Na zelf steeds artikelen hier lezen leek het me leuk om toch weer actief hier te gaan zijn. Zelf dingen posten en niet alleen op instagram. Inmiddels is er een hoop veranderd. We zijn verhuisd van Rotterdam naar Voorschoten & we hebben er een prachtige dochter bij gekregen. Die is inmiddels alweer 7 maanden oud, wauw! 

Gek op wandelen 💛

3e kerstdag is een mooi moment om, de hele dag in pyjama, na te denken over hoe fijn de afgelopen dagen zijn geweest. wij hebben het nog niet met iedereen kunnen vieren in verband met de c-regels maar al 3 hele fijne dagen achter de rug. De kleine meid is enorm verwend met cadeautjes en ze heeft het super goed gedaan deze leuke maar toch gekke drukke dagen. ik hoop dat jullie allemaal, ondanks de c-regels, een fijne kerst hebben gehad?!

Het heeft eventjes geduurd voor het buiten met schoentjes wilde lukken terwijl je binnen al eventjes super loopt. Lekker alles op je eigen tempo en moment meisje. Daar ga je dan! 😭😍 14 maanden en 4 dagen en je loopt op tijger schoentjes met een roze jasje en een big smile door de straat heen. Ik kan niet trotser zijn!

• herfst wandeling • In de winter heb je sneeuw, in de lente mooie bloemen, in de zomer kan je lekker zwemmen maar de herfst... is toch wel je favoriete seizoen. En hoe ik dat weet? Als je fruit op is loop je naar de kapstok en wijs je naar je jas. Als we dan buiten lopen ben je alleen maar aan het lachen. Elke ochtend gaan we samen een uur lopen. Elke dag een andere route. Maar toch altijd wel eventjes door het park naast ons huis. In de speeltuin op de wip, maar het allerleukste is stappen door de blaadjes. Lief meisje, blijf zo genieten van alle kleine dingen. Dat is zo bijzonder!

• mijn bevallingsverhaal • Laat ik allereerst beginnen met zeggen dat ik een ontzettend fijne zwangerschap heb gehad. Amper kwaaltjes en tot de laatste secondes voelde ik mij fit. Het misselijk zijn of slecht slapen op het einde heb ik, gelukkig, niet hoeven te ervaren. Toen ik zwanger bleek te zijn, wist ik binnen een week een aantal dingen zeker. Zo was ik er heilig van overtuigd dat we een meisje kregen; wilde ik heel graag in het ziekenhuis bevallen; maar wat er ook gebeurde ik wilde geen pijnbestrijding. Ik was 40 weken en 3 dagen zwanger en werd zoals elke dag de afgelopen tijd ‘s ochtends wakker met de vraag “Zal het vandaag dan eindelijk gebeuren”? Ik voelde wel wat gerommel in mijn buik maar daar hield het ook mee op. ‘s Middags ben ik nog met mijn vriend grote boodschappen gaan doen en voor de deur van de supermarkt zei ik om even stil te staan, ik had een fikse steek. De uren daarna was er niks meer. We hadden eten besteld voor de avond en een film klaargezet toen ik rond 19:00 uur mijn eerste krampen voelde. En 10 minuten later weer een nare buikkramp. We zijn dit meteen op papier gaan schrijven en vrij snel hadden we door, het is eindelijk begonnen! Na 2uur krampen wilde mijn vriend de verloskundige bellen, omdat de weeeën al om de 6 minuten kwamen. Ik vond het nog te vroeg want in mijn hoofd waren weeeën vreselijke dingen en zou je niks meer kunnen en dit was absoluut niet het geval. Na een halfuur onderhandelen belde hij toch naar onze verloskundige terwijl ik m’n wenkbrauwen nog even ging epileren en verven, want ja er zou maar iemand op letten... haha! Met een halfuurtje was de verloskundige bij ons thuis en toen ze binnen kwam zat ik net een wee weg te zuchten. Ze ging gelijk even kijken of ik al ontsluiting had. “Je wilde perse niet thuis bevallen toch?” zei ze. “Dan moeten we nu naar het ziekenhuis want je bent al over de 6cm”. Ik begreep er niks van en in de auto, tussen het weg zuchten door belde ik nog mijn moeder en schoonmoeder op om het nieuws te vertellen. Rond 22:45 waren wij in de ziekenhuis kamer waar ik perse niet in bed wilde liggen. “Ik ben nog gewoon mezelf en als dit het is, fiets ik er zo doorheen.” Na een uur op de bank weeën wegzuchten in onze kamer en wat spulletjes uit de koffer halen wist ik het zeker. Ze kwam eraan, en meteen! Mijn verloskundige en de verpleegkundige in de kamer waren de formulieren nog aan het invullen maar ze zou wel even kijken hoe ver ik was. Ik ging op het bed liggen en ze keek. “Bijna 10 centimeter hoor. Als je het goed vind ga ik je vliezen breken dan worden de weeën wel intenser maar kunnen we meteen van start”. Ach, tot nu toe was het allemaal best te doen en ik móést echt gaan persen, ik voelde het dus waarom niet. Mijn vliezen werden gebroken en meteen gingen we door in persweeën met maximaal 15 secondes rust tussen door. Ik ben bekend met een zwakke rug en was erg bang dat dit een probleem zou worden tijdens mijn bevalling en inderdaad mijn rug verkrampte volledig waardoor ik er niet op kon blijven liggen. Ik ben op mijn linker heup gerold, met mijn vriend zijn hand in de mijne en een warme kruik op mijn rug. “Ik kan dit, niet gillen, haal adem en wat er ook gebeurd geen pijnbestrijding” was wat ik dacht. Na ongeveer 35 minuten geperst te hebben met alles wat ik in mij had en meer was ik op. “Ik wil een ruggenprik” zei ik. “Dat gaat niet meer lieverd, je hebt zo je dochter al in je armen. Je kan dit”. Ik heb hierna nog een kwartier geperst. 01:32 en daar was je dan eindelijk. Nog helemaal wit maar meteen het mooiste wat ik ooit had gezien. Onze dochter Nena Mia. Alles erop en eraan, volmaakt en zo lief. “Oh snuitje wat ben je mooi”.

• tik tik tik wie ben ik?! • Nieuw hier op mamaplaats en hoe begin je dan?! Voorstellen wie ik ben komt later, eerst maar de belangrijkste persoon voor mij. Dit is mijn prachtige dochter Nena. Zij is precies dat waar ik altijd op hoopte. Een blonde krullenbol, met de mooiste blauwe ogen en echt altijd vrolijk. Altijd? Hmm.. let's be real. Wij hebben het mega erg getroffen met een makkelijk meisje, kerngezond en vrolijk. Maar natuurlijk lopen wij ook tegen dingen aan. Het in slaap komen van onze dochter laat soms te wensen over. De ene keer is het 5 minuten wiegen en in bed maar het duurt ook regelmatig anderhalf uur. Dit heeft verschillende redenen. Ik ben bijvoorbeeld tegen het bewust laten huilen van je kindje, natuurlijk kan je niet bij iedere poep of scheet er zijn maar onnodig even laten huilen doe ik niet. Daar vinden een hoop mensen wat van. "Zo verwen je je kind" of "zo leert het niet zelfstandig te zijn" , maar dat zie ik anders. Een klein kindje heeft geborgenheid en liefde nodig, een veilige haven en intimiteit. En in mijn beleving is huilen een manier van vragen om hulp. Ik ben wel benieuwd, heb jij mijn eerste post helemaal gelezen? En wat vind je zelf van je kindje wel of niet laten huilen?!