De afgelopen tijd merkte ik aan mezelf dat ik minder lekker in mijn vel zat. Ik heb altijd wel periodes met meer stress, vooral hormonaal,  maar nu was het toch anders. Dit speelde al langer. Ik voelde intuïtief dat er iets moest veranderen. 

Ooit is mijn blogavontuur gestart op Mamaplaats. 6 jaar geleden om precies te zijn. Om vervolgens heel lang te schrijven op mijn eigen website. Ik heb vier jaar lang geblogt en lief en leed gedeeld. Ik kon alles kwijt op mijn eigen stukje van het internet. Mom struggles, hormonengedoetjes, mijlpalen van de kinderen maar ook gewoon leuke no nonsens artikelen. In dit blogje vertel ik je waarom ik stopte en niet geheel onbelangrijk, waarom ik weer ga starten met schrijven? 

Ik had er de hele week al zin in. De verjaardag van mijn zoontje vieren. Hij is op Valentijnsdag geboren en dus is dat voor ons nu zeker een speciale dag geworden. Ik had iedereen ver van te voren al uitgenodigd en had ook nog weinig afmeldingen dus het zou gezellig druk worden. De week ervoor al inkopen gedaan, ballonnen, slingers, bekers, bordjes, taart geregeld. En Lars kon natuurlijk ook niet wachten. Zaterdagavond hebben we de boel nog even versierd en plofte voldaan op de bank. Zo laat het feestje maar beginnen morgen. Ik voel wat geprik in mijn keel en eigenlijk voel ik me een beetje slapjes. Ach het zal de vermoeidheid wel zijn. Ik ga die avond lekker vroeg naar bed met de gedachten de volgende dag fris en fruitig op te staan.

We kregen te horen dat ons huis officieel is verkocht! Wat zijn we blij en dat wil ik even met jullie delen. We zijn zo blij omdat er letterlijk een last van onze schouders valt. Een financiele last om precies te zijn. We hebben dit huis in 2004 gekocht en het is best een groot huis met een grote tuin en een zeer kindvriendelijke wijk. Mijn man heeft in het verleden een eigen zaak gehad en door een zakelijk geschil met zijn zakenpartner is dat uit de hand gelopen waardoor wij met een schuld bleven zitten. Over die schuld betalen we elke maand heel veel rente en we willen er gewoon vanaf. Dus na lang nadenken was de enige oplossing ons huis verkopen, schuld aflossen en een nieuw huis kopen maar dan een stuk kleiner. En dat hebben we gedaan. Het huis heeft niet lang te koop gestaan en is dus nu al verkocht. Nu kunnen wij eindelijk gaan kijken in wat voor paleisje wij terecht gaan komen.

Iehak heb jullie al verteld dat ik behandeld word met hormoontabletten vanwege mijn hormoonschommelingen. Ik ben daar heel gevoelig voor en eigenlijk is het lastig als je daar als vrouw last van hebt want je kunt eigenlijk nergens terecht. Als je naar je huisarts gaat zeggen ze toch al snel dat het tussen je oren zit of dat het nou eenmaal bij de maandelijkse sores hoort. Dus deal er maar mee. Dat wordt er eigenlijk letterlijk tegen je gezegd. En ik wordt daar wel eens boos om. Er zijn ondertussen al zoveel deuren in mijn gezicht dichtgeslagen. De enige die mij echt snapt en mij ook geholpen heeft is mijn ppd deskundige.  Oftewel mijn expert op gebied van premenstrueel syndroom,  postpartum depressie en nog meer hormonale narigheid . Ze heeft naar mijn mening de juiste behandeling voor vrouwen met die hormonale problemen . De behandeling met dydrogesteron oftewel duphaston. Door geblunder van mijn gynaecoloog toendertijd is de preventieve behandeling bij mij mislukt helaas. Maar goed gedane zaken nemen geen keer dus ik kijk ook vooruit en niet meer achteruit. PMS wordt vaak veroorzaakt door een te lage progesteronspiegel en de progesteron waardes moeten dan verhoogd worden . Daar doet duphaston dus zijn werk. Zo ook bij postpartum depressie . 

Maar ja dat kan natuurlijk niet. Wil niet steeds klagen over gezeur met mijn hormonen maar mijn buien zijn gewoon soms nog ontzettend heftig. En het lucht op om er over te schrijven. 

Het was zover de afspraak bij het consultatiebureau die al een tijdje stond. Mijn kids moesten allebei worden gevaccineerd.  Ik dacht ik maak een dubbele afspraak, dat is makkelijk.  Nou daar kom ik even van terug. 

18 November was het groot feest want Sara werd 1 jaar. Haar eerste slingers, haar eerste stukje taart, haar eerste cadeautjes. Wat een mooie en gezellige dag was dit. We hebben genoten. Maar eigenlijk sta je er niet bij stil dat het zo snel voorbij gaat. Je bent al weer snel bezig met de dingen van alle dag. Kinderen uit bed, kinderen aankleden, ontbijten, werken, koken, wassen, avondeten, kinderen in bad en kinderen naar bed en natuurlijk nog wat quality time met manlief, en ben je blij dat je op de bank kan ploffen 's avonds. Begrijp me niet verkeerd ook van deze dingen geniet ik (als alles op rolletjes loopt), maar de dagen vliegen voorbij en voor je het weet is je kleinste spruit alweer 14 maanden en gaat je oudste spruit alweer bijna naar school.

De zwangerschap van mijn 1e kind verliep eigenlijk heel goed. Ik had niet veel te klagen. Ik voelde mij goed weinig kwaaltjes en was dolblij met de komst van ons 1e kindje. Tot de 35e week. Een week voor de kerst. Mijn man zat beneden nog tv te kijken. Ik deed al een poging om te slapen maar ging eruit om te plassen. Het was niet goed. Ik had heftig bloedverlies. Ik wist niet wat het was maar ik dacht gelijk dit is foute boel. Ik gilde naar beneden ik heb bloed heel veel bloed en mijn man stierde naar boven. Hij schrok er ook van en belde gelijk de verloskundige. Nog geen 10 minuten later stond ze voor de deur. Het allerbelangrijkste ging het goed met ons kindje? Gelukkig kon ze snel de hartslag van ons kindje vinden en dat geluid stelde me al iets meer gerust. De verloskundige probeerde dat ook en zei dat ik me niet het ergste in mijn hoofd moest halen. Toch moest ik gelijk naar het ziekenhuis. Daar aangekomen werd ik aan het ctg gelegd en werden er verschillende echo's gemaakt. Het was niet duidelijk waar het bloedverlies vandaan kwam. Uit het ctg bleek dat ik ook lichte weeen had. Daar was het nog wel een beetje te vroeg voor dus kreeg ik weeënremmers. Als de weeen zouden doorzetten zou ons kindje met 35 weken zijn geboren. Dat gebeurde gelukkig niet. Ik lag een week in het ziekenhuis en de dag voor kerst mocht ik naar huis. Ik mocht niet veel meer doen. Vooral veel rust houden en aan mezelf en mijn kindje denken. In het begin was het heerlijk maar op een moment was ik klaar met het rusten thuiszitten en niks doen. Voor mijn gevoel was ik aan het wachten en wachten totdat er iets gebeurde. Ik was in de veronderstelling dat het voor de 40 weken zou komen omdat ik al eerder wat weeen activiteit had. Maar ons mannetje bleef nog lekker zitten.