Zwanger? Dan heb je vanaf nu tot na de bevalling Open Doos. Laat die bezichtigingen maar komen!
Dat zeg ik wel heel stoer, maar als ik erover nadenk ben ik best wel preuts. Topless op het strand? No way! Ik houd zelfs liever een broek aan over mijn bikinibroekje. Ook in de sauna zul je mij niet gauw vinden. Naast dat ik niet graag in mijn blote billen loop, kijk ik graag naar mensen en weet ik zeker dat ik alleen maar zal staren, wijzen en continu roep ‘oh moet je dat zien’ of ‘Wow die zijn goed gelukt!’. Nee, het is geen schaamte. Ik ben tevreden met mijn lijf. Het is meer dat ik mijn onderkant toch als een stukje privé zie. Tja en dan ben je zwanger en is je Punani voor de komende maanden opeens een kijkdoos geworden en moet je ineens allerlei mensen daar toelaten.
En natuurlijk heb ik vroeger gedacht aan hoe het zou zijn als ik ooit zou bevallen. Alleen ging ik er vanuit dat je gedurende je zwangerschap met 1 verloskundige te maken zou hebben en dat dezelfde vrouw je bevalling begeleidt en dus naast mijn man de enige zou zijn die tussen mijn benen zit. Had ik dat mooi even mis zeg!
Het begon al in week 7 van mijn zwangerschap. Ontzettend zenuwachtig en vol spanning gingen mijn man en ik een eerste echo laten maken. Tijdens mijn eerste zwangerschap konden ze bij de verloskundigenpraktijk nog geen echo’s maken, dus werd ik doorverwezen naar een echopraktijk. De echo werd uitwendig gedaan. Uiteraard. Ik had ook niets anders verwacht. Maar helaas, de echoscopiste kon het niet goed zien dus het werd een vaginale echo. Serieus? En daar ga je al… honderden gedachten gingen door mijn hoofd (Wanneer heb ik gedoucht? Heb ik me geschoren? Ben ik net naar de wc geweest? Heb ik eigenlijk wel een normale vagina? Kan ik even naar de wc? Wat voor slip heb ik aan? Heeft ze haar handen wel gewassen? Wie is ze eigenlijk? Zitten de gordijnen dicht? Er hangt toch geen camera? etc. etc.). En mooi niet dat we de echopraktijk verlieten voordat we de bevestiging kregen dat er inderdaad sprake was van een zwangerschap. Dus nadat ik eerst de boel op het toilet had gecheckt, liet ik het maar gebeuren. Beetje onprettig. Nog wel.
Ik werd steeds makkelijker naarmate de zwangerschap vorderde. In het derde trimester verloor ik bloed en namen ze in het ziekenhuis ook een kijkje tussen mijn benen. En wanneer eenmaal het moment suprême aanbreekt is het pas echt Open Doos. De een na de andere bezichtiging vindt er plaats. Een huis verkoper zou er jaloers van worden. Je ontsluiting bekijken, je vliezen breken, even strippen en daarna de bevalling. Thuis vind ik het nog meevallen, maar in het ziekenhuis fungeert je vagina als één grote poppenkast: een verloskundige, een gynaecologe, twee verpleegkundigen en een stagiaire. Dan komt de verpleegkundige je ook nog veel succes wensen, want haar dienst zit er op en er komt weer een ander die haar dienst overneemt. En uiteraard ook nog mijn man, moeder en vriendin die ik er heel graag bij wilde hebben waren aanwezig. Het leek wel een fokking reünie in de kamer. Je hebt het gevoel dat het halve ziekenhuis in je kruis kijkt of er in zit te wroeten.
Je ligt met je halfnaakte lijf in een ziekhuiskamer te midden van al die mensen. En weet je, alle clichés zijn waar. Het maakte me geen ‘fluit’ uit wie er allemaal naar mijn Vageegee stonden te kijken. En al helemaal niet tijdens de bevalling, want je zit zo in je eigen wereldje met maar één doel: het kind moet er uit. Je bent alle schaamte voorbij. Zelfs op het moment dat ik mensen op de gang voorbij zag lopen (bezoekers!) die mijn kamer in konden kijken, omdat ze waren vergeten de kamerdeur dicht te doen. Het kon me niets schelen.
En dat is maar goed ook, want na de bevalling zijn er nog genoeg Open Doos momenten.
Als je eindelijk mag douchen bijvoorbeeld en ze liever hebben dat er iemand meekomt om je te wassen. Nou dat ging me net even te ver en heb ik vriendelijk geweigerd. Of als je eenmaal weer thuis bent en de kraamzuster dagelijks het slagveld daar beneden bekijkt en zo nu en dan kwam er -weer een andere- verloskundige kijken hoe de boel er voor stond.
Weet je wat het is, heb je gedurende je zwangerschap nog het ongemak en begin je pas met uitkleden wanneer er om wordt gevraagd omdat je eigenlijk hoopt dat het niet hoeft, na de bevalling was het zo dat ik al naakt op bed lag als ik de verloskundige zag aankomen. Ik moet er wel bij zeggen dat als je jezelf zo blootgeeft, ik liever heb dat ik geholpen word door een vrouw en ook graag door een onbekende. Maar ja, je hebt het helaas niet altijd voor het zeggen.
Met preutsheid als het om mijn naakte lijf gaat, heb ik in een keer afgerekend. Dat gaat vanzelf als zoveel mensen zich gedurende je zwangerschap bezighouden met je intieme delen. Ik maakte me drukker om de baby, als hij maar gezond ter wereld kwam. En er waren nog wel meer dingen waar ik me druk over maakte, ook tijdens de bevalling. Of ik het bed onder zou kakken bijvoorbeeld, hoe het met mijn aambeien zat en toen de verloskundige en stagiaire mij na de bevalling aan het hechten waren, probeerde ik uit alle macht mijn gassen binnen te houden. Wat overigens niet lukte (zo als we het dan over vreselijk gênante momenten hebben…) en ik direct mijn excuses aanbood, maar de dames vonden het totaal niet erg en hadden er alle begrip voor. Dat is mooi, ik ben dus niet de enige die dat doet, was het eerste wat ik dacht.
Naast dat de bevalling je een prachtig wondertje oplevert, krijg je ook minder gêne voor je eigen naakte lichaam. En dat ik hier überhaupt over schrijf, geeft al aan dat ik alle schaamte voorbij ben. Zo, wie gaat er met mij mee naar de sauna?
Profiel
Posts
(9)
