Om sommige van deze uitspraken te begrijpen moet je iets meer weten over onze gezinssamenstelling. Nina is de peuter met de mooie uitspraken. Zij is 3 jaar. Juliette is haar zusje en is 5 maandjes oud. Papa werkt full time en mama is eigenlijk altijd thuis, daarom voer ik de meeste gesprekjes met haar. Om deze mooie uitspraken niet te vergeten schrijf ik ze zoveel mogelijk op. Dit zijn er een paar uit onze verzameling.

Ik ben de mama en dit is mijn gezin. Mijn gezin bestaat uit de baby, de peuter, de papa en de mama. Mijn gezin is druk, maar ik ben de mama, dus ik zorg ervoor dat alles in goede banen verloopt.

Mijn kleine meid is straks niet meer de enige die mij mama zal noemen. Dat ik niet weet hoe ze daarmee om moet gaan maakt mij emotioneel. Het is al zeker 5 jaar geleden dat ik voor het laatst een lied schreef om mijn emoties te verwoorden, maar vanavond rolde hij zo uit mijn pen en ik wil hem graag met jullie delen.

ik schrijf mij (zoals veel anderen, denk ik) regelmatig in voor de winacties op mamaplaats. Kleine kans dat je wint natuurlijk, maar het kost zo weinig moeite dat ik vaak graag een kansje waag. Ik was deze winactie alweer bijna vergeten toen ik opeens een mail binnen kreeg met als onderwerp 'Gefeliciteerd! Je hebt de koeka plaid gewonnen!' Wat was ik blij!!! Ik ging gelijk naar de website naar de pagina met winnaars en ja hoor, daar stond mijn naam! Ik heb gelijk een mailtje teruggestuurd met mijn adres en heel veel dankbaarheid. En stuurde gelijk een berichtje naar mijn man en moeder, omdat ik mijn blijheid niet voor mezelf kon houden.

Met 7 maanden en  dagen kwamen bij Nina de eerste tandjes door. Ze kon toen niet in slaap komen, dus is op mijn borst in slaap gevallen. Dat was het enige wat we ervan gemerkt hebben (naast het kwijlen en sabbelen natuurlijk). Ze heeft nu al een behoorlijke mond vol en bijna alles is door. Nu komen de laatste hoektandjes door aan de onderkant en ze is al 3 dagen aan het huilen. Maar dan niet normaal aan het huilen, maar aan het krijsen! Ik weet gewoon niet meer wat ik eraan moet doen. Ze wil niet slapen, maar ook niet rustig bij mij zitten. Ze zit alleen maar de draaien, wil dan weer van schoot af om rond te lopen, maar blijft constant huilen. Ik ben gewoon kapot! Ik voel me bijna alsof ze net geboren was met de gebroken nachten. En ik voel me tegelijk zo schuldig dat ik zit te klagen, want zij is degene met pijn en mama kan haar niet helpen. 
Hoop dat dit gauw weer voorbij is (net als mijn maandelijkse hormonale periode)

In een eerdere blog beschreef ik wat een rot jaar ik achter de rug heb met moeilijke stages, veel ziekte en ziekenhuizen. Ik ben nu sinds augustus aan het herstellen en alles aan het laten bezinken. Zodra ik wist dat ik 'beter' was het ik een draagdoek besteld om mijn lieve meisje lekker dicht bij me te dragen (al is ze al bijna 1,5). Zólang heb ik stoned van de medicijnen en pijnstillers op de bank gelegen en ik heb zóveel gemist! Nu kan ik uren gewoon naar haar kijken. Hoe ze aan het spelen is, aan het kleuren is, alle duploblokjes uit de doos haalt en ze dan weer allemaal erin stopt (en dan weer alles eruit haalt). En dan denk ik weer 'wat heb ik toch een heerlijk kind'. 

