Mijn zwangerschap was geen pretje, met 2 peuters in huis en zelf zware bekkeninstabiliteit was ik het met 37 weken al aardig zat. Ik had al meerdere malen geroepen om een inleiding maar dat toch weer vooruit geschoven want ik was benieuwd wanneer hij zelf geboren wilde worden.

Inmiddels waren we ook weer begonnen voor baby #3. Uiteindelijk hebben we via de wachtlijst nog 8 rietjes van onze donor kunnen bemachtigen! Na wederom een lang en zwaar traject zijn we bij iui poging #7 (ja alwéér poging #7) zwanger geraakt van ons 3e kindje.

We hadden zo graag nog een kindje gehad maar onze donor doneert niet meer. Toen ik nog zwanger was had ik hier totaal geen problemen mee. Maar zodra mijn jongste was geboren begon het gelijk te kriebelen (raar want mijn zwangerschap was echt geen pretje). Het deed me zo veel pijn om te bedenken dat er niet nog een kindje zou komen dat ik voorzichtig aan mijn man heb voorgesteld om te kijken voor een nieuwe donor. En hij zei.... ja!

Maar naarmate ik ouder werd was het verlangen naar een kindje steeds meer aanwezig. Het hoefde niet nu meteen maar wel ooit.

Ik was zo naïef toen ik nog zwanger was van zoonlief. We hebben nog 5 kansen voor baby nummer 2 en als het zo ver is dan proberen we het gewoon en als het niet lukt dan hebben we sowieso onze zoon nog, en natuurlijk is dat waar en ben ik heel gelukkig met hem, maar dat werkt wel even anders nu we weer bezig zijn.

Dit is de eerste blog die ik schrijf, en ik ben er dus nog niet zo goed in. Wie weet is het wel helemaal niet door te komen qua lezen maar wie niet waagt wie niet wint!