Mijn vriendje, mijn baby, mijn boefje, wat ben jij toch zo onwijs gegroeid! Ik kan jou nauwelijks bij houden, je leert elke dag wat nieuws en babbelt de oren van onze kop ! En dat mag want ik wordt alleen maar nog stapel verliefder op jou, elke dag meer! Mijn hart barst bijna uit elkaar. Jij bent nu 14 maanden oud en krijgt nu alle tanden achter elkaar en bent nu vaak s'nachts wakker van de pijn ! Maar dat maakt mij niet uit ik ga met liefde uit bed en pak je bij me, tot je weer in slaap valt op mijn buik. 

gooodevening mama's!!,

goooodmorning lieve Mama's,

Poeh hoe moet ik dit gaan neerzetten. Vanaf het moment dat mijn vriend en ik voor een kindje gingen was hij nog werkeloos. Toen mijn menstruatie uit bleef dacht ik ook dat ik zwanger was en vertelde ik dat tegen mij zusje en moeder onderweg naar aquarobics. stiekem was mijn zusje ook al bezig totaal onverwachts helaas kwam mijn ongesteldheid toch en bij mijn zusje bleef het uit. Dus zij wel zwanger ik niet gelukkig 1 maand later bij ons ook raak. Toen wij het gelukkige nieuws vertelden aan vrienden en familie met 12weken waren er nog 4 vriendinnen zwanger. Heel erg leuk om tegelijkertijd zwanger te zijn en kindjes te verwachten. Maar nu ze eenmaal geboren zijn allemaal ga ik toch vergelijken zoals me lieve neefje 6 weken te vroeg geboren, maar met 6 maanden kroop ie al en staan ook al. Terwijl mijn zoontje nog geen eens weet hoe ze benen werken . En dan toch ga ik dan twijfelen over mijn knappe kereltje. Ik moet er wel bij zeggen dat hij ontzettend sociaal is altijd blij nooit huilen. Maar met 6 weken zagen wij een voorkeurshouding en was zn hoofdje aan 1 kant schuin nu hebben wel gelijk alles van linkse gedaan en speciale kussen gekocht en fysio kwam langs, en hoofdje opgemeten en valt alles erg mee. Ook heeft ze meteen naar zijn ontwikkeling gekeken en toch staat er dan in zijn verslagje dat ze hem nog een paar keer wilt zien i.v.m Dat hij wat lui is. Ik probeer hem zoveel mogelijk te stimuleren om te zitten maar hij wilt soms nog niet. En dan zie je kinderen om je heen die jonger zijn als hem en dat wel al doen. En af en toe frustreert mij dat. Want zoals mijn broer zegt dan ook ja Davy staat nog niet en die pakt nog niet zelf zijn fles. En anderen zeggen weer komt vanzelf. Maar komt het door mij want met werken huishouden en nog eens je kind stimuleren kom je tijd te kort. Maar zitten ook hij kan  het wel maar dan alleen met handjes naar voren en dan steunt ie daarop. Of ben ik een overbezorgde moeder. Ik wil het beste voor mijn kindje. Maar door al die kindjes en vragen van vriendinnen doet jij kindje dat al ga ik zo twijfelen en vergelijken.

Ik zal bij het begin beginnen. Toen na de bevalling mn ventje er eindelijk was, toen moest ik gelijk de OK in omdat mn placenta niet compleet was. Dus inplaats van genieten van mijn kersverse gezinnetje zat er voor mij niet in. Eenmaal dat ik terug kwam was het half 11 in de avond. En kreeg ik eindelijk mijn zoontje goed te zien. Maar wat niemand je zegt of vertelt is, dat ik totaal geen gevoelens had van hij is van mij wat je op foto's ziet. En dat gevoel had ik 2 dagen erna nog steeds.