Het begon eigenlijk al voor de bevalling. Ik kreeg de laatste weken van mijn zwangerschap last van een prenatale depressie. Ik zag niet uit naar het moment dat ik mijn kindje voor het eerst vast zou hebben. Was boos als ze me schopte en noemde haar 'dat kind' of 'die baby'. Ik heb naar maatstaven niet een hele zware bevalling gehad, maar hij voelde voor mij traumatisch. Toen ze voor het eerst op mijn borst werd gelegd keek ik geschokt naar 'de baby'. Ik voelde nog geen liefde en het duurde ook echt even voor ik anders naar haar kon kijken. Ik wilde alleen maar slapen. De prenatale depressie sloeg snel om naar een postnatale depressie, of ging eigenlijk dus gewoon door. De verzorging liet ik zoveel mogelijk over aan mijn man en de kraamverzorgster. Ik vond het heel erg dat de borstvoeding niet op gang kwam, want daarin vond ik de bevestiging dat ik het inderdaad niet kon. Ik kan mij nog herinneren dat ik met mijn meisje op bed lag en haar niet herkende als mijn kind. Een angstig moment leek het alsof ze duivels naar me grijnsde en was ik bang voor haar! Achteraf gezien herken ik dat ik in deze tijd tegen een psychose aanzat. Als mijn man de nachten niet bijna volledig over zou hebben genomen zou ik volledig ingestort zijn. Gelukkig ebde dit gevoel langzaam weg. Toen mijn man weer aan het werk was zorgde ik dat ik zo veel mogelijk bij mijn moeder was, of zij was bij mij. Tegen de tijd dat ik zelf ook weer aan de slag moest ging het veel beter. Ik zou nog een half jaar 3 dagen in de week stage lopen in de kinderopvang en 1 dag naar school gaan om de verloren tijd in te halen die ik tijdens mijn zwangerschap had opgelopen. Daarna zou ik mijn diploma halen en genieten van mijn kindje. 
De stage viel me helaas erg tegen. Ik werd daar zo tegengewerkt! Ze wilde mijn opdrachten niet aftekenen en hadden ook niet het kleinste beetje begrip op het feit dat ik 2 dagen voor dat ik moest beginnen nog een curretage had gekregen om restjes placenta te verwijderen. Mijn dochter bleek een hele heftige vorm van reflux te hebben waardoor ze non-stop huilde, alles uitspuugde en niet goed groeide. Ze moest onderzocht worden en zelfs daar hadden ze in het kinderdagverblijf geen respect voor en ik mocht niet eens mee naar het ziekenhuis! Uiteindelijk kreeg ze maagzuurremmers, en moesten we mijn borstvoeding mengen met johannesbroodpitmeel. Ik moest dus 6x per dag gaan kolven en je raad het al; dat viel ook niet goed op mijn stage. Toen mijn dochter 3 maanden oud was zijn we overgestapt op kunstvoeding (en ik ben er trots op!). Toen begon de volgende ellende. In gegroeide teennagels... Binnen 1 jaar heb ik 9 keer bij de dokter gelegen om ingegroeide nagels te verwijderen. Daarbij knippen ze dus je teen open, snijden ze je nagel doormidden en wordt die er met een soort pincet uitgetrokken. Geen pretje, maar zodra de verdoving uitgewerkt is wordt het helemaal ondragelijk! Ik lag daarna ongeveer 2 á 3 dagen met mijn voet omhoog op de bank. Dit moets dus goed gepland worden, want ik moest er niet vanuit gaan dat ze op mijn stage rekening met me zouden houden.. In november begon de volgende nachtmerrie. 's Nachts om 3.00 uur werd ik wakker met hele heftige rugpijn. Om 7.00 ging mijn wekker en maakte ik mij klaar voor mijn stage, maar van de pijn moest ik overgeven en heb ik mij maar ziek heb gemeld. Stress, dacht ik. Nog maar pijnaanvallen, altijd 's nachts. Bezoekjes aan de dokter, ziekenhuis, echo's, foto's. Niks! 'Het zit tussen je oren, je maakt je te druk'., kreeg ik te horen. Ik kreeg pijnstillers mee en moest naar de fysiotherapeut. Dat hielp voor even. Op mijn laatste stagedag in december kreeg ik te horen dat ik het niet gehaald had en dat ze me een maand langer wilden houden. Na die maand wilden ze mijn opdrachten nog steeds niet goedkeuren en toen is mijn mentor naar mijn stage gekomen om ze even uit te leggen dat ik haar beste leerling was en mijn opdrachten als voorbeeld gebruikt worden voor de nieuwe studenten. Toen konden ze natuurlijk niet meer anders en heb ik mijn stage gehaald en mijn diploma mogen ophalen! Eindelijk even rust! Genieten van mijn lieve meisje en weer even tijd voor mijn hobby's: haken en zingen. En toen begon mijn rug weer. Ik kreeg van de dokter sterkere pijnstillers die hielpen, maar waar ik verschrikkelijk stoned van werd. Ik lag dan de rest van de dag op de bank. gelukkig was mijn man die maanden thuis, want ik kon niet voor ons meisje zorgen.Als hij niet thuis was moest ik mijn moeder bellen, want ik kon haar niet eens oppakken. Het werd erger en erger. Straalde uit naar mijn buik en kwam nu bijna elke nacht. In april was het op een nacht weer zo erg dat ik het ’s nachts uitschreeuwde van de pijn. Mijn man belde de huisartsenpost. We moesten langskomen. De huisarts in opleiding die dienst had ontdekte dat het pijn deed als hij op mijn buik drukte en ik kon hem wel zoenen toen hij zei ‘misschien zijn het galstenen’. Door naar de EHBO en daar hebben ze me direct aan het infuus gelegd met pijnstilling. Eindelijk! Heel veel onderzoeken en bloedprikken later ging ik op de wachtlijst voor een galblaasoperatie. Dit kon 6 weken duren en ik had nog steeds bijna elke nacht pijnaanvallen en lag overdag stoned op de bank. Wonder boven wonder was ik op mijn verjaardag in mei pijnloos, maar die nacht begon het weer. Voor de 3e keer sinds het vermoeden van galstenen was uitgesproken belandde ik weer op de eerste hulp voor pijnstilling door het infuus en toen hebben ze besloten mij op te nemen en met spoed te opereren. Gelukkig hoefde ik maar 1 nachtje in het ziekenhuis te blijven. De eerste nacht zonder mijn dochter! Maar ik moest daarna nog wel een tijd rust houden. Wat heerlijk om even zonder pijn te zijn! Een maand later begon het helaas alweer. Er bleek nog een steentje te zitten en ik moest weer opgenomen worden. De eerste verjaardag van mijn dochter hebben wij in het ziekenhuis gevierd. Ondanks de pijn mocht ik weer naar huis om 2 weken later in het AMC weer onder het mes voor de laatste steen te gaan. En toen was het klaar! Toen begon het herstellen. Zowel lichamelijk als geestelijk. De laatste afspraak in het AMC was begin augustus en ik kan nog steeds niet teveel doen voor ik weer last krijg van mijn rug, alleen is even rust houden dan genoeg. Om mijn rug sterker te maken en de relatie met mijn dochter te verbeteren ben ik sinds 2 maanden gaan dragen in een draagdoek. Nog niet te lang, want onze (inmiddels) dreumes is wel een paar kilootjes zwaarder geworden, maar wat genieten we ervan! Mijn lieve kleine meisje lekker warm tegen me aan. Dit was voor mij een heel heftig jaar en ik vind het zo erg dat ik zoveel gemist heb van dit eerste jaar van mijn dochter, maar er komen nog velen jaren om dat goed te maken.

