• mijn bevallingsverhaal •
Laat ik allereerst beginnen met zeggen dat ik een ontzettend fijne zwangerschap heb gehad.
Amper kwaaltjes en tot de laatste secondes voelde ik mij fit. Het misselijk zijn of slecht slapen op het einde heb ik, gelukkig, niet hoeven te ervaren. Toen ik zwanger bleek te zijn, wist ik binnen een week een aantal dingen zeker.
Zo was ik er heilig van overtuigd dat we een meisje kregen; wilde ik heel graag in het ziekenhuis bevallen; maar wat er ook gebeurde ik wilde geen pijnbestrijding.
Ik was 40 weken en 3 dagen zwanger en werd zoals elke dag de afgelopen tijd ‘s ochtends wakker met de vraag “Zal het vandaag dan eindelijk gebeuren”?
Ik voelde wel wat gerommel in mijn buik maar daar hield het ook mee op.
‘s Middags ben ik nog met mijn vriend grote boodschappen gaan doen en voor de deur van de supermarkt zei ik om even stil te staan, ik had een fikse steek. De uren daarna was er niks meer.
We hadden eten besteld voor de avond en een film klaargezet toen ik rond 19:00 uur mijn eerste krampen voelde. En 10 minuten later weer een nare buikkramp. We zijn dit meteen op papier gaan schrijven en vrij snel hadden we door, het is eindelijk begonnen!
Na 2uur krampen wilde mijn vriend de verloskundige bellen, omdat de weeeën al om de 6 minuten kwamen. Ik vond het nog te vroeg want in mijn hoofd waren weeeën vreselijke dingen en zou je niks meer kunnen en dit was absoluut niet het geval.
Na een halfuur onderhandelen belde hij toch naar onze verloskundige terwijl ik m’n wenkbrauwen nog even ging epileren en verven, want ja er zou maar iemand op letten... haha!
Met een halfuurtje was de verloskundige bij ons thuis en toen ze binnen kwam zat ik net een wee weg te zuchten. Ze ging gelijk even kijken of ik al ontsluiting had.
“Je wilde perse niet thuis bevallen toch?” zei ze. “Dan moeten we nu naar het ziekenhuis want je bent al over de 6cm”.
Ik begreep er niks van en in de auto, tussen het weg zuchten door belde ik nog mijn moeder en schoonmoeder op om het nieuws te vertellen.
Rond 22:45 waren wij in de ziekenhuis kamer waar ik perse niet in bed wilde liggen.
“Ik ben nog gewoon mezelf en als dit het is, fiets ik er zo doorheen.”
Na een uur op de bank weeën wegzuchten in onze kamer en wat spulletjes uit de koffer halen wist ik het zeker. Ze kwam eraan, en meteen!
Mijn verloskundige en de verpleegkundige in de kamer waren de formulieren nog aan het invullen maar ze zou wel even kijken hoe ver ik was.
Ik ging op het bed liggen en ze keek.
“Bijna 10 centimeter hoor. Als je het goed vind ga ik je vliezen breken dan worden de weeën wel intenser maar kunnen we meteen van start”.
Ach, tot nu toe was het allemaal best te doen en ik móést echt gaan persen, ik voelde het dus waarom niet.
Mijn vliezen werden gebroken en meteen gingen we door in persweeën met maximaal 15 secondes rust tussen door.
Ik ben bekend met een zwakke rug en was erg bang dat dit een probleem zou worden tijdens mijn bevalling en inderdaad mijn rug verkrampte volledig waardoor ik er niet op kon blijven liggen.
Ik ben op mijn linker heup gerold, met mijn vriend zijn hand in de mijne en een warme kruik op mijn rug.
“Ik kan dit, niet gillen, haal adem en wat er ook gebeurd geen pijnbestrijding” was wat ik dacht.
Na ongeveer 35 minuten geperst te hebben met alles wat ik in mij had en meer was ik op.
“Ik wil een ruggenprik” zei ik.
“Dat gaat niet meer lieverd, je hebt zo je dochter al in je armen. Je kan dit”.
Ik heb hierna nog een kwartier geperst.
01:32 en daar was je dan eindelijk. Nog helemaal wit maar meteen het mooiste wat ik ooit had gezien. Onze dochter Nena Mia.
Alles erop en eraan, volmaakt en zo lief.
“Oh snuitje wat ben je mooi”.
