Op de tafel in onze huiskamer staat een vaasje vergane onkruid te pronken. "Bloemen" die onze oudste met zorg voor haar ouders en broertje plukte.
Aan de muren hangen zelfgemaakte kunstwerken, waar thuis en op school zorgvuldig aan werd gewerkt.
Op de grond staat een duplohuis waar ons zoontje nog verder aan wil werken als hij straks thuis komt.

Ik zie mezelf nog zitten in het ziekenhuis, een paar dagen na de geboorte van onze dochter. Het baby invul boek op mijn schoot. De ene na de andere vraag "ben ik al buiten geweest?" "Heb je me al in bad gedaan?"
Terwijl mijn baby net geopereerd en aan slangetjes en draadjes naast me lag. In bad gaan was nog geen optie, laat staan een rondje wandelen.
Ik had de neiging het babyboek in een hoek te flikkeren, maar in plaats daarvan klapte ik het dicht en legde ik het in de kast.

Gisteren ging ik veel te laat naar bed omdat ik naar het Nederlands Elftal 'moest' kijken. En vanmorgen vond mijn jongste het rond zes uur weer genoeg geweest.
Ik parkeer hem voor de tv en zet voor mezelf een extra sterke kop koffie. Ik nestel mezelf op de bank met een dekentje en open instagram op mijn telefoon. Één van de eerste berichtjes die ik zie gaat over Wereldlichtjesdag. Morgen.

'O,' is mijn eerste gedachte. 'Daar ben ik nog helemaal niet mee bezig geweest. Goed teken.'
Gevolgd door de gedachte: 'Goed teken? Hoezo is het een goed teken dat ik niet bezig ben met één van de weinige dingen die ik nog voor mijn kind kan doen?"

Doorgaan na verlies. Het is goed, maar ook verrekte moeilijk. Het is constant een balans zoeken tussen stil staan en doorgaan. Het is liefde voelen die nergens heen kan en er daarom soms uitstroomt in dikke tranen. Ook nog jaren later.

Het is je afvragen of de omgeving misschien vindt dat je er te veel over praat, terwijl je zelf vindt dat je dat te weinig doet. Omdat het soms voelt alsof het allemaal oké is. En het is oké, mijn leven is meer dan oké. Ik ben oprecht gelukkig, zelfs op dit belachelijk vroege tijdstip met de slaap nog in mijn ogen.
Maar ik verloor mijn baby. En dat is niet oké. Dat zal het ook nooit zijn.

Morgen brand ons kaarsje weer. Omdat dat het enige is wat ik nog voor Liv kan doen. En ook al ben ik door gegaan, ik blijf soms ook even stil staan. Bij wat was, maar niet mocht zijn. Altijd een kind te kort. 

Je bent wie je bent, en zo ben je goed ♡

Na het verlies van je grote kleine zus, zei ik dat het klaar was. Ik kon niet meer. De miskramen hadden er al ingehakt en na het vasthouden van ons veel te kleine en veel te stille maar zo complete meisje, was er iets in mij gebroken. Het was goed zo.

Een ode aan de man op deze foto. Mijn opa, de vader van mijn moeder, die urenlang kon spelen met kleine Noortje. Die zich liet verbinden en onderwijzen, die op mij pastte als ik ziek was, die mij elke zondag mee naar de eendjes nam. De man waarvoor ik altijd 'die kleine' bleef, zelfs toen ik zelf een kleine kreeg. Een ode aan de man die niet geloofde in leven na de dood, maar die -als hij ongelijk zou hebben- ongetwijfeld nu met Liv dezelfde geintjes uithaalt als destijds bij mij.

Vandaag

"Het is een kwestie van opvoeden."

Mijn peuter is nogal van de regelmaat. De wintertijd brengt hem dan ook helemaal van de leg. Al de hele week wordt hij standaard een uur eerder wakker dan voorheen en hij haalt dat later op de dag ook niet in.