In mijn vorige blog had ik het over mijn spoedkeizersnede onder narcose, die ik kreeg omdat mijn appendix was geknapt. Mijn zoontje Lex werd geboren na een zwangerschap van 32+6. Zoals jullie konden lezen, kwam de bevalling als een donderslag bij heldere hemel. Mijn zwangerschap verliep vlot en ik hield van het zwanger zijn. Wel was ik nog heel druk met werken. Ik werk als zelfstandig vertaler en had nog een groot project af te ronden voor mijn verlof. Nog twee weken zou ik doorknallen en dan was het eindelijk tijd voor verlof! 5 weken om echt te genieten van dat kleintje vanbinnen en lekker alles voor te bereiden. Helaas mocht het dus niet zo zijn. Tussen het moment dat ik pijn kreeg en zijn geboorte zat 3 uur. Tussen het moment dat ik te horen kreeg dat ik zou moeten bevallen (wat ik dus écht niet zag aankomen, omdat ik dacht dat de pijn niets met de baby te maken had) en het moment dat ik onder narcose ging, zat denk ik een half uur. Ik was alleen, kon de shock niet met mijn vrouw delen en had geen tijd om aan het idee te wennen of ook maar enigszins afscheid te nemen van mijn zwangerschap.

Mijn vrouw en ik waren zwanger van ons tweede kindje. Net zoals bij de oudste verliep de zwangerschap probleemloos en met amper kwaaltjes. De bevalling van de oudste liep niet helemaal van een leien dakje, maar zoals het cliché wil, achteraf vergeet je de pijn en kijk je met een warm gevoel terug op het verwelkomen van je kind. Ik hoopte wel dat de bevalling van de tweede vlotter zou gaan. Vlotter ging het, maar niet zoals ik hoopte en dat warme gevoel heb ik niet als ik terugdenk aan 5 december 2019 (yup, geboren op sinterklaas, en dat terwijl ik zo blij was dat hij niet zoals zijn zus in december was uitgerekend haha).