Is het dan echt heel raar dat ik deze gevoelens heb en deze zo beleef? Dat ik aan de ene kant heel erg boos, gefrustreerd/ teleurgesteld en jaloers ben? Is het zo raar dat ik soms ervaar dat het leven zo oneerlijk is? Is het dan echt heel erg raar dat ik steeds meer verlang naar echt contact mijn eigen man, maatje en geliefde bij wie ik echt mezelf kan zijn en waar ik altijd terecht kan waar ik ook mee zit of wat ik ook voel. Die me uit laat praten en met meevoelt ook al ervaart hij het misschien anders. Mijn maatje die me troost in zijn armen, bij wie ik kan uithuilen en die er is wanneer ik hem nodig heb. Mijn maatje die me aan het lachen maakt, gewoon mijn maatje in voor en tegenspoed. Mijn maatje, kameraad en geliefde die mis ik de laatste tijd zo erg. Ik kan niet met hem praten want als ik dat doe krijg ik te horen dat ik zeur of dat ik jaloers ben en dat ik blij moet zijn met de dingen die ik heb. En weet je dat weet ik zelf ook wel dat hoef je me echt niet te vertellen. Ik weet dat ik dankbaar moet zijn met de dingen die ik heb en dat ik niet jaloers mag zijn en andere het slechte gunnen. Dat weet ik allemaal en diep in me hart wil ik ook niet zo denken maar het is sterker dan mezelf.