Frustraties en verlangen

Is het dan echt heel raar dat ik deze gevoelens heb en deze zo beleef? Dat ik aan de ene kant heel erg boos, gefrustreerd/ teleurgesteld en jaloers ben? Is het zo raar dat ik soms ervaar dat het leven zo oneerlijk is? Is het dan echt heel erg raar dat ik steeds meer verlang naar echt contact mijn eigen man, maatje en geliefde bij wie ik echt mezelf kan zijn en waar ik altijd terecht kan waar ik ook mee zit of wat ik ook voel. Die me uit laat praten en met meevoelt ook al ervaart hij het misschien anders. Mijn maatje die me troost in zijn armen, bij wie ik kan uithuilen en die er is wanneer ik hem nodig heb. Mijn maatje die me aan het lachen maakt, gewoon mijn maatje in voor en tegenspoed. Mijn maatje, kameraad en geliefde die mis ik de laatste tijd zo erg. Ik kan niet met hem praten want als ik dat doe krijg ik te horen dat ik zeur of dat ik jaloers ben en dat ik blij moet zijn met de dingen die ik heb. En weet je dat weet ik zelf ook wel dat hoef je me echt niet te vertellen. Ik weet dat ik dankbaar moet zijn met de dingen die ik heb en dat ik niet jaloers mag zijn en andere het slechte gunnen. Dat weet ik allemaal en diep in me hart wil ik ook niet zo denken maar het is sterker dan mezelf.

Omdat ik ook verlangens en wensen en toekomstdromen heb van een gezinnetje met meer dan 1 kind. Van een man die mijn maatje is, in voor en tegenspoed. Met wie ik alles maar dan ook in alles samen ben… En als ik eerlijk ben is het in mijn huwelijk niet zoals ik me voorgesteld had dat het hoort te zijn. Misschien idealiseer ik teveel of kijk ik teveel naar anderen (waar alles ook niet koek en ei is, dat weet ik ook wel, dat hoef je me niet te vertellen). Ik droomde altijd van een huwelijk waarin we samen konden praten, lachen ,huilen ja werkelijk alles met elkaar durven te delen. Je blootstellen voor de ander je hart en ziel voor de ander bloot leggen zonder je te schamen of bang te zijn dat die ander je pijn zal doen of zal kwetsen. En het lijkt wel of wij alleen maar het tegenover gestelde hebben bereikt. Ja we zijn een gezin, we hebben beide een baan en we hebben een kindje en een mooi huis in verschiet. Nee ik zeg niet dat ons huwelijk slecht is, of dat alles aan jou ligt en niet aan mij.. Misschien ben ik wel degene die fouten maakt... Maar ik verlang zo naar die diepgang in onze relatie. Of ben ik nu op zoek naar iets wat niet bestaat?

En mijn verlangen om zwanger te worden van nog een kindje ja die wens is zo heel groot… Dat klopt en vooral dat ik het nu moeilijk vindt dat mensen die heel dichtbij staan weer zwanger zijn. Omdat wij het ook aan het proberen zijn en het zo moeilijk is omdat ik telkens weer teleurgesteld wordt omdat het weer niet raak is. Ik weet en probeer te begrijpen dat dit voor een man anders ligt Maar ik zou het zo fijn vinden als ik dit echt met je kon delen, als je een beetje kon begrijpen en probeert in te leven hoe ik me voel. In plaats van dat ik jouw kant maar moet begrijpen: nuchter zijn en tevreden met wat je hebt. Wat ja als je het niet meer krijgt dat moet je dat ook accepteren… Ik weet jouw kant en is het zo dat het zo moet zijn dan zal ik uiteindelijk op dat punt komen. Maar voor nu vraag ik je alleen maar om mij een beetje te begrijpen en met me mee te voelen. Met de teleurstelling en misschien ook wel de pijn die ik stiekem toch wel iedere dag met me meedraag..

Ons huwelijk is moeilijk begonnen. Ik ben heel erg ziek geweest, en heb de kracht gekregen om beter te worden. Daarna voor mijn gevoel noglang moeten wachten tot ik zwanger werd. En nu heb ik gevoel dat ik nog steeds gestraft wordt daarvoor. Het is waarschijnlijk niet goed wat ik denk, maar af en toe stormt het vanbinnen.. Heb ik nu nog niet genoeg gehad voor mijn kiezen? Mijn ziekte, de rottijd uit onze eerste huwelijksjaren, het vechten voor genezing, het hopen en verlangen naar een kindje. En nu weer dit…. Hoe moet ik met deze gevoelens weer omgaan, waar moet ik deze parkeren zodat andere mensen geen pijn van mij ervaren en ik wel oprecht blij voor ze kan zijn. Hoe moet ik met deze mensen omgaan zonder dat ik ze mijn pijn en teleurstelling hoef te tonen omdat ik niet wil dat andere dit weten. Dat mijn verlangen ook zo groot is, en ik dat niet kan uitleggen zelfs niet aan mijn eigen maatje...