Het is nu bijna 15 maanden geleden dat mijn man en ik om 6.30 richting het ziekenhuis gingen om mij in te laten leiden. En het was voor mij al heel snel duidelijk; 'dit nooit meer!' Dat heb ik ongeveer 5 maanden geroepen. Nou zullen de prenatale en postnatale depressies daar ook wel invloed op hebben gehad, maar voor mij was het uitgesloten dat ons prinsesje een broertje of zusje zou krijgen. Na ongeveer 5 maanden veranderde het een beetje naar 'nou ja, misschien ooit, maar dan moeten er minstens 10 jaar voorbij zijn'. Inmiddels is dat kleine prinsesje van toen geen baby'tje meer. Ze ligt niet meer lekker bij me op schoot haar flesje te drinken en valt ook niet meer tegen me aan in slaap. Ze is een stoere rondstappende dreumes die begint te gillen als de speeltuin in zicht komt. Ze eet nu zelf haar broodje met een vork en zou het liefst ook zelf haar luier wel om doen. En dan realiseer ik me opeens geschokt dat ik ervan baal dat ik elke avond die pil in moet nemen. En dat ik begin te huilen als ik ongesteld moet worden! Ik mis het, dat kleine hummeltje, dat schrille huiltje, zelfs de gele poepluiertjes (want wat er nu uitkomt!). Maar financieel kan het niet, we moeten binnenkort weer verhuizen en het zou mijn man kunnen belemmeren in zijn studie, we hebben er ook geen ruimte voor. En zo bedenk ik weer een heel rijtje met redenen (of excuses) om er maar niet aan te beginnen. Terwijl ik stiekem op marktplaats naar kinderwagens zit te kijken. Stomme hormonen, stom lichaam. Ik neem nog een stukje troostchocola, het is weer die tijd van de maand..