn) vrij vaak wakker. Maar he, hij slaapt het grootste deel van de dag gewoon, en alle baby's huilen toch?!

Na 5 dagen ziekenhuis mogen we naar huis en kan het genieten beginnen. Dat doen we ook, de volle 2 weken. Dan begint het gehuil dat met momenten overgaat in krijsen. Urenlang, dagenlang, wekenlang. En maar rondlopen, wiegen en troosten. Tot we radeloos zijn en naar spoed rijden. Na een opname en een ph-metrie blijkt dat ons zoontje verborgen reflux heeft en dat zijn slokdarm aangetast is door de zuuraanvallen. De test heeft zelfs een aanval gemeten die 9 minuten duurde. Stel het je maar eens voor, 9 minuten aan een stuk zuur dat door je keel glijdt. Medicatie (maagzuurremmers) zouden ervoor moeten zorgen dat de voeding die omhoogkomt minder tot niet meer zuur is.

Probleem opgelost, denken velen. De medicatie kan echter niet voorkomen dat de voeding omhoogkomt uit het maagje. We moesten dus 'de leefregels' voor refluxkindjes gaan toepassen. Rust en regelmaat, dus geen uitstapjes want dit zorgt voor overprikkeling wat een grote trigger is voor reflux. Een strak dagritme met dutjes op het juiste moment. En uiteraard het kindje zoveel mogelijk rechtop houden.

Zo gezegd, zo gedaan. Dag en nacht leefde ons zoontje in de draagzak. 's Nachts sliep hij ook zo, rechtop tegen ons aan. Maar hé, hij sliep... en wij dus niet. Ook het huilen/krijsen bleef, wel iets minder dan zonder de medicatie. Dat vele huilen, een jaar lang, begon op den duur ook zijn uitwerking op ons (vooral op mij) te krijgen. Was het eens een keer stil, dan dacht ik vaak nog dat ik mijn zoontje hoorde huilen. Mentaal zat ik er met momenten echt onderdoor. Heel veel twijfels, twijfels aan mezelf, als mama, als vrouw, als vriendin, als dochter, als zus, ... Zelfs met momenten zwarte gedachten.

Uiteindelijk hebben we ook het hele medische circuit hebben we bezocht om het voor hem en ons draaglijker te maken, verschillende osteopaten (waaronder eentje in Duitsland), kinderartsen, een kinderpsycholoog, een homeopaat, ... Dan bleek dat onze zoon een prikkelverwerkingsstoornis had, hij kon het feit dat de voeding omhoogkwam niet plaatsen. Vandaar dat hij natuurlijk nog steeds zoveel huilde. 

Nu is hij dik 2 jaar oud, is hij van de medicatie af en slaapt hij in zijn eigen bedje, plat, en zonder 10x per nacht wakker te worden. Want dat was nog zo'n mooi overblijfsel van de hele periode, een slaaptrauma. Maar goed, dankzij slaaptraining ook dit opgelost gekregen. Na de vele wolken scheen eindelijk de zon.

We besloten dus te gaan voor een tweede kindje, want dit zouden we toch zeker niet nog eens meemaken. 

Wordt vervolgd..